چکیده
زمینه و هدف: استرس دوران بارداری ضمن افزایش سطح گلوکوکورتیکوئید در جنین، اثرات زیانباری روی ساختار عصبی دارد. در این تحقیق، اثر استرس دوران بارداری مادر بر تکامل قشر لوب پیشانی و آستانه تشنج فرزندان موش‌ها بررسی شد.  
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، 30 موش‌ ماده باردار به دو گروه مساوی استرس و بدون استرس تقسیم شدند. گروه استرس روزانه یک ساعت و به مدت 14 روز، استرس بی­حرکتی را تجربه کردند. فرزندان موش‌ها به سه گروه چهارتایی تقسیم شدند. گروه کنترل که مادرانشان استرس ندیده بودند و فرزندان نیز PTZ  دریافت نکردند. گروه شم که مادرانشان استرس ندیده ولی فرزندان PTZ  دریافت کرده بودند و گروه تجربی که مادرانشان استرس دیده و فرزندان داروی PTZ دریافت کردند. برای مطالعه لوب فرونتال جنین موش، مغز فرزندان موش خارج و فیکس شد. مقاطع 5 میکرومتری تهیه، به روش هماتوکسیلین-ائوزین رنگ‌آمیزی شدند. مطالعات هیستومورفومتری با استفاده از نرم­افزارهای هیستولب و موتیک انجام گردید.
یافته‌ها: نتایج بدست آمده افزایش معنی­دار آستانه تشنج در فرزندانی که مادرانشان تحت استرس قرار گرفته بودند را در مقایسه با فرزندانی که مادرانشان تحت استرس قرار نگرفته بودند، نشان داد (001/0 P<). کاهش معنی­دار ضخامت لایه‌های قشر لوب پیشانی در گروه تجربی در مقایسه با گروه‌های کنترل و شم دیده شد ( 05/0(P<. تعداد سلول‌های عصبی و گلیال و تعداد عروق خونی در گروه تجربی نسبت به گروه‌های کنترل و شم کاهش معنی­دار نشان داد ( 05/0(P<.
نتیجه‌گیری: استرس دوران بارداری می‌تواند سبب افزایش آستانه تشنج فرزندان و همچنین تغییراتی در تکوین و ساختار لوب پیشانی فرزندان موش‌ها شود.
واژه‌های کلیدی: لوب پیشانی، تشنج، استرس،‌ پنتیلن تترازول، هیستومورفومتری