چکیده
زمینه و هدف: با رشد جمعیت مشکلات ایمنی بهداشت و محیط زیستی در روستاها افزایش مییابد. با توجه به ماهیت سکونتگاههای روستایی و خطرات و حوداثی که روستائیان را تهدید میکند. این مطالعه با هدف امکان سنجی استقرار نظام مدیریت ایمنی بهداشت ومحیط زیست در مدیریت روستایی مطالعه موردی در دهستان جزینک زابل در استان سیستان و بلوچستان انجام شد.
مواد و روشها: مطالعه توصیفی حاضر شامل52 نفر از مدیران، معتمدین، دهیاران و اعضای شوراهای اسلامی بود که از طریق سرشماری انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسش نامه محقق ساخته استفاده شد. از آمار توصیفی برای متغیرهای دموگرافیک و از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و t مستقل جهت تجزیه وتحلیل دادهها استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که نقش دهیاران در حفاظت از محیط زیست روستا 6/57 درصد (30 نفر) در سطح خوب و وضعیت شاخصهای ایمنی 3 نفر (8/5 درصد) ضعیف، (75 درصد) 39 نفر وضعیت شاخصهای ایمنی را متوسط، 8 نفر (4/15 درصد) خوب و 2 نفر (8/3 درصد) عالی بود. وضعیت محیط زیست روستا 5 نفر (6/9 درصد) ضعیف، 24 نفر (1/46 درصد) متوسط، (5/38 درصد) خوب و 3 نفر (8/5 درصد) عالی بود. تفاوت عملکرد شاخصهای ایمنی بهداشت و محیط زیست نیز معنیدار بود (001/0=p).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد که میانگین امتیاز وضعیت شاخصهای ایمنی بهداشت و محیط زیست در دهستان جزینک در حد متوسط و ضعیف میباشد، بنابراین نیاز به توجه بیشتری به اجرا و استقرار مدیریت ایمنی بهداشت و محیط زیست در روستاها میباشد.
واژههای کلیدی: ایمنی، بهداشت، محیط زیست، روستایی، جزینک
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |