جلد 20، شماره 1 - ( 1-1400 )                   جلد 20 شماره 1 صفحات 118-85 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Rahmani A, Rezaeian M. Possible Effects of COVID-19 Pandemic on Suicide Behavior in the World: A Structured Review Study. JRUMS 2021; 20 (1) :85-118
URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-5709-fa.html
رحمانی عبدالله، رضائیان محسن. تأثیرات احتمالی عالمگیری کووید -19 بر رفتار خودکشی در سراسر جهان: یک مطالعه مروری ساختارمند. مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان. 1400; 20 (1) :85-118

URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-5709-fa.html


دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان
متن کامل [PDF 564 kb]   (1248 دریافت)     |   چکیده (HTML)  (2480 مشاهده)
متن کامل:   (5985 مشاهده)
مقاله مروری
مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان
دوره 20، فروردین 1400، 118-85
 
تأثیرات احتمالی عالمگیری کووید -19 بر رفتار خودکشی در سراسر جهان: یک مطالعه مروری ساختارمند
 
عبدالله رحمانی[1]، محسن رضائیان[2]
 
دریافت مقاله: 09/09/1399  ارسال مقاله به نویسنده جهت اصلاح: 06/10/1399 دریافت اصلاحیه از نویسنده: 20/11/1399 پذیرش مقاله: 26/11/1399
 
 
 
 
چکیده
زمینه و هدف: مطالعات انجام گرفته در زمینه­ی شناخت عوارض ناشی از همه­گیری COVID-19 اختلالات روانی ناشی از این بیماری را که زمینه­ساز رفتار خودکشی هستند نشان داده­اند. بنابراین هدف از انجام این مطالعه، تعیین تأثیر احتمالی پاندمی COVID-19 بر رفتار خودکشی در سراسر جهان با استفاده از انجام یک مرور ساختارمند می­باشد.
مواد و روش­ها: مطالعه حاضر یک مرور ساختارمند می­باشد. با استفاده از کلمات کلیدی، PandemicCOVID-19، Suicide،  Attempted Suicide، و معادل فارسی آنها، مقالات نمایه شده در پایگاه­­های MEDLINE, PsycINFO, PubMed, Scopus, and Web of Science ،Google Scholar، جستجو و جمع­آوری گردید. به خاطر نو بودن پاندمی و تأثیرات آن بر روی سلامت روان افراد، سعی گردید همه مقالات مرتبط را بازیابی کرده و در چهار گروه قرار داده شود 1) تفسیر­ها و نقطه نظرات، 2) مقالات مروری، 3) گزارش مورد ، 4) مقالات پژوهشی اصیل.
یافته­ها: تعداد 1560 مقاله به دست آمد. مقالات تکراری و غیر مرتبط با موضوع 1507 مقاله بود که حذف گردید. در نهایت 53  مقاله مورد بررسی نهایی قرار گرفت. علاوه بر مشکلات جسمی، فاصله­گذاری اجتماعی، جداسازی، قرنطینه و اجرای محدودیت­ها جهت کاهش موارد این بیماری، زمینه­ساز اختلالات روانشناختی از جمله خودکشی، مشکلات اقتصادی، اختلال در تعاملات اجتماعی می­باشند.
نتیجه­گیری: به نظر می­رسد دسترسی آسان به خدمات بهداشت روان، پرهیز از نشر اطلاعات، فیلم و تصاویر از منابع نامعتبر، کمک گرفتن از خطوط تلفن بحران، فعال کردن بازار کار، حمایت مالی دولت، تجهیزات کافی برای پرسنل بیمارستان و مراکز سلامت می­تواند در کاهش روند موارد خودکشی مؤثر باشد.
واژه­های کلیدی: پاندمیک  COVID-19، خودکشی، اقدام به خودکشی
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
مقدمه
واژه خودکشی از واژه لاتین (Suicide) به معنای قتل نفس گرفته شده است. خودکشی در صورتی که کامل انجام گیرد، عمل مهلکی است که نمایانگر میل فرد به مردن است [1]. خودکشی را می­توان به عنوان اقدامی آگاهانه در آزار به خود که به مرگ منتهی می­گردد، تعریف نمود. این واژه در زبان انگلیسی برای اولین بار در سال 1642 میلادی و بر پایه­ی کلمات لاتین SUI و CADER به ترتیب به معنای خود و کشتن ابداع گردید [2]. خودکشی به عنوان یکی از مشکلات مهم در بهداشت عمومی مطرح است و یک فوریت عمده در حرفه بهداشت روان محسوب می­شود [3]. برآورد سالانه موارد اقدام به خودکشی در دنیا، حدود 20 الی 50 میلیون مورد می­باشد که حدود 800 هزار مورد آن خودکشی کامل می­باشد [4]. در سال 2016 میلادی، خودکشی دومین علت مرگ در بین جوانان 29-15 سال در سطح جهان بوده است [5]. خودکشی و رفتارهای مرتبط با آن بار عاطفی و اقتصادی قابل ملاحظه­ای را بر روی خانواده، اجتماع و همچنین پیامد­های نامطلوبی برای بخش خدمات عمومی و دیگر سیستم­های حمایت اجتماعی ایجاد کرده است [6]. خودکشی نه تنها در کشورهای با درآمد بالا بلکه در کشور­های متوسط و فقیر هم به دلیل زیرساخت­های ناکافی و منابع اقتصادی و انسانی کمیاب، اختصاص بودجه کمتری برای سلامت روان و قادر نبودن به همگام شدن با افزایش تقاضا برای مراقبت­های بهداشت روانی، به عنوان یک مشکل مهم و جدی تلقی میگردد [7].
کروناویروس­ها (Coronaviruses) خانواده بزرگی از ویروس­ها می‌باشند که باعث رخداد بیماری‌های رایجی مانند سرماخوردگی تا بیماری‌های تنفسی مانند سندرم تنفسی خاورمیانه ((MERS) Middle East Respiratory Syndrome) و سندرم حاد تنفسی ( (SARS)  Severe Acute Respiratory Syndrome) می‌شود [8]. COVID-19 نوع جدیدی از این نوع ویروسها می‌باشد که قبلا در انسان تشخیص داده نشده ‌است. کروناویروس­ها به اصطلاح زئونوز هستند که طبق تعریف به این معناست که می‌تواند در حیوانات و انسان‌ها به طور مشترک باعث ایجاد بیماری کنند. برای مثال سندرم حاد تنفسی (SARS-Cov) از طریق گربه زباد (Civet Cat) و سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS-Cov) از طریق شتر به انسان انتقال یافته‌است. علائم شایع این نوع عفونت شامل علائم تنفسی، تب، سرفه، تنگی نفس و مشکلات تنفسی می‌باشد که در موارد شدیدتر این عفونت منجر به پنومونی، سندرم حاد تنفسی، نارسایی کلیه و حتی مرگ می‌شود [9-8]. در اواخر دسامبر سال 2019 میلادی، یک خوشه از بیماران با تشخیص اولیه سینه پهلو از یک علت ناشناخته در بیمارستان­ها بستری شدند. این بیماران از نظر اپیدمیولوژیک به یک بازار عمده فروشی حیوانات دریایی و مرطوب در ووهان Wuhan، استان هوبیHubei Province، چین China مرتبط بودند [12-10]. عالم­گیری این ویروس، Coronavirus 2019 (COVID-19) Pandemic به یک نگرانی جهانی تبدیل شده است. سیستم­های بهداشتی و درمانی همه کشور­ها برای مقابله با این بیماری درگیر شده‌اند. هر چند مطالعات مختلفی در این زمینه انجام گرفته است، اما هیچ تخمین دقیقی از مدت زمان ادامه وضعیت این ویروس، تعداد افراد در سراسر جهان که به این ویروس آلوده می­شوند، یا چه مدت زندگی افراد مختل خواهد شد، وجود ندارد [14-13].
همانند سایر همه­گیری ­بیماری­های قبلی، برای COVID-19 هم عواقب غیرقابل پیش­بینی و عدم اطمینان در مورد ایمنی عمومی، و همچنین اطلاعات غلط (به خصوص در رسانه­های اجتماعی) می­تواند بر سلامت روان افراد از جمله افسردگی، اضطراب و استرس آسیب­زا تأثیر بگذارد [15]. علاوه بر این، موارد مرتبط با این پاندمی، مانند فاصله­گذاری اجتماعی، جداسازی و قرنطینه، همچنین عواقب اجتماعی و اقتصادی نیز می­تواند پیامدهای روانشناختی مانند غم، نگرانی، ترس، عصبانیت، دلخوری، سرخوردگی، احساس گناه، درماندگی و تنهایی را برانگیزد [17-16]. پاندمیک بیماری COVID-19 یک چالش مهم سلامت روان در سراسر جهان ایجاد کرده است. در برخی موارد، این پاندمیک و بحران­ها با ایجاد تأثیرات شدید بر روی سلامت روان افراد می­توانند منجر به رفتارهای خودکشی شوند (به عنوان مثال، افکار خودکشی، اقدام به خودکشی و خودکشی کامل). مطالعات نشان داده­اند که حدود 90 درصد از موارد خودکشی­ در دنیا در افراد دارای اختلالات روانی مانند افسردگی رخ می­دهد [19- 18]. افزایش میزان خودکشی در طی و بعد از پاندمیک COVID-19 خیلی غیر منتظره نیست زیرا، موارد خودکشی ناشی از ترس از این بیماری، در کشورهایی از جمله پاکستان، بنگلادش و هند گزارش شده است [18, 20].
چندین مطالعه رابطه بین شیوع همه­گیری COVID-19 و بروز اختلال در سلامت روان افراد جامعه را بررسی نموده و نشان داده­اند که شیوع و عالم­گیر شدن این ویروس باعث اختلالاتی از جمله، ترس، تنهایی، نگرانی، مشکلات خانوادگی استرس پس از حادثه، گردیده است. این عوامل زمینه­ساز افکار و رفتار خودکشی هستند و چند مورد از این مطالعات هم به بررسی رابطه بین خودکشی و همه­گیری این بیماری پرداختهاند. با این حال، این واقعیت که ترس از COVID - 19 منجر به رفتار خودکشی می­گردد، قابل پیشگیری است و نشان می­دهد که برای جلوگیری از چنین فجایعی، تحقیقات و پیشگیری لازم است. بنابراین هدف از انجام این مطالعه، بررسی عوامل خطر و تأثیرات احتمالی پاندمی COVID-19 بر رفتار خودکشی و اقدام به آن در سراسر جهان با استفاده از انجام یک مطالعه مروری ساختارمند بر روی مطالعات مختلف انجام گرفته در نقاط مختلف دنیا در این زمینه می­باشد.
مواد و روش­ها
این مطالعه یک مطالعه مروری ساختارمند می­باشد که در سال 1399 انجام گرفت. هر کدام از محققین به صورت جداگانه عملیات جستجو و یافتن مقالات مرتبط با بحث را انجام دادند. در ابتدا با استفاده از کلمات کلیدی انگلیسی، PandemicCOVID-19، Suicide،  Attempted Suicide، و واژه­های کلیدی معادل آن به زبان فارسی، «پاندمی کووید19»، «خودکشی»، «اقدام به خودکشی»، لیست تمامی مقالاتی که در خصوص ارتباط بین خودکشی و بیماری COVID-19 در سراسر دنیا انجام گرفته و در سایت‌های علمی و پایگاه داده­های MEDLINE, PsycINFO, PubMed, Scopus, and Web of Science، Google Scholar نمایه شده بودند جستجو و جمع­آوری گردید.
در جلسات مشترک، تمامی مطالعات یافت شده به تفکیک هر پایگاه داده مورد بحث و بررسی قرار گرفت. در مرحله اول عنوان و چکیده مقالات یافت شده مورد بررسی قرار گرفت و مقالات مشترک یافت شده در پایگاه داده­ها و غیر مرتبط با بحث ما جدا و کنار گذاشته شد. سپس در ادامه، متن کامل مقالاتی که مرتبط با موضوع تحت بررسی ما یعنی در مورد تأثیرات احتمالی COVID-19 بر روی رفتار خودکشی بحث کرده بودند مورد مطالعه و بازبینی بیشتر قرار گرفت و وارد مطالعه گردید. به خاطر نو بودن این پاندمی و تأثیرات بسزای آن بر روی سلامت روان افراد، ما سعی کردیم تا همه مقالات مرتبط را بازیابی نموده و در چهار گروه زیر شامل، 1) تفسیرها و نقطه نظرات (Commentary and Points of Views) 2) مقالات مروری (Review articles)، 3) گزارش مورد و گزارش موارد  (Case report and Case series)  4) مقالات پژوهشی اصیل (Original research articlesطبقه­بندی و مورد بحث و بررسی قرار دهیم. مراحل انجام مطالعه در نمودار جریانی 1 توضیح داده شده است.
معیار­های ورود مقالات به این مطالعه: تمامی مقالاتی در هر چهار دسته که ارتباط و تأثیر احتمالی پاندمی COVID-19 را  بر روی خودکشی و اقدام به آن در سراسر دنیا بررسی نموده و هم­زمان با این اپیدمی یعنی در اواخر سال 2019  و در طول سال 2020 منتشر و در پایگاه داده­ها نمایه شده باشند وارد مطالعه گردیدند.
معیارهای خروج مقالات از این مطالعه: مقالات غیر مرتبط یعنی مقالاتی که سایر جنبه­های عوارض COVID-19 و یا تأثیر سایر عوامل بر روی خودکشی را بررسی نموده باشند و همچنین خلاصه و چکیده مقالات ناقص، از دور بررسی خارج شدند.
 
