چکیده

  زمینه و هدف: تعیین شیوع پیرچشمی و انجام معاینات دوره‌ای چشم، مشکلات ناشی از پیرچشمی را کاهش می‌دهد. هدف بررسی حاضر، تعیین شیوع پیرچشمی در مراجعین به کلیینک اپتومتری دانشکده توانبخشی دانشگاه شهید بهشتی بوده است.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، پرونده بیماران معاینه شده در سال 1387 مورد بررسی قرار گرفت. متغیرهای مورد بررسی سن، جنس، نوع و مقدار عیب انکساری، پیرچشمی و سلامتی سگمان قدامی و خلفی چشم بود. بیماران به دو گروه سنی کمتر از 40 سال و بیشتر از 40 سال تقسیم شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های توصیغی و مجذور کای تجزیه و تحلیل گردیدند.

  یافته‌ها: تعداد بیماران مورد مطالعه 600 نفر بود. میانگین و انحراف‌معیار سن کل بیماران، 21 ± 21/34 و برای مبتلایان به پیرچشمی 9/10 ± 53/55 سال بود. شیوع پیرچشمی در کل بیماران، 41% و در جمعیت بالای 40 سال 5/92% بود. از 246 بیمار پیرچشم، 131 نفر (3/53%) زن و 115 نفر (7/46%) مرد بودند. اختلاف نسبت مبتلایان به پیرچشمی در گروه‌های سنی مختلف معنی‌دار بود (001/0 p = ) اما این تفاوت در مردان و زنان معنی‌دار نبود.

  نتیجه‌گیری: در این مطالعه با افزایش سن شیوع پیرچشمی افزایش نشان داد. شیوع پیرچشمی در بیماران دوربین از نزدیک‌بین بیشتر بود.

  واژه‌های کلیدی: پیرچشمی، دامنه تطابق، سن و جنس