چکیده
زمینه و هدف: درحالی‌که دریافت تشخیص سرطان پستان می‌تواند منجر به پریشانی روانشناختی شود و کیفیت زندگی بیماران را کاهش دهد، به نظر می‌رسد اما تاب‌آوری می‌تواند به‌عنوان عاملی حفاظتی عمل کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به سرطان پستان با کیفیت زندگی آنان با توجه به نقش تعدیل‌کننده تاب‌آوری بود.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش توصیفی تعداد 92 بیمار زن مبتلا به سرطان پستان مراجعه‌کننده به بیمارستان سیدالشهدای اصفهان با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسش‌نامه کیفیت زندگی بیماران سرطانی، پرسش‌نامه تاب‌آوری Kremen & Block  و مقیاس اضطراب افسردگی بیمارستانی پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از شاخص‌های توصیفی و آزمون همبستگی Pearson و تحلیل رگرسیون سلسله‌مراتبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: میانگین اضطراب 46/3±81/10، افسردگی 04/4±56/8، تاب‌آوری 89/8±57/45 و کیفیت زندگی بیماران 46/18± 95/62 بود. نتایج نشان داد که بین کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان با افسردگی (001/0>p، 74/0-=r)، اضطراب (001/0>p، 60/0-=r) و تاب‌آوری (001/0>p، 45/0=r) رابطه معناداری وجود داشت و تاب‌آوری نقش تعدیل‌کننده در رابطه میان اضطراب و افسردگی با کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان ایفا می‌کرد.
نتیجه‌گیری: اضطراب و افسردگی، کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان را کاهش می‌دهد اما تاب‌آوری می‌تواند این تأثیر را تعدیل نماید. بنابراین، به نظر می‌رسد در کنار درمان‌های پزشکی، اجرای مداخله‌های روانشناختی مناسب به‌منظور افزایش تاب‌آوری توسط روانشناس، پرستار و مددکار اجتماعی، بتواند در افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان مؤثر باشد.
واژه‌های کلیدی: سرطان پستان، اضطراب، افسردگی، کیفیت زندگی، تاب‌آوری، اصفهان