965 مقاله پس از حذف موارد تکراری
1560مقاله طی جستجوی کامل پایگاه داده‌ها به­دست آمد.
83 مقاله مورد بررسی کامل متن قرار گرفت.
در نهایت 53 مقاله وارد مطالعه شد
882 مقاله با بررسی عنوان و چکیده ارتباط بین خودکشی و همه­گیری ناشی از COVID-19 را   بررسی نکرده  بودند.
30 مقاله بیش‌تر بر جنبه جسمی و پزشکی و سایر جنبه­های روانشناختی همه­گیری COVID-19 غیر از خودکشی متمرکز بودند.
Google Scholar : 980
MEDLINE: 45
PsycINFO: 38
 PubMed: 115
 Scopus, and Web of Science: 45
پایگاه داده­های فارسی:337
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

نمودار 1- مراحل انجام مطالعه مروری منظم، جستجوی پایگاه داده­ها و رسیدن به مقالات مرتبط
 
نتایج
به طور کلی با جستجوی تمامی پایگاه داده­ها و با استفاده از کلمات کلیدی ذکر شده، تعداد 1560 مقاله در مرحله اول به دست آمد. سپس در جلسات مشترک تمامی مطالعات یافت شده به تفکیک هر پایگاه داده مورد بحث و بررسی قرار گرفت. مقالات مشترک یافت شده در پایگاه داده­ها و سایر مقالات غیر مرتبط با بحث ما، تعداد 1507 مقاله بود که جدا و کنار گذاشته شدند. سپس تعداد 53 مقاله که مرتبط با موضوع تحت بررسی ما یعنی در مورد تأثیرات احتمالی COVID-19 بر روی رفتار خودکشی بحث کرده بودند وارد
مطالعه گردید (نمودار 1).
 
سپس این مقالات در چهار دسته شامل؛ 1) تفسیر­ها و نقطه نظرات  Commentary and Points of Views شامل 16 مقاله  2) مقالات مروری (Review articles)، (جمع‌بندی مطالعات انجام گرفته در زمینه ارتباط بین خودکشی و (COVID-19) شامل 4 مقاله. 3) گزارش مورد و گزارش موارد (Case report and Case series) شامل 17 مقاله 4) مقالات پژوهشی اصیل (Original research articles)،  شامل 16 مقاله، طبقه­­بندی گردید.( جداول 1 تا 4).
 
 
جدول 1- مهمترین مطالعات مربوط به نظرات نویسندگان شامل (نامه به سردبیر، نامه نگاری، تفسیر، تحریریه و اظهار نظر) در زمینه­ی تأثیرات احتمالی پاندمی COVID-19  بر رفتار خودکشی و اقدام به آن در سراسر جهان
نام محقق عنوان، محل و سال انتشار مقاله نوع مطالعه، ابزار و نحوه جمع­آوری اطلاعات مهمترین یافته­های مطالعات
Sher [21] آیا بازماندگان COVID-19 در معرض خطر خودکشی هستند؟(2020) نامه به سردبیر –
شرح عوارض ناشی از همه­گیری COVID-19 برای افراد مبتلا و بازماندگان پس از ابتلاء
از جمله عوامل روانشناختی بیماری COVID-19  شامل: آگاهی از تشخیص ابتلاء، اضطراب و پریشانی مربوط به علائم بیماری، استرس مربوط به بستری و درمان در بیمارستان، انزوای اجتماعی، ترس از آلوده شدن افراد دیگر، اختلالات مرتبط با استرس از جمله افسردگی و استرس پس از سانحه که با ایده خودکشی، اقدام به خودکشی و مرگ توسط خودکشی در ارتباط هستند.
بسیاری از بیماران در حال بهبودی از ابتلاء به COVID-19 دارای علائم جسمی طولانی مدت و دچار مشکلات روانی- اجتماعی مانند از دست دادن شغل و مسائل مالی می­شوند. این افراد نیاز به غربالگری از نظراختلالات روانشناختی از جمله، خودکشی دارند.
 بازماندگان COVID-19 باید به عنوان افراد در معرض خطر بالای خودکشی تلقی شوند.
Rezaie و همکاران ]22] همه­گیری COVID-19 و خودکشی با روش خودسوزی: آیا خطر افزایش می­یابد؟ (2020) نامه به سردبیر –
پیش بینی یکی از عواقبهای ناشی از همه­گیری COVID-19 و ارائه راه حل برای پیشگیری از آن
خودسوزی یکی از کشنده­ترین روش­های خودکشی است. زنان متأهل جوان در مناطق روستایی خاورمیانه و جنوب آسیا، بیشترین قربانیان هستند.
در طول قرنطینه­های جهانی COVID-19، اختلافات خانوادگی و خشونت خانگی افزایش یافته است. فرضیه افزایش درگیری­های داخلی با توجه به چالش­های بهداشت عاطفی، اقتصادی و روانی هم­زمان ممکن است منجر به افزایش میزان خودسوزی در زنان شود.
راهکارهای، ایجاد و تبلیغ خطوط تلفن بحران، حمایت مالی  و عاطفی برای خانواده­های در معرض بحران، افسرده، تنها و داغدیده،. تلاش برای محدود کردن دسترسی به ابزارهای کشنده مانند سوخت و منابع آتش برای پیشگیری از خودکشی در همه زمان­ها، از جمله در همه­گیر COVID-19 توصیه می­شود.
Kar و همکاران ]23] خودکشی مکرر افراد مشهور در هند در طی بحران COVID-19: فراخوانی فوری برای توجه. (اکتبر 2020) نامه به سر­دبیر –
 شرح و بررسی خطر خودکشی ناشی از همهگیری  COVID-19 در بین افراد مشهور در هند و ارائه راه­حل­های کاربردی و مهم برای پیشگیری از آن.
خودکشی افراد مشهور، خود عاملی خطرآفرین برای خودکشی و اقدام به آن می­باشد. افراد مشهور (هنرپیشه و بازیگر سینما) به دلیل از دست دادن شغل، لغو قرارداد، از دست دادن هویت عمومی، محدودیت­های سبک زندگی و بی­حوصلگی که ممکن است به دلیل استرس و رفتار خودکشی باشد، چالش­های عظیمی را طی می­کنند.
شناسایی سریع افراد در معرض خطر خودکشی، مداخلات به موقع در جهت سلامت روان شخصیت­های مشهور و گزارش مسئولانه موارد خودکشی، تهیه­ یک دفتر ثبت سلامت­روان برای افراد مشهور، آموزش دوره­ای با تمرکز بر سلامت روان و خودکشی افراد مشهور از جمله راهبردهای اساسی برای کاهش رفتار خودکشی در این افراد می­باشد.
Bhuiyan و همکاران ]24] خودکشی­های مرتبط با COVID-19 در بنگلادش به دلیل محدود شدن و عوامل اقتصادی: شواهد مطالعه موردی از گزارش­های رسانه­ای. (15 می 2020) نامه به سردبیر –
 ارتباط بین  مشکلات ناشی از محدودیت و فقر و سایر مشکلات اقتصادی در دوران این همه­گیری با خودکشی
همه­گیری COVID-19 علاوه بر سلامت تأثیر عمده­ای بر جنبه­های اجتماعی و اقتصادی جامعه گذاشته است. کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه یافته بحران­های شدیدتری نسبت به کشورهای پیشرفته تجربه می­کنند، به طوری که بسیاری از مشاغل مختل و حتی ورشکسته شده­اند. در نتیجه، سلامت روان برخی از افراد بسیار شکننده است.
اطلاعات ناکافی و اشتباه، محدودیت­های مربوط به همه­گیری (فاصله اجتماعی، جداسازی و قرنطینه) بر پایداری اقتصادی تأثیر می­گذارد.
 این عوامل ممکن است باعث ایجاد اختلالات روانشناختی مانند غم، نگرانی، ترس، عصبانیت، دلخوری، ناامیدی، گناه، درماندگی، تنهایی و عصبی بودن که زمینه­ساز رفتار خودکشی هستند شود.
Inoue و همکاران [25] خطر افزایش میزان خودکشی مرتبط با رکود اقتصادی ناشی از بیماری همه­گیر COVID-19
(سپتامبر 2020)
 نامه به سردبیر-
در این مطالعه به بررسی افزایش موارد خودکشی به دلیل تأثیرات اقتصادی COVID-19 بر روی زندگی مردم پرداخته شده است.
 
بیماری همه­گیر COVID-19 هم به صورت مستقیم با اختلالات جسمی، هم تهدیدی غیرمستقیم است که به دلیل رکود جهانی زندگی شهروندان را تهدید و افراد را وادار به خودکشی می­کند. اقدامات مؤثر برای پیشگیری از خودکشی باید در کشورهای مختلف انجام شود.
اقدامات انجام شده از سوی دولت­ها از جمله، فاصله­گذاری اجتماعی و محدودیت­ها موجب، اختلالات اقتصادی مثل بیکاری، تعطیلی مشاغل و اماکن مثل رستوران­ها، اماکن تفریحی و شغل­های آزاد و همچنین اختلالات روانشناختی از جمله افسردگی گردیده است.
مطلوب است که سازمان­های دولتی، اقتصاددانان، پزشکان، جامعه شناسان، سازمان­های خصوصی و مردم برای حل سریع این نگرانی عمده همکاری نزدیک داشته باشند.
Kawohl  and Nordt[26] COVID-19، بی­کاری و خودکشی (2020 مه). نامه نگاری –
بررسی تأثیر روانشناختی و بی­کاری COVID-19 بر رفتار و افکار خودکشی با استفاده از بررسی و مطالعه مطالعات انجام گرفته در این زمینه.
اثر بی­کاری بر خودکشی را بر اساس داده­های عمومی جهانی از 63 کشور وارد مدل گردید. مشاهده شد که طی سال­های 2011-2000 خطر خودکشی 30-20 درصد افزایش یافته است.
 شیوع COVID-19 برای همه، به ویژه برای افرادی که از قبل در معرض خطر بوده­اند از نظر عاطفی چالش برانگیز است (به عنوان مثال، کسانی که از افسردگی رنج می­برند).
 رکود اقتصادی و در پی آن بی­کاری و از دست دادن شغل در دوران اپیدمی COVID-19 باعث ایجاد اختلالات روانی، درگیری و خشونت در خانواده، تنهایی و قرنطینه باعث افزایش مشغولیت­های ذهنی و افکار و رفتار خودکشی گردیده است.
Hawton[27] گزارش رفتار خودکشی و COVID-19 - احتیاط لازم است.
 (5  نوامبر 2020)
نامه­نگاری –
بررسی تأثیر گزارشات رسانه­ها بر رفتار خودکشی تقلیدی به ویژه در جوانان و ارائه راهکارهایی برای پیشگیری از آن.
گزارش احساسی اخبار مرتبط با خودکشی در رسانه­ها، می­تواند خطر تقلید رفتار خودکشی را افزایش و منجر به عادی­سازی رفتار خودکشی به عنوان یک روش معمول و قابل قبول برای کنار آمدن با مشکلات مربوط به بحران گردد. جوانان بیشتر تحت تأثیر دیدن و شنیدن اخبار رسانه­ها هستند، و در معرض خطر خودکشی تقلیدی می­باشند.
یافته­های تحقیقات باید با احتیاط ارائه و منتشر شوند، خوداری از انگ زدن به بیماری روانی و خودکشی از این نظر که مانع درخواست کمک می­شود، اضافه کردن لینک منابع پشتیبانی در گزارش­ها، تمرکز بر داستان­های امید و بهبودی و تشویق افراد به درخواست کمک، می­تواند راه­های کمکی و محافظتی برای پیشگیری از خودکشی باشد.
Monteith و همکاران ]28] پیشگیری از خودکشی در جوامع روستایی در طی بیماری همه­گیر COVID-19. (2020) تفسیر –
 بررسی عوامل مؤثر بر خودکشی جوامع روستایی در دوران همه­گیری COVID-19
از آنجایی که مناطق روستایی دارای جمعیت کمتری هستند، دست­یابی به حمایت اجتماعی در هنگام بحران­های خودکشی حاد دشوارتر است.
جمعیت­های آسیب­پذیر، در شرایط کنونی همه­گیری ممکن است به دلیل نگرانی در مورد ابتلاء به بیماری، انزوا و افسردگی و در نهایت رفتار خودکشی بیشتری را تجربه کنند.
سیاست­های فاصله­گذاری اجتماعی، جداسازی بیماران، قرنطینه، تعطیلات مبتنی بر جامعه (مدارس، دانشگاه و بازار کار)، رکود اقتصادی و بیکاری، بی­ثباتی مسکن، اختلالات تحصیلی ممکن است باعث افزایش اختلالات روانی و خطر خودکشی گردد.
Ettman و همکاران ]29] محاسبه رابطه بین عوامل استرس­زا و اقدام به خودکشی در زمان COVID-19 (دسامبر 2020) تفسیر -
 
