زمینه و هدف: سیستم سروتونرژیک در روند وابستگی و بروز علایم سندرم محرومیت مورفین نقش دارد. از سویی دیگر نشان داده‌ شد که داروهای ضد افسردگی ممکن است سبب کاهش استعداد سوء مصرف اوپیوئیدها شوند. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی اثر سیتالوپرام به عنوان یک داروی ضد افسردگی از دسته مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین بر علایم سندرم محرومیت مورفین در موش سوری نر می‌باشد.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی از 40 سر موش سوری نر نژاد NMRI (20 الی 30 گرم) استفاده شد. وابستگی به مورفین توسط برنامه 4 روزه و به ترتیب با مقادیر 50، 50، 75 و 50 میلی‌گرم بر کیلوگرم القاء شد. در روز چهارم 2 ساعت بعد تک دوز مورفین؛ نالوکسان (5 میلی‌گرم بر کیلوگرم) تزریق شده و علایم سندرم محرومیت در طی 30 دقیقه به شکل تعداد پرش و علایمی چون اسهال، خود‌تیماری، دندان قروچه، سگ خیسی، بالا رفتن، روی دو پا ایستادن و دل پیچه از شدت صفر تا 3 ثبت گردید. گروه تحت درمان، مقادیر مختلف سیتالوپرام را (5، 10 و 20 میلی‌گرم بر کیلوگرم؛ به شکل داخل صفاقی) دریافت نمودند.

  یافته‌ها: سیتالوپرام در مقایسه با گروه کنترل به شکل وابسته به دوز و معنی داری(05/0> p و 001/0> p ) سبب کاهش بروز علایم سندرم محرومیت مورفین (به استثناء اسهال) گردید.

  نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر همسو با سایر گزارشات نشان داد که استفاده از افزاینده‌های غلظت سروتونین در درمان علایم سندرم محرومیت مورفین ممکن است درمانی امید‌بخش باشد.

واژه‌های کلیدی: سیتالوپرام، مورفین، سیستم سروتونرژیک، سندرم محرومیت، موش سوری