چکیده
زمینه و هدف: رضایت یکی از وجوه سلامتی فرد است و در صورت عدم توجه به رضایت بیمار، نظام بهداشتی برخلاف رسالت خود عمل کرده است. در این میان اهمیت رضایت بیماران بر کسی پوشیده نیست و انجام اقداماتی جهت افزایش رضایت شغلی پرستاران می‌تواند باعث ارتقای کیفیت مراقبت و رضایت‌مندی بیماران شود. هدف این مطالعه تعیین نقش اجرای قانون ارتقاء بهره‌وری و طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد بر رضایت‌مندی بیماران بستری است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی در دو مرحله به فاصله 4 سال رضایت‌مندی 500 نفر بیمار توسط PSI (Patient satisfaction instrument)، قبل و بعد از اجرای قوانین ارتقاء بهره‌وری و پرداخت مبتنی بر عملکرد سنجیده شد و تأثیر این قوانین بر رضایت‌مندی بیماران ارزیابی گردید. از آزمون t مستقل جهت مقایسه میانگین کلی رضایت بیماران قبل و بعد از اجرای قوانین مذکور استفاده شد.
یافته‌ها: تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها نشان داد بین میانگین رضایت کلی بیماران از مراقبت‌های پرستاری در قبل (41/0±19/3) و بعد (16/0±57/3) از اجرای قوانین مذکور، تفاوت معنی‌داری وجود ندارد (721/0p=).
نتیجه‌گیری: احتمالاً اجرای قوانین پرداخت مبتنی بر عملکرد و ارتقاء بهره‌وری، تأثیر معنی‌داری بر رضایت‌مندی بیماران از مراقبت‌های پرستاری نداشته است. این در حالی است که یکی از اصول اجرایی این قوانین، افزایش بهره‌وری و اثربخشی اقدامات بهداشتی و درمانی ذکر شده است. به نظر می‌رسد اجرای هم‌زمان این قوانین نتوانسته آن‌چنان انگیزه‌ای در کارکنان پرستاری ایجاد نماید که باعث افزایش کارایی آنان و در نتیجه، افزایش رضایت‌مندی بیماران گردد.
واژه‌های کلیدی: قانون ارتقاء بهره‌وری، طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد، رضایت بیماران، جنوب شرق ایران