Elbogen و همکارانش با طراحی سه دیدگاه به بررسی ارتباط بین عوامل استرس­زا و خودکشی با همه­گیری COVID-19 پرداخته­اند.
بیماری همه­گیر COVID-19، جامعه را در معرض آسیبهای روانی و جسمی  قرار داده است، که ممکن است منجر به افزایش موارد رفتارهای خودکشی در جمعیت شود.
Elbogen و همکارانش در این مطالعه برای نشان دادن چهار بعد فشار مالی - بدهی مالی / بحران، بی­کاری، بی­خانمانی گذشته و درآمد کمتر، از داده­های سنجش ملی اپیدمیولوژیکی استفاده کرده­اند که با اقدام به خودکشی بعدی مرتبط است.
سه اصلی که می­توان از Elbogen و همکاران یاد بگیریم شامل:
 اول، از جمعیتی که با بی­کاری و رکود اقتصادی روبه­رو هستند، می­توان افزایش خودکشی را طی همه­گیری COVID-19  پیش­بینی کرد.
دوم، این داده­ها مرکزیت عوامل استرس­زای مالی را نشان میدهند و لحظه فعلی را از سایر بلایا یا آسیب­های گسترده متمایز می­کنند.
سوم، داده­ها به ما می­آموزند که عوامل استرس­زای مالی به هم پیوسته و تجمعی هستند. این مقاله هوشیارانه تأثیرات احتمالی در وقوع خودکشی را  عوامل استرس­زای جمعی ذکر کرده است.
Wand  و همکاران ]30] COVID-19: پیامدهای مربوط به خودکشی در بزرگسالان مسن­تر. (2020) تفسیر - 
تعیین روابط بین خودکشی در افراد مسن و بیماری همه­گیر COVID-19 و  ارائه دیدگاه­های روانپزشکان از چهار منطقه (چین، هنگ کنگ، ایتالیا و استرالیا) با چالش­ها و زمینه­های فرهنگی اجتماعی مختلف
به منظور کاهش موارد بیماری، به افراد مسن توصیه شده است که با توجه به آسیب­پذیری بیشتر در برابر COVID-19 در خانه بمانند و بار خدمات پزشکی را کاهش دهند. این کار ممکن است منجر به رفتار خودکشی در افراد مسن و افراد مبتلا به بیماری روانی قبلی گردد.
روان­پزشکان باید افرادی را که بیشتر در معرض خطر بیماری روانی و خودکشی قرار دارند؛ مثلاً (کسانی که تنها زندگی میکنند، افراد دارای بیماری­های مزمن پزشکی یا ناتوانی عملکردی، افراد  مبتلا به COVID-19 و دارای عوامل خطر خودکشی) را شناسایی و پیگیری کنند.
Telehealth یک مدل مراقبت از سلامت روان بیمارستانی و کلینیکی به خدمات مبتنی بر تلفن و اینترنت و افزایش آگاهی عمومی در مورد مکان و نحوه دسترسی به خدمات خارج از سایت است. این مدل یک راه برای دستیابی به مراقبت بهداشت روان در طی این همه­گیری می­باشد.
Sheffler و همکاران ]31] تأثیرات بین فردی و روانی COVID-19 بر خطر خودکشی در اواخر زندگی. (2020 اوت) تفسیر-
استفاده از مطالعات انجام شده در این زمینه و جمعبندی دیدگاه­ها در خصوص تأثیرات عوامل بین فردی و روانشناختی همه­گیری COVID-19 بر خودکشی در اواخر عمر
سیاست­های فاصله­گذاری اجتماعی و دستورالعمل­های اخلاقی برای درمان COVID-19 ممکن است تجربیات انزوای اجتماعی، هزینه درک شده و قرار گرفتن در معرض اختلالات روانی، که مربوط به مؤلفه­های اصلی تئوری بین فردی خودکشی است را تشدید کند.
کاهش خدمات از جمله دسترسی کمتر به خدمات پزشکی و روانپزشکی برای افراد مسن و  استرس طولانی مدت احتمالی مرتبط با بیماری همه­گیر COVID-19 ممکن است بر عملکرد عصبی، ایمنی و سلامتی تأثیر بگذارد که باعث تشدید خطر خودکشی می­شود.
باید پیام­هایی که نشان دهد به نسل قدیمی خود اهمیت داده و برای آنها ارزش و احترام قائل می­شود، تبلیغ گردد.
Deady  و همکاران ]32] بیکاری، خودکشی و COVID-19: استفاده از شواهد برای برنامه­ریزی برای پیشگیری. (2020 ژوئن 22) تفسیر –
ارائه و شرح سه راهکار برای پیشگیری و کمک به رفع بیکاری و عواقب اقتصادی ناشی از وضعیت COVID-19 
رکود و مشکلات اقتصادی ناشی از اپیدمی COVID-19 تهدیدی است که نیاز به بسیج و برنامه­ریزی فوری دارد.
 برای تعدیل تأثیرات بهداشت روانی بیکاری گسترده، مراحل خاصی لازم است، از جمله هزینه­های پایدار رفاهی، برنامه­های بازار کار، سرمایه­گذاری کافی در (و دسترسی به) خدمات درمانی و پیشگیری از بهداشت روان، و گزارش پویا از خطر خودکشی برای کمک به واکنش­های منطقه­ای در دوران محدودیت است.
بحران اقتصادی فعلی فرصتی را برای اجرای سیاست­هایی فراهم می­کند که نه تنها تأثیر رکود اقتصادی بر خودکشی را کاهش می­دهد، بلکه می­تواند به طور تصادفی از بار اقتصادی ناشی از پریشانی عاطفی در هر چرخه اقتصادی بکاهد.
Niederkrotenthaler و همکاران ]33] تحقیقات خودکشی، پیشگیری و COVID-19. (2020) تحریریه –
 انجام تحقیقات متعدد در خصوص ارتباط بین خودکشی و همه­گیری COVID-19 و راه­های پیشگیری از آن
خودکشی شدیدترین نتیجه یک بحران بهداشت روان است. بنابراین باید یک اولویت اصلی در واکنش گسترده سلامت روان به بیماری همه­گیر باشد.
هنوز هیچ مدرک مستقیمی در مورد تأثیر همه­گیری بر رفتار خودکشی وجود ندارد. در حالی که تعدادی از اخبار ژاپن، نیوزیلند و آلمان از کاهش خودکشی­ها در طی زمان محدودیت خبر می­دهند.
 علاوه بر این، گزارش­های متعددی از برخی کشورهای با درآمد کم و متوسط گزارش شده است که وقایع خودکشی را مربوط به COVID-19 می­دانند. با این حال، این گزارش­ها باید با احتیاط زیادی تفسیر شوند.
John و همکاران ]34] روند خودکشی در طی بیماری همه­گیر COVID-19. (2020) تحریریه –
شرح روند خودکشی در طی همه­گیری COVID-19 در کشورهای مختلف  و ارائه توصیه­هایی پیشگیری از آن
چندین عامل از جمله، مشکلات دسترسی به خدمات بهداشت روان، ترس، رکود و مشکلات اقتصادی، بیکاری، اختلال در ارتباطات اجتماعی، اختلالات تحصیلی، زمینه­ساز شیوع افکار و رفتار خودکشی در طی اپیدمی COVID-19، می­باشند.
گزارش­ روند خودکشی در کشورهای مختلف حاکی از عدم افزایش میزان خودکشی در (ماساچوست، ایالات متحده آمریکا، ویکتوریا، استرالیا، انگلیس) و کاهش موارد خودکشی در (ژاپن، نروژ) در ماه­های ابتدایی همه­گیری بوده است.
شواهد مربوط به اپیدمی­های قبلی نشان می­دهد که کاهش کوتاه مدت خودکشی می­تواند در ابتدا رخ دهد، احتمالاً به پدیده "دوره ماه عسل" یا "کنار هم کشیدن" مرتبط است. این پدیده زمانی اتفاق می­افتد که در ابتدا به دلیل اشتباه در محاسبات و یا آمار و اطلاعات موارد بیماری کمتر از مقدار موجود محاسبه و یا برآورد گردد ولی در ادامه افزایش یابد.
Gunnell و همکاران ]35] خطر خودکشی و پیشگیری از آن در طی بیماری پاندمیک COVID-19. (2020) اظهار نظر –
جمع­آوری اطلاعات از مطالعات مشابه انجام گرفته و استفاده از ایدههای مختلف محققین برای پیشگیری از خودکشی در طی این اپیدمی
پاندمی این بیماری و اثرات آن بر روی سلامت روان، اقتصاد، ترس و اضطراب، بیکاری و عوامل استرس­زای مالی، تنهایی، خشونت و مصرف الکل ناشی از جداسازی، قرنطینه و فاصلهگذاری اجتماعی در خانواده­ها و انگ ناشی از ابتلاء به بیماری برای خود فرد و خانواده او با درگیر کردن شدید افراد آسیب­پذیر باعث افزایش روند میزان خودکشی و اقدام به آن می­گردد.
 مداخلات و برنامه­های مبتنی بر شواهد از جمله کمک گرفتن از خطوط تلفن بحران و آموزش­های دیجیتالی، روش­های جایگزین آموزش تحصیلی دانش­آموزان، فعال کردن بازار کار و کمک­های مالی برای حمایت از افراد در معرض خطرخودکشی پیشنهاد می­گردد.
Wasserman و همکاران ]36] تطبیق استراتژی­های پیشگیری از خودکشی مبتنی بر شواهد در طی و پس از همه­گیری COVID ‐ 19. (2020اکتبر) در سوئد
 
اظهار نظر-
ارائه استراتژی­های ضروری جهت کاهش موارد خودکشی در طی و بعد از همه­گیری COVID‐19
رکود اقتصادی، کاهش دسترسی به مراقبت­های بهداشتی، افزایش دسترسی به وسایل کشنده خودکشی، گزارش نامناسب رسانه­ها در سطح جامعه، محروم کردن از سلامت روان و فعالیت­های پیشگیرانه در سطح جامعه، درگیری­های بین فردی، غفلت و خشونت، بیکاری، فقر، تنهایی و ناامیدی در سطح فردی؛ به افزایش افسردگی، و در نهایت خطر خودکشی کمک می­کنند.
اقدامات پیشگیری از خودکشی  و ایجاد استراتژی مناسب در طی و پس از همه­گیری COVID-19 از جمله پیشگیری از فقر و نابرابری­ها، اولویت­بندی دسترسی به مراقبت­های بهداشت روان، گزارش رسانه­ای مسئول، جلوگیری از افزایش مصرف الکل و محدودیت دسترسی به وسایل خودکشی  از اهمیت جهانی برخوردار است.
Weems  و همکاران ]37] افزایش خطر خودکشی به دلیل تأثیرات اقتصادی و اجتماعی،  اقدامات اجتماعی متفاوت برای مقابله با بیماری همه­گیر COVID‐19: پیش­بینی نویسندگان با استفاده از برآوردهای قبلی تأثیر بیکاری و انزوای اجتماعی را بر  میزان رفتار خودکشی بررسی کردند. بر­اساس برآورد اولیه میزان افزایش خودکشی در سراسر جهان به دلیل افزایش بیکاری و انزوای اجتماعی می­تواند نزدیک به 50000 نفر باشد.
تفسیر سیاست، بودجه و مداخلات لازم برای رسیدگی به تأثیر بهداشت روان همه­گیری COVID-19 مورد نیاز است.
 این مدل را می­توان برای پیش­بینی اثرات محلی یا منطقه­ای اضافی استفاده کرد.
 تلاش­ها برای پیشگیری از شیوع COVID-19 می­تواند در برابر این اثرات بالقوه بهداشت روان باشد.
 
