چکیده
زمینه و هدف: اولین دوره آموزش غیرحضوری گواهینامه عالی بهداشت در ایران در دانشگاه علوم پزشکی کرمان با پذیرش 30 دانشجو از بهمن 1386 آغاز شد. لازم بود تجربیات این دوره بررسی و ثبت گردد تا برای تصحیح و برگزاری دورههای مکاتبهای مشابه در سایر رشتهها و در دانشگاههای دیگر کشور به کار گرفته شود.
مواد و روشها: مطالعه حاضر به روش کیفی و فنومنولوژی توصیفی انجام شد. با تمام اساتید درگیر در تدریس مکاتبهای، مصاحبه انجام شد. از سؤالات باز و نیمهساختار یافته استفاده گردید. اطلاعات کدگذاری و طبقهبندی شدند و به روش آنالیز موضوعی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. برای تأیید صحت مطالب از دو نفر از اساتید شرکتکننده خواسته شد که متن نهایی را مطالعه کنند و نظر بدهند.
یافتهها: اطلاعات در دو حیطه عمده طبقهبندی شدند. حیطه اول، نگرانی اساتید در مورد کیفیت آموزش دانشجویان بود. اکثر اساتید تصور میکردند دانشجویان مکاتبهای، به خوبی دانشجویان حضوری مطالب را نیاموختهاند، سؤالاتشان بدون جواب میماند، برطرف کردن اشکالاتشان دشوار است و دروسشان تلمبار میشود. حیطه دوم، مشکلات خود اساتید بود از جمله این که تدریس مکاتبهای به خصوص در دروس فهمیدنی و عملی مشکلتر است، آمادهسازی مطالب و ارتباط با تلفن و ایمیل بیشتر وقت میگیرد و چون با دانشجو ارتباط نزدیک ندارند، نمیتوانند فیدبک سریع از دانشجو بگیرند. دیگر این که اساتید میبایست از قبل توجیه میشدند و زیرساختار تدریس مکاتبهای از جمله ویدئوکنفرانس از قبل فراهم میشد.
نتیجهگیری: آموزش غیرحضوری در ایران هنوز در مراحل ابتدایی است و برای راهاندازی دورههای موفق باید برنامهریزی مناسبی صورت گیرد. ایجاد زیرساختار مناسب، توجیه اساتید و دانشجویان قبل از شروع دوره و تحقیق و ارزشیابی مداوم در مورد کیفیت تدریس، لازم به نظر میرسد.
واژههای کلیدی: آموزش غیرحضوری، دانشنامه عالی بهداشت، اساتید، دانشگاه علوم پزشکی کرمان
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |