چکیده

  زمینه و هدف: درمان پرهیز مدار اقامتی یک ماهه به عنوان یک درمان فراگیر برای وابستگی به مواد مخدر درکشور ایران مطرح است، لیکن مطالعات ناچیزی در رابطه با علل گزینش این درمان صورت پذیرفته است. از این رو پژوهش حاضر، با هدف بررسی علل ورود به این درمان انجام شده است.

  مواد و روش‌ها : این پژوهش مقطعی با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس و با مراجعه حضوری به مرکز اقامتی راهی به سوی نور در شرق تهران، روی 81 نفر مرد مصرف‌کننده کراک انجام شد. پس از جمع‌آوری اطلاعات دموگرافیک، جزییات مربوط به مصرف مواد و رفتارهای مخاطره آمیز بر اساس مقیاس شدت اعتیاد، با آن‌ها مصاحبه حضوری در رابطه با علل درگیر در ورود به درمان اقامتی صورت پذیرفت. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش های آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار استفاده گردید.

  یافته‌ها : نتایج داده‌های به دست آمده نشان‌دهنده تأثیر داشتن تجربه مثبت پیشین درمان اعتیاد با این روش درمانی 58 نفر (6/71%) دیدن موفقیت دیگران در این روش درمان 33 نفر (7/40%) وجود گروه درمانی معنویت مدار در طی درمان27 نفر (3/33%) درمان طبیعی و فاقد استفاده از داروی شیمیایی 21 نفر (9/25%) وجود محیط عاری از مواد در طی دوره درمان 20 نفر (7/24%) عدم موفقیت در سایر درمان‌های اعتیاد 16 نفر (7/19%) هزینه کم درمان 11 نفر (6/13%) و میل به تجربه این نوع از درمان4 نفر (9/4%) بود.

  نتیجه‌گیری : یافته‌های حاصل از این تحقیق، مبین خصایص ترغیب‌کننده درمانی هم چون درمان طبیعی و معنوی است که می‌تواند عوامل انگیزشی خوبی برای ورود به درمان باشد.

  واژه‌های کلیدی : درمان اقامتی، کراک، علل گزینش