جدول 2: مهمترین مطالعات مروری در زمینه­ی تأثیرات احتمالی پاندمی COVID-19  بر رفتار خودکشی و اقدام به آن که به جمع­بندی سایر مطالعات انجام گرفته در این زمینه در سراسر جهان پرداخته­اند.
نام محقق عنوان، محل و سال انتشار مقاله ابزار جمع­آوری اطلاعات و روش اجرا مهمترین یافته­های مطالعات
38 ] Moutier] پیشگیری از خودکشی در دوره COVID-19 تبدیل تهدید به فرصت مرور و آموزش بالینی –
شرح عوامل مؤثر بر رفتار خودکشی در طی اپیدمی COVID-19 و ارائه راه­های پیشگیری
پیشگیری از خودکشی در دوره COVID-19 نیازمند پرداختن به عوامل خطر خودکشی ازجمله، عدم ارتباط اجتماعی، تنهایی،  ترس از ضررهای شغلی یا مالی، اختلال در مدرسه و تحصیلات دانشگاهی، اختلال در ساختار و عملکردهای اجتماعی زندگی، از دست دادن عزیزان و افزایش دسترسی به وسایل کشنده مثل، سلاح گرم و مواد افیونی می­باشد.
خرید سلاح گرم در ماه مارس 2020 در آغاز COVID-19، در مقایسه با سال­های قبل در ماه مارس، 85 درصد، فروش الکل 13 درصد و مرگ  ناشی از سوء مصرف دارو، 18 درصد در ایالات متحده افزایش یافته است.
نظرسنجی اخیر CDC افزایش افکار خودکشی و تماس­ با خدمات بحرانی، را نشان داده است. افزایش کلی در جستجوی کمک شاخص مهمی در کاهش خطر خودکشی محسوب می­گردد.
Que و همکاران ]39[ افزایش آگاهی  پیشگیری از خودکشی در طی بیماری همه­گیر COVID ‐ 19. (2020 اکتبر) مروری –
یک جستجوی سیستماتیک از طریق PubMed برای بررسی جامع عوامل خطر خودکشی در طی همه­گیری کووید 19 در 17 ژوئیه سال 2020  انجام شد.
در مجموع 454 مطالعه پس از جستجوی اولیه به دست آمد که 64 مقاله رابطه بین بیماری­های عفونی و خطر خودکشی را بررسی کرده بودند.
مهمترین عوامل مؤثر بر خودکشی و اقدام به آن در این مطالعات:
 1) قرنطینه به دلیل قطع ارتباط اجتماعی
2)  بدتر شدن شرایط اقتصادی و افزایش بیکاری
3) پخش و انتشار اطلاعات نادرست در مورد COVID-19 و اخبار مرتبط با خودکشی و ذکر جزئیات روش و مکان خودکشی
4) ارتباط بین خودکشی و اختلالات روانی (یعنی افسردگی، اختلال دو قطبی، بی­خوابی و اعتیاد به مواد مخدر) کاملاً ثابت شده است.
 5) سابقه اقدام به خودکشی قوی­ترین عامل پیش­بینی کننده خودکشی بعدی است.
6) دسترسی به خدمات بهداشت روان برای افراد در طول همه­گیری COVID-19 ضروری است. دولت چین بیش از 600 خط تلفن مشاوره رایگان برای کمک به کاهش استرس افراد و 415 متخصص بهداشت روان برای ارائه مداخلات رو در رو برای افراد با خطر بالا استخدام کرده است.
7) مداخلات مناسب و مؤثر و همچنین حمایت و بسیج اجتماعی قوی برای کاهش خطر خودکشی لازم است.
Sher [40] تأثیر همه­گیری COVID-19 بر میزان خودکشی. (2020 اکتبر) مروری-
بررسی مطالعات انجام گرفته و ارائه راهکارهای مناسب جهت کاهش موارد خودکشی در طی همه­گیری COVID-19
مطالعات مختلف نشان داد­ه­اند که بیماری همه­گیر COVID-19  دارای تأثیرات روانی و اجتماعی عمیقی از جمله، ناراحتی، اضطراب، ترس از سرایت، افسردگی و بیخوابی در جمعیت عمومی و متخصصان مراقبت بهداشتی می­باشد.
این عوامل ممکن است منجر به ایجاد یا تشدید افسردگی، اضطراب، مصرف مواد و سایر اختلالات روانپزشکی در افراد آسیب­پذیر از جمله افراد با اختلالات روانپزشکی از قبل و افرادی که در مناطق با شیوع بالای بیماری زندگی می­کنند شود. این موارد با رفتار خودکشی در ارتباط است.
برای کاهش موارد خودکشی­ در طی بحران COVID-19، باید تبلیغات اساسی در رسانه­های اجتماعی برای ارتقاء سلامت روان و کاهش پریشانی در جمعیت عمومی صورت گیرد.
 
