مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

زمینه و هدف: در درمان‌های ارتودنسی، آلیاژهای فلزی مختلفی استفاده میشوند، که برای مدت طولانی در تماس با بافت‌های دهان قرار می‌گیرند. خصوصیت میکروبی و آنزیمی محیط دهان، شرایط مناسبی را برای خوردگی فلزات تأمین می‌نماید و باعث آزادسازی عناصری مانند نیکل، کروم، مس و نقره از سیم‌ها، بندها و براکت‌های ارتودنسی می‌گردد. هدف از این تحقیق، اندازه‌گیری میزان یون نیکل آزاد شده از دستگاه ارتودنسی شبیه‌سازی شده در بیماران ارتوگناتیک در بزاق مصنوعی و مقایسه این میزان با سطح ایمن نیکل است .

مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه تجربی تعداد 60 دستگاه ارتودنسی شبیه‌سازی شده معادل با یک چهارم فکی در 3 نوع متفاوت (گروه‌های20 تایی) مورد بررسی قرار گرفتند. 3 گروه به ترتیب بعد 3،6 و 2 ماه از نظر میزان یون نیکل آزاد در بزاق مصنوعی به روش جذب اتمی با دستگاه اسپکتروفوتومتری اندازه‌گیری شدند و سپس میزان نیکل برای کل دهان در هر یک از سه گروه محاسبه و با میزان ایمن نیکل مقایسه شد. آنالیز آماری با آزمون One sample t-test انجام شد.

یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار میزان یون نیکل محاسبه شده برای کل دهان در گروه اول 45/533±1198، در گروه دوم 40/390±5/825 و در گروه سوم 47/455±5/1290 میکروگرم بر پیکولیتر بود. میانگین نیکل آزاد شده در هر سه گروه از آستانه ایمن 2500 کمتر بود و این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار شد (001/0>p).

نتیجه‌گیری: مقدار یون نیکل آزاد شده و محاسبه شده برای کل دهان در هر گروه کمتر از حد سمی آن بود که پیشنهاد کننده کاربرد ایمن دستگاههای فوق می‌باشد.

واژه‌های کلیدی: ارتودنسی، نیکل، جراحی ارتوگناتیک