جلد 14، شماره 9 - ( 8-1394 )                   جلد 14 شماره 9 صفحات 740-729 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


دانشکده پرستاری و مامایی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
چکیده:   (5378 مشاهده)

AWT IMAGEچکیده

زمینه و هدف: یکی از مهمترین شکایت‌های بیماران مبتلا به سلول داسی شکل، درد می‌باشد. با توجه به عوارض جانبی داروها که به طور معمول جهت تسکین درد این بیماران استفاده می‌شود، مهم است که از روش‌های تسکین درد غیردارویی و ارزان به تنهایی یا به عنوان مکمل استفاده شود. هدف این مطالعه بررسی تأثیر ماساژ استروک سطحی بر شدت درد و میزان مسکن دریافتی بیماران سلول داسی شکل می‌باشد.

مواد و روش‌ها: این کارآزمایی بالینی بر روی 36 بیمار بستری مبتلا به بیماری سلول داسی شکل در بیمارستان شفا اهواز در سال 1393 انجام گردید. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مساوی آزمون و کنترل تقسیم شدند. بیماران گروه آزمون به مدت 20 دقیقه تحت ماساژ استروک سطحی قرار گرفتند و بیماران گروه کنترل مراقبت‌های روتین را دریافت کردند. درد بیماران قبل و بلافاصله بعد از مداخله در طول 4 روز و میزان مسکن دریافتی روز چهارم در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ها از طریق فرم مشخصات دموگرافیک و طبی و مقیاس رتبه بندی عددی درد جمع‌آوری و با استفاده از آزمون مجذور کای، t مستقل و زوجی تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: بین دو گروه آزمون و کنترل از نظر شدت درد قبل از مداخله در طول چهار روز اختلاف معناداری وجود نداشت (05/0p>)، اما در تمامی زمان‌های مورد بررسی بعد از مداخله میانگین نمره شدت درد در گروه آزمون به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (001/0p<). همچنین، در روز چهارم میزان مسکن مصرفی به طور معناداری در گروه کنترل بیشتر از گروه آزمون بود (05/0p<).

نتیجه‌گیری: ماساژ استروک سطحی به عنوان یک روش غیردارویی، ارزان، غیرتهاجمی و بدون عارضه جانبی می‌تواند باعث تسکین درد بیماران مبتلا به سلول داسی شکل شود.

واژه‌های کلیدی: ماساژ استروک، درد، مسکن، بیماری سلول داسی شکل

متن کامل [PDF 217 kb]   (1711 دریافت) |   |   متن کامل (HTML)  (2433 مشاهده)  
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: انكولوژي
دریافت: 1394/3/14 | پذیرش: 1394/7/14 | انتشار: 1394/9/9

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.