جدول 3- مهمترین مطالعات در زمینه­ی تأثیرات احتمالی پاندمی COVID-19  بر رفتار خودکشی و اقدام به آن  که یک یا چند مورد را گزارش کرده­اند (گزارش مورد و گزارش موارد) در سراسر جهان
نام محقق عنوان، محل و سال انتشار مقاله ابزار جمع آوری اطلاعات و روش اجرا مهمترین یافته­های مطالعات
Khan  و همکاران ]41[ مردان، خودکشی و COVID-19: تجزیه و تحلیل و مداخلات حیاتی برای مردانگی. (2020) تفسیر- گزارش موارد
بررسی ارتباط بین خودکشی و COVID-19 و تأثیر این ارتباط در مردان
مردان در هر زمان، در سراسر مناطق و گروه­های اقتصادی و اجتماعی و قومی نسبت به زنان میزان خودکشی بالاتری را نشان داده­اند.
 یک بررسی اخیر روزنامه بین­المللی آنلاین، 15 مورد خودکشی و 2 مورد اقدام به خودکشی را به اثر همزمان COVID-19 نسبت داده است که همه قربانیان به جز یک مورد مرد بودند.
در یک بررسی خاص در پاکستان 12 مورد خودکشی و 4 مورد اقدام به خودکشی مربوط به COVID-19 را شناسایی کرد. 12 نفر مرد بودند. یک بررسی در بنگلادش 9 مورد خودکشی مرتبط با COVID-19 را به تصویر میکشد که 5 مورد آن مردانی بودند که با محدودیت­های مالی ناشی از همه­گیری روبرو شده بودند.
در کوتاه مدت، پیشگیری از خودکشی مردان وابسته به COVID-19 نیاز به ترکیبی از سرمایه­گذاری فوری در کمپین­ها و برنامه­هایی با هدف پشتیبانی، خطوط تلفن­های بحران و خطوط کمک رسانه­های اجتماعی و اقدامات اقتصادی هدفمند دارد.
Mamuna  و همکاران ]42[ خودکشی افراد مشهور هندی قبل و در طی بیماری همهگیر COVID-19 و عوامل خطر مرتبط با آنها: شواهدی از گزارش­های رسانه­ای (2020 سپتامبر 8) نامه نگاری – گزارش موارد
برای  استخراج اطلاعات از گزارش­های رسانه­ای از موتور جستجوی Google News برای بازیابی مقالات مرتبط استفاده شد.
طی 17 سال گذشته، بین سال­های 2002 تا 2019، 16 مورد از چهره­های مشهور سینمای هند خودکشی کرده­اند. (ده مرد و شش زن). هفت مورد خودکشی افراد مشهور در طی همه­گیر COVID-19 طی یک دوره سه ماهه گزارش شده است.
شایعترین علت خودکشی گزارش شده در دوره­های زمانی مختلف افسردگی (17 نفر)، مشکلات خانوادگی (3 نفر)، اختلال دوقطبی (1 نفر) و دلایل شخصی (1 نفر) همراه با یک مورد که علت خودکشی گزارش نشده است. بیشترین موارد خودکشی (10 نفر) از شهر بمبئی گزارش شد.
تنهایی مرتبط با قرنطینه توانایی ایجاد افسردگی را دارد که در صورت عدم درمان فرد مبتلا را به سمت خودکشی سوق می­دهد.
Shoib  و همکاران ]43[ عوامل مرتبط با خودکشی و شیوع COVID-19 در هند (2020). گزارش موارد
تمامی روزنامه­های هند با زبان انگلیسی از تاریخ 25 ژانویه تا 18 آوریل سال 2020 با استفاده از کلمات کلیدی suicide,’ ‘India,’ ‘Corona,’ ’COVID-19’, ‘Self-harm  در گوگل مورد بررسی قرار گرفت.
در مجموع 22 روزنامه، 32 گزارش مربوط به خودکشی کامل در طول دوره مطالعه را ارائه داده بودند. از 34 خودکشی کامل، 18 نفر بزرگسالان جوان (18 تا 35 سال) و 28 نفر مرد بودند.
 در میان دلایل گزارش شده، بیشترین میزان ترس از عفونت  در16 نفر، تعبیر غلط از تب به عنوانCOVID-19  در 9 نفر، افسردگی و تنهایی در 7 نفر، و ننگ از عفونتCOVID-19  در 4 نفر بود.
ترس، اضطراب همراه با عفونت COVID-19، تفسیر غلط تب به عنوان COVID-19، انتشار بی­رویه و غیرقابل کنترل اخبار، اطلاعات غلط و فیلم­های جعلی در شبکه­های اجتماعی، از دست دادن شغل، افزایش اختلافات خانوادگی و بیماری روانی یا پزشکی که از قبل وجود داشته است عوامل مستعد­کننده برای افزایش خودکشی می­باشد.
Islam[44] وضعیت و عوامل خطر خودکشی­های مرتبط با COVID-19 در بنگلادش. (2020 ژانویه1) گزارش موارد -
با استفاده از موتورهای جستجوی آنلاین (Google و Bing) برای جمع­آوری اطلاعات گذشته­نگر در پرتال­های خبری آنلاین در مطبوعات بنگلادشی بین 1 مارس 2020 و 31 ژوئیه 2020 استفاده گردید.
به طور کلی 32 مورد خودکشی ناشی از COVID-19 که توسط رسانه­های مطبوعاتی بنگلادش گزارش شده بود، شناسایی گردید.
 اولین حادثه خودکشی مربوط به COVID-19 در 23 مارس سال 2020 اتفاق افتاد. از 32 قربانی، 21 نفر مرد و 11 نفر زن بودند. متوسط ​​سن قربانیان 35.5 سال بود. روش اصلی خودکشی حلق­آویز 23 نفر و به دنبال آن مصرف سم 5 نفر، افتادن از ارتفاع 3 نفر و خودسوزی 1 نفر بود.
مهمترین عوامل زمینه­ساز رفتار خودکشی در دوره این اپیدمی، بیکاری، ترس، بیگانه ستیزی، افسردگی، ننگ اجتماعی، اختلافات خانوادگی، گرسنگی، فقر، بدهی و اختلاف والدین بود.
سه نفر از قربانیان مبتلا به COVID-19 بودند، یک نفر قبل از خودکشی از COVID-19 بهبود یافته و 28 نفر به COVID-19 تشخیص داده نشده بودند.
Manzar  و همکاران ]45[ خودکشی COVID-19 در میان نوجوانان و جوانان در حین محدودیت­ها: یک مطالعه اکتشافی بر اساس گزارش رسانه­ها. (2020) گزارش موارد  –
از روش نمونه­گیری هدفمند از طریق جستجوی اخبار گوگل، بین 15 فوریه تا 6 ژوئیه استفاده شد.
گزارش­ها در مجموع 37 مورد خودکشی در 11 کشور را شامل می­شود.
بیشتر خودکشی­های گزارش شده در میان مردان 21 مورد، و میانگین سنی کل قربانیان 16.6 سال بود.
حدود دو سوم خودکشی­ها از سه کشور، هند (11 مورد)، انگلستان (8 مورد) و ایالات متحده آمریکا (6 مورد) بوده است.
 از 23 دانش­آموزی که خودکشی کرده بودند، 14 نفر از آنها در مدرسه  بودند.
حلق­آویز متداول­ترین روش خودکشی در 51.4 درصد موارد بود.
شایعترین علل خودکشی مربوط به رنج­های ذهنی مانند افسردگی، تنهایی و پریشانی روانشناختی بود، در حالی که تحصیلات آنلاین یا پریشانی شدید علمی به عنوان دومین عامل خطر و پس از آن پریشانی روانشناختی مربوط به اعتیاد و COVID-19 بود.
Aziz  و همکاران ]46[ COVID-19 و وقوع خودکشی در بنگلادش. (2020) گزارش موارد –
استفاده از گزارشهای رسانه­ای موارد خودکشی از مارس تا ژوئن سال 2020، انتخاب روزنامه­های آنلاین بنگالی و انگلیسی بنگلادشی و استفاده از یک روش نمونه­گیری هدفمند.
از 10 مورد مشاهده شده 8 مورد به دلیل بحران مالی، یک مورد به دلیل اجتناب خانواده و همسایگان به دلیل ترس از انتقال COVID-19 و یک مورد دیگر ترس از مرگ و سرخوردگی بود. از این تعداد 6 مورد مرد و 4 مورد زن بودند.
دلایل اصلی خودکشی مرتبط با COVID-19 شامل: ترس از عفونت COVID-19، مشکلات مالی، تحریم اجتماعی توسط دیگران و عدم امکان بازگشت به خانه از خارج کشور، موارد بهداشت روان مانند ناامیدی، افسردگی، ترس و اضطراب، حمایت نشدن توسط خانواده خود به دلیل ترس از ابتلاء بود.
شیوع COVID-19 یک بحران اقتصادی به ویژه برای کشورهای جهان سوم ایجاد کرده است که زمینه­ساز رفتار خودکشی می­باشد.
Mamun  و همکاران ]14[ اولین مورد خودکشی COVID-19  در بنگلادش به دلیل ترس از COVID-19 و بیگانه هراسی: استراتژی­های احتمالی پیشگیری از خودکشی (2020). گزارش مورد-
توصیف یک واقعه رخ داده و بیماری با استفاده از مقالات انجام گرفته در این زمینه.
مانند سایر همه­گیری­های بیماری­های قبلی، COVID-19  و متعاقب آن، فاصله­گذاری اجتماعی، جداسازی و قرنطینه، و همچنین اختلال در عوامل اقتصادی و اجتماعی­ می­تواند عواقب غیر قابل پیش­بینی از جمله اختلالات روانشناختی (استرس، اضطراب، غم، نگرانی، عصبانیت، دلخوری، سرخوردگی، احساس گناه، درماندگی، تنهایی و  عصبانیت) که زمینه ساز رفتارهای خودکشی هستند را ایجاد کند. همچنین سطح تحصیلات کم، باورهای غلط و ترس از ابتلای دیگر افراد روستا و خانواده  به این بیماری زمینه­ساز خودکشی فرد بوده است.
انجام مطالعات بیشتر، مراقبت­های بهداشت روان افراد در معرض خطر، پرهیز از گوش دادن و نشر اطلاعات در زمینه این بیماری از منابع نامعتبر و استفاده از خدمات روانپزشکی توصیه گردیده است.
Dsouza  و همکاران ]47[ وقوع خودکشی تجمع یافته COVID-19  در هند: ترس از عفونت COVID-19  عامل برجسته­ای است. (2020 مه 28). گزارش موارد
استفاده از گزارش­های مطبوعاتی و الگو گرفتن از مطالعات انجام شده در این زمینه. با استفاده از روش نمونه­گیری هدفمند، از روزنامه­های پر طرفدار هند
از ابتدای مارس تا 24 مه سال 2020، هفت روزنامه آنلاین پرطرفدار انگلیسی هند مورد بررسی قرار گرفت.
در مجموع 72 مورد خودکشی از 69 گزارش روزنامه دارای معیارهای ورود به مطالعه به دست آمد. بیشتر موارد خودکشی مرد بودند (63 نفر) و سن افراد از 19 تا 65 سال بود.
ترس از عفونت COVID-19  (21نفر)، بحران مالی (19 نفر)، تنهایی، تحریم اجتماعی و فشار قرنطینه شدن، بیشترین عامل زمینه­ساز خودکشی و اقدام به آن در موارد گزارش شده مربوط به COVID-19 بودند.
Mamun  و همکاران ]48[ خودکشی در بیمارستان به دلیل عدم درمان توسط کارکنان بهداشت و درمان ترس از عفونت COVID-19 در بنگلادش؟(دسامبر 2020 ) گزارش مورد -
شرح ماجرای خودکشی یک زن در بیمارستانی در بنگلادش به دلیل امتناع ورزیدن پزشکان و پرستاران از بستری و درمان وی.
طیف گسترده­ای از دلایل از جمله: ترس از عفونت COVID-19 رکود اقتصادی، تحریم اجتماعی و بیگانه ستیزی نسبت به افراد مشکوک به COVID-19، قرنطینه، احساس تنهایی و انزوا در نتیجه بستری شدن و استرس مربوط به محیط کار می­تواند بر بروز رفتار خودکشی در دوره این اپیدمی مؤثر باشد.
اما در اینجا دلیل دیگری برای خودکشی مرتبط با COVID-19 گزارش شده است - سهل انگاری در درمان توسط ارائه دهندگان مراقبت­های بهداشتی بنگلادش.
کمبود تجهیزات محافظت شخصی مناسب و با کیفیت، ترس از آلوده کردن خانواده خود،  عدم دسترسی سریع به آزمایش در صورت بروز علائم، عدم اطمینان از پشتیبانی کردن توسط کارفرما، عدم دسترسی به مراقبت از کودکان در طی افزایش ساعات کار و تعطیلی مدارس، عدم حمایت از سایر نیازهای شخصی و خانوادگی به دلیل افزایش ساعات کار و تقاضا (غذا، آبرسانی، اسکان، حمل و نقل)، عدم دسترسی به اطلاعات به روز و ارتباطات مربوط به COVID-19، دلایل تأثیر­گذار بر سلامت روان متخصصان مراقبت­های بهداشتی خط مقدم در سطح جهان می­باشد.
Mamun  و همکاران ]49[ اولین مورد خودکشی کودک کشی COVID-19: بحران مالی و ترس از عفونت COVID-19 عوامل ایجاد کننده هستند. (2020 دسامبر) گزارش مورد –
شرح ماجرای کودک­کشی و خودکشی یک خانم به دلیل ترس و وحشت زیاد از ابتلاء به COVID-19 با توجه به ابتلای قبلی شوهرش.
بحران مالی و ترس از عفونت ممکن است منعکس­کننده خطر وقوع خودکشی در خانواده­های فقیر، خانواده­های در قرنطینه و از نظر COVID-19 مثبت باشد.
ترس از ابتلاء به عفونت در این اولین مورد خودکشی کودک­کشی COVID-19، نقش داشته است، زیرا شوهر قبلاً به COVID-19  آلوده شده بود. اگرچه مسلماً کودک شش ماهه از ابتلاء به ویروس در امان بوده، اما زن به اشتباه تصور می­کرد که وی در معرض خطر عفونت است. این موضوع نقش مخرب اطلاعات غلط COVID-19 را منعکس می­کند.
وحشت و ترس ناشی از اطلاعات غلط ممکن است به عنوان یک چالش بهداشت روان در مبارزه با بحران COVID-19 تلقی شود.
ارائه کمک­های مالی برای افراد نیازمند، انتشار اطلاعات معتبر،  به روز و قابل اعتماد مربوط به COVID-19، برای کاهش ترس و اجرای استراتژی­های ارتقاء سلامت­ روان میباشد.
Pirnia و همکاران ]50[ غم ناشی از COVID-19 یک بیماری ذهنی، اولین خودکشی خانوادگی در ایران. (2020) نامه به سردبیر - گزارش موارد-
گزارش یک خودکشی خانوادگی در طی شیوع COVID-19
در ایران، اولین مورد خودکشی توسط پسر نوجوانی در 7 آوریل 2020 در تهران گزارش شد. پدرش سه هفته قبل (18 مارس) به دلیل COVID-19 درگذشت. به گفته نزدیکان وی، نبود مناسک عزاداری برای پدرش و ناراحتی اطرافیان، علت علائم افسردگی و خودکشی برای این پسر بود.
 دو روز پس از مرگ پسر، مادر وی که تحمل مرگ پسرش را نداشت، خودکشی کرد و فاجعه تلخ خانواده با مرگ مادر پایان یافت.
وقتی مرگ غیرمنتظره باشد (مانند مواردی که در بیماری همه­گیر COVID-19 مشاهده می­شود)، مراسم سنتی غم و اندوه (به عنوان مثال خداحافظی و مشاهده دفن) و حمایت اجتماعی جسمی وجود ندارد. در این شرایط، احتمال اختلال طولانی مدت غم و اندوه و در نهایت رفتار خودکشی وجود دارد.
Mamun  و همکاران ]51[ خودکشی COVID-19 در پاکستان، نه از ترس COVID-19  بلکه از فقر؟ چالش­های اقتصادی پیش­رو برای یک کشور در حال توسعه (2020 مه 11). گزارش موارد-
استخراج موارد خودکشی از گزارشهای مطبوعاتی، مطالعه و بررسی مطالعات انجام گرفته در زمینه موضوع تحت بررسی.
افزایش میزان خودکشی در طی یک بیماری همه­گیر و بعد از آن به دلیل عواملی از جمله اختلالات روانشناختی، رکود اقتصادی، جداسازی و فاصله­گذاری اجتماعی و تنهایی که ایجاد می­کند، خیلی غیرمنتظره نیست.
از ژانویه 2020، در مجموع 29 مورد خودکشی در رسانههای مطبوعاتی پاکستان گزارش شده است. از این تعداد، 16 مورد خودکشی شامل  (12 مورد کامل و 4 مورد اقدام) مربوط به COVID-19 بود. 12 نفر مرد و 4 نفر زن بودند، بیشتر قربانیان از رکود اقتصادی رنج می­بردند و فقط چهار نفر از عفونت COVID-19 ترس داشتند.
مهمترین عامل خودکشی و اقدام به آن در دوران این بیماری در این مطالعه، رکود اقتصادی، فقر، بیکاری و از دست دادن شغل،  استرس و اضطراب شناخته شد.
Mamun و همکاران ]52[ پیمان خودکشی مادر و پسر به دلیل مسائل یادگیری آنلاین مربوط به COVID-19 در بنگلادش: گزارش مورد غیرمعمول. (2020) نامه به سردبیر – گزارش مورد
شرح ماجرای خودکشی یک پسر و مادرش به دلیل اختلاف نظر با پدر و اختلالات آموزشی
در 11 ژوئن 2020، یک دانشجوی دانشگاه خصوصی (22 ساله) و مادرش (47 ساله) از بوگرا  Bogra، بنگلادش، با خوردن قرص­های گاز سمی در جنگلی نزدیک به محل زندگی خودکشی کردند.
اصطلاح "پیمان خودکشی" معمولاً به خودکشی هم­زمان دو یا چند فرد در ارتباط نزدیک با انگیزه­ای مشابه گفته می­شود. بیشتر قربانیان پیمان خودکشی زوج­های متأهل، منزوی اجتماعی هستند و اغلب در یک یا هر دو شریک زندگی یک بیماری جسمی جدی وجود دارد.
مشاجره مربوط به تحصیل در مدرسه و این­که پسر و مادر هر دو احساس ستم پدر/شوهر می­کنند منجر به پیمان خودکشی آشکار می­شود.
موارد قبلی خودکشی COVID-19 بنگلادشی گزارش داده­اند که، مشکلات مالی ناشی از محدودیت، ترس از عفونت COVID-19، قرنطینه افراد مشکوک به COVID-19، تنهایی و انزوا، محدودیت­های اجتماعی، استرس مربوط به محیط کار، عدم توانایی بازگشت به خانه و عدم دسترسی به الکل، مهمترین عوامل رفتارهای خودکشی در دوران این همه­گیری هستند.
Hossain  و همکاران ]53[ خودکشی یک کشاورز در طی COVID-19 در هند: چشم­­ انداز عوامل اجتماعی تعیین کننده رفتار خودکشی و استراتژی­های پیشگیری. (2020)  گزارش مورد –
استفاده از مطالعات انجام گرفته در این زمینه و ارائه راهکارهای مناسب جهت افزایش سلامت روان و کاهش موارد خودکشی در طی همه­گیری این بیماری.
 یک کشاورز 52 ساله از اوتار پرادش هند  Uttar Pradesh، با حلق­آویز کردن خود از درخت در مزارع کشاورزی، خودکشی کرد. هر چند عوامل استرس­زای روانشناختی مهمی را که زمینه ساز رفتار خودکشی وی بود در دوره این بیماری تجربه کرده بود اما دلیل خودکشی وی کمبود کارگر برای برداشت محصول و جلوگیری از هدر رفتن بود.
مداخلات منظم بهداشت روان، ارزیابی عوامل اجتماعی رفتار خودکشی، اتخاذ مداخلات چندسطحی چند ساله، همکاری متعهدانه در سطح سیاست بین پزشکان بهداشت، محققان، سیاست­گذاران بهداشت و ذینفعان برای رسیدگی به خودکشی در میان کشاورزان آسیب­پذیر در هند و حمایت اجتماعی و اقتصادی از افراد آسیب دیده، ضروری است.
Lathabhavan  and Griffiths[54] اولین مورد خودکشی دانشجویی در هند به دلیل بحران آموزش COVID-19: گزارش مختصر و اقدامات پیشگیرانه. (2020) نامه به سردبیر – گزارش مورد
 گزارش یک مورد خودکشی دانشجو به دلیل فقر و اختلالات تحصیلی
اولین مورد گزارش خودکشی یک دانشجو در هند در تاریخ 2 ژوئن 2020 اتفاق افتاد. یک دختر 15 ساله که پدرش کارگر بود و دو ماه به خاطر کرونا بیکار شده بود. به دلیل فقر مالی و نداشتن تلویزیون و گوشی هوشمند عملکرد تحصیلی وی دچار اختلال گردیده بود.
باید به مدیران موسسات دانشگاهی آگاهی داده شود که همه خانواده­ها نمی­توانند آموزش مناسب در منزل و یا دسترسی به فن­آوری برای کمک به یادگیری آنلاین در شرایط محدودیت را فراهم کنند.
 بنابراین، حمایت از خانواده­ها و روش­های جایگزین مانند ضبط فیلم می­تواند به کسانی که به دلیل فقر با مشکلات منابع روبه­رو هستند، ارائه شود.
 
جدول 4-مهمترین مطالعات پژوهشی اصیل در زمینه­ی تأثیرات احتمالی پاندمی COVID-19  بر رفتار خودکشی و اقدام به آن در سراسر جهان
نام محقق عنوان، محل و سال انتشار مقاله ابزار جمع آوری اطلاعات و روش اجرا مهمترین یافته­های مطالعات
[55] Qin مشاهده ملی مرگ توسط خودکشی در 3 ماه اول تحت بیماری همه­گیر COVID-19.  در نروژ نامه به سردبیر-
مقایسه آمار خودکشی در دوره مارس تا مه سال 2020در نروژ با 5 سال گذشته و ارائه اقداماتی که در این کشور در زمان محدودیت انجام گرفته است.
آمار مقدماتی مربوط به علت مرگ در دوره 3 ماهه اول تحت بیماری همه­گیر COVID-19 در نروژ نشان می­دهد که در دوره مارس تا مه سال 2020، 140 مورد خودکشی ثبت شده است یعنی 2.8 مورد در هر 100000 نفر جمعیت است. این میزان کمتر از میزان پنج سال گذشته در همین ماه است. میانگین سنی موارد خودکشی 45 سال می­باشد، که تفاوت معنی­داری با سال­های گذشته ندارد.
طیف گسترده­ای از اقدامات پیشگیرانه روانشناختی بلافاصله پس از محدودیت­ها (12 مارس) در نروژ اجرا شده است: باز نگه داشتن خدمات بهداشت روان، ارائه خدمات درمان دیجیتال برای افرادی که دارای اختلال در سلامت روان و مشکلات اعتیاد هستند، ارائه راهنمایی آنلاین بیشتر به ارائه دهندگان خدمات در مورد عوامل خطر و اقدامات پیشگیرانه، تأمین بودجه اضافی برای خدمات تلفن بحران و ارائه بسته­های بزرگ پشتیبانی مالی برای کاهش استرس و بیکاری افراد در زمان محدودیت­ها.
Isumi و همکاران ]56[ آیا در زمان تعطیلی مدارس در ژاپن میزان خودکشی در کودکان و نوجوانان تغییر می­کند؟ تأثیر حاد اولین موج همه­گیر COVID-19 بر سلامت روان کودک و نوجوان کودک آزاری و بی­توجهی (2020 اوت) این مطالعه به بررسی اثر حاد موج اول بیماری همهگیر COVID-19 در خودکشی در کودکان و نوجوانان هنگام تعطیلی مدارس در ژاپن می­پردازد. داده­ها: تعداد کل خودکشی در ماه در میان کودکان و نوجوانان زیر 20 سال بین ژانویه 2018 تا مه 2020. آمار خودکشی در هر ماه کودکان زیر 20 سال بین ژانویه 2018 و مه 2020 از اطلاعات عمومی آمار خودکشی که توسط وزارت بهداشت، کار و رفاه تهیه شده است، به­دست آمد.
در سال­های 2018 و 2019، میزان خودکشی از مارس تا مه افزایش یافته است. با این حال، به نظر می­رسد میزان خودکشی از مارس تا مه سال 2020، که در زمان تعطیلی مدرسه بود، اندکی کاهش یافته است.
در طی تعطیلی مدارس تغییر قابل ملاحظه­ای در میزان خودکشی مشاهده نگردید.
 به طور قابل توجهی میزان خودکشی در ماه مه نسبت به مارس افزایش یافته است اما شرایط تعامل ماه و تعطیلی مدرسه معنیدار نبود.
به عنوان یافته­های اولیه، این مطالعه نشان داد که موج اول بیماری همه­گیر COVID-19 به طور قابل توجهی بر میزان خودکشی در کودکان و نوجوانان در طول تعطیلی مدارس در ژاپن تأثیر نگذاشته است.
Mamun و همکاران ]57[ شیوع و عوامل خطر رفتار خودکشی COVID-19 در جمعیت بنگلادشی: آیا متخصصان مراقبت­های بهداشتی در معرض خطر بیشتری هستند؟ (2020 اکتبر) یک مطالعه مقطعی مبتنی بر وب از طریق سیستم عامل­های رسانه­های اجتماعی انجام شد. در مجموع 3388 پاسخ دهنده در این نظر سنجی شرکت کردند. میانگین سنی آنها 30.41 سال بود. 834 نفر از آنها متخصصان سلامت در خط مقدم بودند.
حدود 6.1 درصد از کل شرکت­کنندگان رفتار خودکشی داشتند. تجزیه و تحلیل رگرسیون نشان داد که زن بودن، مطلقه بودن و نداشتن فرزند به عنوان پیش­بینی کننده­های مستقل برای خودکشی بودند.
ارتباط معنی­داری بین متغیرهای مربوط به تجهیزات حفاظت شخصی یا مراقبت از بیمار و رفتار خودکشی متخصصان سلامت وجود نداشت.
Soto-Sanz و همکاران ]58[ نقاط قوت اجتماعی- عاطفی در برابر آسیب­شناسی روانی و ایده خودکشی در ترس از COVID-19. (2020) توصیفی –
یک پروتکل تهیه گردید و شرکت­کنندگان به صورت آنلاین نظر­سنجی را تکمیل کردند.
در زمان شروع مطالعه، 1020 بزرگسال اسپانیایی در دوره قرنطینه، از نظر جمعیت­شناسی، ترس از COVID-19، علائم اضطراب­آور - افسردگی، رشد جمعی و عقاید خودکشی ارزیابی شدند.
در مجموع 595 شرکت­کننده وارد مطالعه شدند، میانگین سنی افراد  37.18 سال و  72.44 درصد زن بودند. در مورد ایده خودکشی، 12 درصد به گزینه "هرگز" پاسخ دادند. 19.3 درصد اضطراب و 24 درصد نمره افسردگی بالایی داشتند.
تفاوت معنی­دار آماری در امتیازات به دست آمده برای علائم افسردگی اضطراب و ترس از COVID-19 وجود داشت، که در زنان بیشتر است. شرکت­کنندگانی که از ترس COVID-19، وجود علائم اضطرابی-افسردگی نمرات بالاتری ارائه دادند، خطر بیشتری برای گزارش عقاید خودکشی ارائه کردند.
Caballero-Domínguez  و همکاران ]59[ خطر خودکشی در حین محدودیت­ها به دلیل بیماری ویروس کرونا (COVID 19) در کلمبیا. (2020 ژوئن 25) مطالعه مقطعی-
 ابزار جمع­آوری اطلاعات یک پرسش­نامه آنلاین بود.
 که شامل مقیاس­هایی برای سنجش خطر خودکشی و و استرس درک شده مربوط به COVID-19 بود.
نمونه نهایی 700 نفر ساکن کلمبیا بود. سن شرکت­کنندگان بین 18 تا 76 سال بود.  476 زن و 224 مرد بودند.
7.6 درصد از شرکت­کنندگان خطر خودکشی بالا را گزارش کردند.
 خطر بالای خودکشی با استرس درک شده بالا مربوط به COVID-19، خطر ابتلاء به افسردگی و بی­خوابی همراه بود.
این مطالعه نشان داد که از هر 13 نفرکلمبیایی 1 نفر در یک نمونه غیر احتمالی، خطر بالای خودکشی را در طی COVID-19 گزارش کرده است. یافته­ها باید در یک نمونه نماینده کلمبیایی تأیید شود.
Ammerman و همکاران ]60[ بررسی مقدماتی ارتباط بین COVID-19 و افکار و رفتارهای خودکشی در ایالات متحده. (2020). توصیفی –
استفاده از یک نظرسنجی آنلاین، با هدف درک بهتر وجود و میزان ارتباط بین COVID-19 و افکار و رفتارهای خودکشی در میان بزرگسالان در ایالات متحده انجام شد.
نتایج از ارتباط بین چندین تجربه مرتبط با COVID-19 (به عنوان مثال، پریشانی عمومی، ترس از آسیب جسمی، اثرات سیاست­های فاصله­گذاری اجتماعی) و ایده­های خودکشی و تلاش­های ماه گذشته پشتیبانی می­کند.
مشخص گردید که تعداد قابل توجهی از کسانی که اخیراً دارای افکار خودکشی هستند، صریحاً افکار خودکشی خود را به COVID-19 پیوند می­دهند.
 تجزیه و تحلیل­های اکتشافی، یک رابطه اضافی بالقوه بین COVID-19 و رفتار خودکشی را برجسته کرد. این یافته­ها نیاز به افزایش غربالگری خطر خودکشی و دسترسی به خدمات بهداشت روان را تأکید می­کند.
 توجه ویژه باید به راه اندازی کمپین­های بهداشت عمومی برای انتشار اطلاعات به منظور کاهش پریشانی و اختلالات عاطفی مرتبط با COVID-19 در ایالات متحده باشد.
Crasta و همکاران ]61[ مدل­سازی خطر خودکشی در میان والدین در طی بیماری همه­گیر COVID-19: انعطاف ناپذیری روانشناختی تأثیر عوامل تنش­زای COVID-19 بر عوامل خطر بین فردی برای خودکشی را تشدید میکند.(2020) نمونه­ای از والدین به عنوان بخشی از یک مطالعه بزرگتر در مورد بیماری همه­گیر COVID-19  تهیه و عملکرد خانواده از 27 مارس تا اواخر آوریل 2020، یعنی در قله موج اول در ایالات متحده بررسی گردید. نمونه شامل 1003 نفر (73 درصد زن، 82 درصد مرد) بودند.
شرکت­کنندگان اقدامات انعطاف­پذیر روانشناختی (موجودی انعطاف پذیری روانشناختی چند بعدی)، سازه­های بین فردی (فشار سنگین و تعلق خاطر خنثی شده)، میل به مرگ، عوامل تنش­زا مربوط به COVID-19 (فشار و از بین رفتن منابع ناشی از COVID-19) را به پایان رساندند.
مدل­های مدیتیشن تعدیل شده ارتباط غیرمستقیم قابل توجهی بین عوامل استرس­زا در COVID-19 و میل به مرگ را با واسطه فشار سنگین درک شده برای دیگران برجسته می­کنند.
 این مسیر غیرمستقیم توسط انعطاف­پذیری روانشناختی تعدیل می­شود، به طوری که پیوندها در سطوح بالای انعطاف­ ناپذیری قوی­تر و در سطح پایین انعطاف ­پذیری ضعیف یا غیر قابل توجه هستند.
یافته­ها ارزش هدف قرار دادن انعطاف ناپذیری روانشناختی را به عنوان یک استراتژی مهم برای کاهش خطر خودکشی در طی بیماری همه­گیر COVID-19 برجسته کرد.
Iob  و همکاران ]62[ سوء استفاده، خودزنی و عقاید خودکشی در انگلیس در طی بیماری همه­گیر COVID-19. (2020) گزارش کوتاه –
 این مطالعه در 21 مارس 2020 آغاز شد، و شامل پرسش­نامه­های آنلاین است که توسط شرکت کنندگان به صورت هفتگی تکمیل می شود.
از 55184 نفر شرکت­کننده 44775 نفر پرسش­نامه را تکمیل کردند.
از زمان آغاز محدودیت­ها در  انگلیس، 4121 شرکت­کننده (9 درصد) گزارش کرده­اند که اختلال روانی یا جسمی را تجربه کرده­اند، 7984 شرکت­کننده (18 درصد)، فکر خودکشی یا خودزنی را در ماه اول محدودیت تجربه کرده­ و 2174 شرکت کننده (5 درصد) حداقل یک بار به خود آسیب زده­اند.
 حدود 50 درصد از شرکت­کنندگانی که اختلال روانی یا جسمی را تجربه کرده، افکار خودکشی یا خودزنی را نیز تجربه کرده بودند و 25 درصد از آنها در طی هفته گذشته رفتارهای خودآزاری داشته­اند.
حدود 60 درصد از شرکت­کنندگان درگیر رفتارهای خودآزاری و 40 درصد از شرکت­کنندگان با افکار خودآزاری / خودکشی حداقل در یک ماه محدودیت اصلی به حداقل یک نوع پشتیبانی بهداشت روان دسترسی پیدا کرده­اند.
Ougrin و همکاران ]63[ ارائه­ خدمات  روانپزشکی اضطراری مرتبط با همه­گیری برای خودآزاری کودکان و نوجوانان در 10 کشور (PREP-Kids): یک مطالعه کوهورت بین المللی گذشته نگر. (2020) کوهورت گذشته­نگر –
 استفاده  از پرونده الکترونیکی بیمار از 23 بخش اورژانس در 10 کشور برای بررسی تفاوت در ارائه­ خدمات روانپزشکی اورژانس بیمارستان برای خودآزاری جوانان تا 18 سال در مارس و آوریل 2020 در مقایسه با مدت مشابه در سال 2019.
تعداد کل خدمات بیمارستان­های روانپزشکی اورژانس از 1239 مورد در سال 2019 به 834 مورد در سال 2020 کاهش یافته بود.
نسبت جوانان مبتلا به خودآزاری از 50 درصد در سال 2019 به 57 درصد در سال 2020، افزایش یافته بود. در ارائه خدمات خودآزاری، نسبت جوانان مبتلا به اختلالات عاطفی از 58 درصد به 66 درصد، افزایش یافته است. نسبت جوانان پذیرفته شده در بخش مشاهده نیز از 13 درصد به 9 درصد در سال 2020 کاهش یافته است.
در زمان محدودیت، احتمالاً ارائه خدمات اورژانس روانپزشکی بیمارستان کمتر است، و بسیاری از کودکان و نوجوانان با موارد اضطراری روانپزشکی ممکن است هیچ خدمتی دریافت نکنند. بنابراین، توسعه خدمات مراقبت­های ویژه جامعه با قابلیت دسترسی باید در اولویت قرار گیرد.
Mansfield  و همکاران ]64[ در مجاورت COVID-19: اثرات حاد غیرمستقیم همهگیری بر سلامت جسمی و روانی در انگلیس. (1 ژانویه 2020) با استفاده از سوابق الکترونیکی سلامت از Clinic Research Practice Datalink (CPRD) Aurum (2017-2020، تماس­های مراقبت­های اولیه هفتگی برای شرایط حاد جسمی و روانی (شامل: اضطراب، افسردگی، حوادث حاد مربوط به الکل، آسم و مزمن) محاسبه گردید. از داده­های مراقبت­های اولیه که به طور معمول از سه سال قبل از همه­گیری COVID-19 و چهار ماه پس از معرفی محدودیت­های گسترده در جامعه جمع­آوری شده استفاده گردید. جمعیت کلی شامل 9863903 نفر در تاریخ 1 ژانویه 2017 بود.
در اکثر شرایط، بین مارس و ژوئیه سال 2020 در مقایسه با دوره­های قبل از محدودیت، کاهش سریع و مداوم در تماس­های پزشکان مشاهده شد.
در طول مارس 2020 افزایش قابل ملاحظه­ای در تماس با تشدید تنگی نفس مشاهده شد. بیشترین کاهش نسبی در رفتار تماسی متعاقب معرفی محدودیت، برای موارد دیابتی، افسردگی و خودآزاری مشاهده شد.
طی هفته­های آغاز شده از 26 آوریل و 28 ژوئن، تخمین زده شد که به ترتیب 3640 و 3230 تماس (در هر میلیون تماس)  کمتر از حد انتظار وجود داشته است، که نشان دهنده بازگشت آرام به سطح تماس قبل از محدودیت است، اما بهبودی کامل نیست.
Debowska  و همکاران ]65[ یک بررسی مقطعی مکرر و ارزیابی استرس، افسردگی، اضطراب و خودکشی دانشجویان دانشگاه در مراحل اولیه شیوع COVID-19 در لهستان. (2 اکتبر 2020) با استفاده از یک طرح مطالعه مقطعی مکرر، استرس، افسردگی، اضطراب و خودکشی در بین دانشجویان پزشکی، روانشناسی و سایر دانشجویان ارزیابی گردید.
 
شرکت­کنندگان از 10 دانشگاه لهستان و پارلمان دانشجویان جمهوری لهستان جذب شدند. جمع­آوری داده­ها در 5 مرحله، طی 2 ماه اول بیماری همه­گیر COVID-19 از (مارس تا آوریل 2020) انجام گرفت.
تعداد شرکت­کنندگان 7228 نفر ، 82 درصد آنها زن و میانگین سنی آنها 22.78 سال بود.
نتایج نشان داد که با پیشرفت و ادامه  همه­گیری، میزان افسردگی افزایش یافته است. همچنین مشخص گردید که دانشجویان دختر در افسردگی، اضطراب و استرس نمره بالاتری از دانشجویان پسر داشتند.
دانشجویان روانشناسی کمترین نمرات افسردگی و اضطراب را ثبت کردند.
علائم افسردگی، اضطراب و خودکشی در دانشجویان جوان (18 تا 24 سال) بیشتر از دانشجویان بزرگسال (25 سال) بود.
Turkington و همکاران ]66[ رفتار تماس گیرندگان با یک خط راهنمای بحران قبل و در طول بیماری همه­گیر COVID-19: تجزیه و تحلیل کمی داده­ها. (2020) این مطالعه تماس­های انجام شده با مؤسسه خیریه ایرلند در یک دوره چهار هفته­ای قبل از اولین مورد تأیید شده COVID-19 و در یک دوره چهار هفته­ای پس از محدودیت توسط دولت جمهوری ایرلند اعمال شده است. در رفتار افراد در انواع خوشه­ای که با رفتار تماس گیرنده تعریف شده است، تغییراتی وجود داشت، جایی که بعضی از انواع تماس گیرنده­ها تمایل داشتند تماس­های طولانی­تری با سرویس در دوره بعد از محدودیت­ها برقرار کنند.
در الگوهای رفتاری تماس گیرنده­ها با توجه به زمان روز تماس تغییراتی ایجاد شد. به طوری که میانگین طول تماس در ساعات اولیه صبح افزایش یافته بود.
یافته­ها نشان داد که کاربران سرویس در دوره محدودیت به دلیل افزایش احساس انزوا، بدتر شدن بیماری روانشناختی به دلیل همه­گیری و کاهش یا حذف دسترسی به منابع پشتیبانی، بیشتر به خدمات خط تلفنی کمک در هنگام بحران اعتماد کردند.
Raifman و همکاران ]67[ نا امنی اقتصادی، انزوای اجتماعی و افکار خودکشی در طی بیماری همه­گیر COVID-19. در ایالات متحده (1 ژانویه 2020) استفاده از داده­های یک نمونه نماینده ملی بزرگسالان 18 ساله یا بیشتر در  ایالات متحده. اعضای هیئت مدیره برای شرکت در مطالعه COVID-19 و اثرات استرس­زای زندگی بر سلامت روان و بهزیستی (CLIMB) از 31 مارس 2020 تا 13 آوریل 2020 برای تکمیل نظرسنجی دعوت شدند. برای مقایسه قبل از همه­گیری، از داده­های نظرسنجی ملی بهداشت و تغذیه 2017- 2018،، یک نمونه نماینده ملی بزرگسالان غیرنظامی در ایالات متحده با سن 18 سال یا بیشتر که توسط دولت ایالات متحده جمع آوری شده بود، استفاده گردید.
در مجموع 1415 (96.3 درصد) نفر از 1470 شرکت­کننده در COVID-19 and Life Stressors Impact onMental Health and Well-being (CLIMB) به تمام سؤالات مربوط به تجزیه و تحلیل و 5085 (86.8 درصد) نفر از 5856 شرکت­کننده در National Health and Nutrition Examination Survey (NHANES),  به سوالات خودکشی پاسخ دادند.
افکار خودکشی بیش از چهار برابر افزایش یافته است، از 3.4 در سال 2018-2017 به 16.3 در صد هزار نفر در سال 2020 رسیده است.
بیشترین افزایش مطلق در شیوع افکار خودکشی در سال 2020 در بین شرکت­کنندگان با درآمد کمتر از 20000 دلار، شرکت­کنندگان 18 تا 29 سال  و شرکت­کنندگان اسپانیایی تبار بود.
افکار خودکشی در بین افرادی که با مشکل پرداخت اجاره،  از دست دادن شغل، و تنهایی مواجه بودند، شیوع بیشتری داشت.
 
 Czeisler و همکاران ]68[
بهداشت روان، استفاده از مواد و ایده­های خودکشی در زمان شیوع COVID-19 - ایالات متحده ، 24 تا 30 ژوئن، 2020. (14 آگوست 2020) برای ارزیابی سلامت روان، مصرف مواد و عقاید خودکشی در طی همهگیری، نظرسنجی­های هیئت نمایندگی در میان بزرگسالان 18 ساله در سراسر ایالات متحده طی 24 تا 30 ژوئن سال 2020 انجام شد. طی 24 تا 30 ژوئن سال 2020، در مجموع 5412 از 9896 بزرگسال واجد شرایط  نظرسنجی مبتنی بر وب را تکمیل کردند.
شرکت­کنندگان شامل 3683 پاسخ دهندگان برای اولین بار و  1729 پاسخ­دهندگان که یک نظرسنجی مرتبط را طی 2 تا 8 آوریل ، 5-12 ماه مه 2020 یا هر دو بازه انجام داده بودند.
9/40 درصد افراد حداقل یک مورد نامطلوب بهداشت روانی را گزارش کردند. علائم اختلال اضطراب یا اختلال افسردگی (9/30 درصد)، علائم مربوط به تروما و اختلال استرس­زای مربوط به بیماری همه­گیر (3/26 درصد) و شروع به کار یا افزایش مصرف مواد برای کنار آمدن با استرس یا احساسات مربوط به COVID-19 (3/13 درصد) بود.
7/10 درصد گزارش کردند که به طور جدی در 30 روز قبل از تکمیل نظرسنجی به خودکشی فکر کرده­اند. حداقل یک علامت نامطلوب سلامت روانی توسط بیش از نیمی از پاسخ­دهندگان 18 تا 24 سال و 44– 25 سال) از نژاد اسپانیایی تبار گزارش شد.
Li و همکاران ]69[ عوامل مرتبط با COVID-19 در ارتباط با اختلال خواب و افکار خودکشی در میان مردم تایوان: یک نظرسنجی در فیس­بوک. (2020 ژانویه) یک مقاله پژوهشی بر­اساس یک نظرسنجی آنلاین در فیس­بوک -
 با هدف بررسی عوامل مرتبط با COVID-19 همراه با اختلال خواب و افکار خودکشی طی همهگیری COVID-19
1970 شرکت­کنندگان از طریق تبلیغات فیس­بوک از 10 تا 23 آوریل 2020 جذب شدند. سن بالاتر از 20  سال و زندگی در تایوان شرایط شرکت در مطالعه بود.
از آنها خواسته شد که اختلال خواب و افکار خودکشی در هفته گذشته همراه با تعدادی از عوامل مرتبط با COVID-19، از جمله سطح نگرانی، تغییر در تعامل اجتماعی و زندگی روزمره، تداخل تحصیلی/شغلی، سطح حمایت اجتماعی و سلامت جسمی خود را گزارش کنند. 55.8 درصد از شرکت­کنندگان اختلال در خواب و 10.8 درصد از افکار خودکشی در هفته قبل را گزارش کردند.
فاکتورهای مرتبط با COVID-19 و اختلال خواب،  افزایش نگرانی در مورد COVID-19، تأثیر شدیدتر COVID-19 در تعاملات اجتماعی، دریافت حمایت اجتماعی کمتر، تداخل شدید تحصیلی/شغلی، گزارش سلامت جسمی ضعیف بودند.
 فاکتورهای مرتبط با COVID-19 و افکار خودکشی، شستشوی کمتر دست، حمایت اجتماعی کمتر، سلامت جسمی ضعیف و سن کمتر بودند
Acharya[70] شیوع COVID-19 و خودکشی در نپال: فوریت اقدام فوری یک مطالعه پژوهشی
شرح شیوع موارد خودکشی در نپال در طی همه­گیری COVID-19
در سراسر کشور 1233 مورد خودکشی از آوریل 2020 تا اواسط ژوئیه سال 2020 در کلانتری­های کشور و 414 مورد خودکشی طی فوریه و مارس 2020  در نپال گزارش شده است.
آمار نشان می­دهد به طور متوسط 414 نفر قبل از شیوع COVID-19 خودکشی کرده­اند اما تعداد خودکشی موارد پس از شیوع و محدودیت COVID-19 به 559 مورد رسیده است. از میان موارد خودکشی، 1282 نفر با روش حلق­آویز و 365 نفر با مصرف سم خودکشی کردند.
شیوع بیماری همه­گیر COVID-19 خواستار اقدامات فوری و سرمایه­گذاری بالقوه برای مقابله با طغیان گسترده در کشور میباشد.
استرس، افسردگی، باورهای غلط، بی­کاری، عدم حمایت افراد جامعه در مورد COVID-19، در افزایش میزان خودکشی در نپال نقش دارند. بنابراین، در نظر گرفتن اقدامات روانشناختی و بهداشت روان در طول مدت محدودیت با آگاهی عمومی از حقایق COVID-19 برای کنترل و جلوگیری از اختلالات روانشناختی منجر به خودکشی، بسیار مهم و اساسی است.
Balaji ]71[ گرسنگی، ترس و انزوا: تجزیه و تحلیل گزارش­های رسانه­ای در مورد خودکشی های مربوط به COVID-19 در هند.(2020) یک مقاله پژوهشی بر اساس جستجوی پیشرفته    -Google شناسایی و تجزیه و تحلیل موضوعی گزارش رسانه­های اینترنتی در مورد خودکشی­های مرتبط با COVID-19 در هند بین 1 فوریه 2020 و 31 مه 2020 370 مقاله یافت شد که شامل 291 مورد خودکشی بوده است. 9/85 درصد از خودکشی­ها توسط مردان و1/47 درصد موارد خودکشی در افراد بین 20 تا 39 سال رخ داده است. هشت زوج بودند. حلق­آویز متداول­ترین روش (2/63 درصد) بود.
دو ایالت Uttar Pradesh  و  Maharashtra بیشترین تعداد خودکشی­ و بیشترین آسیب دیدگان COVID-19 را دارا بودند.
 بیشترین تعداد و بیشترین درصد افزایش در ماه مه سال 2020 ثبت شد.
 عوامل استرس­زای قابل توجه: ترس از ویروس، انزوا، ناامیدی از ارتباط با عزیزان یا بازگشت به خانه و میل به الکل. طیف وسیعی از گروه­ها به ویژه جمعیت­های خاص (جوانان، مردان) در برابر این عوامل استرس­زا آسیب­پذیر هستند.
Singh  و همکاران ]72[ فراخوانی فوری برای اقدامات مقابله با افزایش خودکشی­ها در طی بیماری همه­گیر COVID-19 در نپال (2020). یک مطالعه پژوهشی
 هشدار و فراخوانی مردم برای پیشگیری از روند افزایشی خودکشی در کشور نپال به توجه به آمار صعودی و رو به افزایش خودکشی در این دوران.
مرگ و میر ناشی از خودکشی در نپال طی سال­های2017، 2018 و 2019،  به ترتیب 5124 ، 5317 و 5785 که روند افزایشی داشته است. طی بیماری COVID-19، موارد خودکشی 20 درصد افزایش یافت..
از جمله عوارض این اپیدمی، از دست دادن شغل، محدودیت­های سفر، بیماری­های روانی، تعلیق کلاس­ها و امتحانات دانشآموزان، تغییر سریع روش تدریس در مدارس و دانشگاه­ها، محدود کردن شبکه­های اجتماعی در میان جوانان و جدا نگه داشتن آنها از عزیزان و همسالانشان و در نهایت انزوای اجتماعی و تنهایی از عوامل خطر خودکشی است.
 بحران خودکشی در دوره این همه­گیری نیاز فوری برای به راه انداختن یک کمپین گسترده آگاهی عمومی به منظور شناسایی و آموزش علائم هشدار دهنده خودکشی، و حمایت از افراد در معرض خطر در سراسر کشور را نشان می­دهد.
Nomura[73]
 و همکاران
روند خودکشی در ژاپن بر اساس جنسیت در طی همه­گیری COVID-19 ، تا سپتامبر 2020 مطالعه توصیفی- گزارش کوتاه
داده­های ماهانه مرگ و میر از دسامبر 2010 تا سپتامبر 2020 از آژانس پلیس ملی ژاپن تهیه گردید. داده­ها با استفاده از رگرسیون شبه پواسون تجزیه و تحلیل گردید.
برای زنان، بیشترین موارد مرگ ناشی از خودکشی به ترتیب در جولای، آگوست و سپتامبر 2020 مشاهده شد. برای مردان، بیشترین تعداد مرگ و میر ناشی از خودکشی به ترتیب در فوریه و ژانویه 2020  مشاهده شد.
خودکشی نتیجه شدید بار روانی مرتبط با اقدامات مقابله­ای با ویروس (COVID-19) است.
نتایج اهمیت پیشگیری از خودکشی مربوط به COVID-19، به ویژه برای زنان را نشان می­دهد. دسترسی به موقع به مراقبتهای بهداشت روان و حمایت­های مالی و اجتماعی و همچنین درمان بهینه برای بیماری­های روانی به سرعت مورد نیاز است.
Radeloff و همکاران ]74[ روند میزان خودکشی در طول محدودیت­های همهگیری COVID-19 در یک شهر بزرگ آلمان. (2020 ژانویه) یک مطالعه پژو.هشی
داده­های خودکشی در یک شهر بزرگ درآلمان تهیه شد. برای سال 2020، دوره­های بدون محدودیت محاسبه و  با داده­های سال 2010 تا 2019 مقایسه شد.
در مجموع 333 مورد خودکشی ثبت و 2791131 سال زندگی بین سال­های 2010 و 2020 سپری شده است. از این تعداد، 42 مورد خودکشی و 300،834 سال زندگی مربوط به سال 2020 است. در سال 2020، میزان خودکشی (SR, per 100,000 LY) کمتر بود. در دوره­هایی با محدودیت­های متوسط  (SR = 8.5)، محدودیت شدید  COVID-19  (SR = 7.0) در مقایسه با دوره­های بدون محدودیت (SR = 18.0) بود. 
در مقایسه با سال­های گذشته نشان داد که اختلافات را نمی­توان به تغییرات فصلی نسبت داد. هیچ تفاوتی از نظر سن و جنسیت یافت نشد.
McIntyre و همکاران افزایش خودکشی پیش بینی شده در کانادا در نتیجه COVID-19 مطالعه توصیفی –
 از مدل رگرسیون Timetrend برای ارزیابی و پیش بینی تعداد خودکشی­های اضافی در سال­های 2020 و 2021 برای دو سناریوی احتمالی پیش­بینی به دنبال بیماری همه­گیر COVID - 19 استفاده شد.
داده های سالانه مرگ و میر ناشی از خودکشی و بیکاری (2000 - 2019) از آمار کانادا به­دست آمد.
یک درصد افزایش بی­کاری با افزایش 1 درصدی خودکشی بین سال­های 2000 تا 2018 همراه بود. در سناریوی اول، افزایش میزان بیکاری منجر به پیش بینی 418 مورد خودکشی درسال 2020-2021 شد. در سناریوی دوم، میزان خودکشی پیش بینی شده در هر صد هزار نفر به 14 مورد در سال 2020 و 6/13 در سال 2021 افزایش یافته است. در نتیجه 2114 مورد خودکشی در 2020-2021 پیش­بینی شده است.
تأثیر COVID-19 بر بی­کاری، تعداد خودکشی­های مازاد در کانادا پیش بینی گردید. نتایج نشان داد که پیشگیری از خودکشی در زمینه بی­کاری مرتبط با COVID-19 یک اولویت اساسی است.
دسترسی فوری به مراقبت­های بهداشت روان، مقررات مالی و برنامه­های حمایت اجتماعی/کار، و همچنین درمان بهینه برای اختلالات روانی ضروری است.
 
 
بحث
به طور کلی در این مطالعه با جستجوی تمامی پایگاه داده­ها 1560 مقاله  متناسب با واژگان کلیدی فارسی و انگلیسی در مرحله اول به دست آمد. سپس در جلسات مشترک تمامی مطالعات یافت شده به تفکیک هر پایگاه داده مورد بحث و بررسی قرار گرفت. در مرحله بعد مقالات تکراری  و غیر مرتبط با بحث ما تعداد 1507 مقاله بود که جدا و کنار گذاشته شد. سپس تعداد 53 مقاله که مرتبط با موضوع تحت بررسی ما یعنی در مورد تأثیرات احتمالی COVID-19 بر روی رفتار خودکشی بحث کرده بودند، در چهار دسته مطابق جداول 1 تا 4 در بخش نتایج طبقه­بندی گردید.
همه مقالاتی که در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفت، به بررسی ارتباط بین خودکشی و COVID-19 و عوامل خطری که باعث افزایش میزان ارتباط می­گردد پرداخته بودند. این همه­گیری تمامی سیستم­های خدمات سلامت عمومی از جمله بیمارستان­ها و مراکز خدمات بهداشتی درمانی را درگیر کرده است. این بیماری از اواخر سال 2019 میلادی در کشور چین پدیدار گردید و با توجه به واگیر­دار بودن آن و روند سریع رفت و آمد و نقل و انتقالات در مدت زمان بسیار کوتاهی به عنوان یک مشکل عمده در سراسر دنیا خود را نشان داد. همهگیری این بیماری همانند سایر همه­گیری­های بیماریهای دیگر از جمله آنفلوانزا و سارس عوارض و عواقب زیادی که در ادامه بحث خواهیم کرد از خود به جای میگذارد ]12-10[.
با توجه به اینکه خودکشی به عنوان یکی از مشکلات مهم در بهداشت عمومی مطرح و یک فوریت عمده در حرفه بهداشت روان محسوب می­گردد ]3[ و مشکلات سلامت عمومی و اختلالات روانشناختی هم از عوارض همه­گیری COVID-19 می­باشند ]17-16[، پس می­توان نتیجه گرفت که عالم­گیری این بیماری می­تواند بر روی خودکشی افراد و خانواده­ها تأثیر بگذارد. با توجه به اهمیت بیماری خودکشی از نظر روانشناختی و میزان بالای خودکشی کامل و اقدام به آن در سراسر جهان و ارتباط آن با این بیماری بسیار ضروری و با اهمیت است که مطالعات مختلفی دراین زمینه در سراسر دنیا انجام شود. با استفاده از دانش و تخصص محققین و متخصصین در این زمینه می­توان به راهکارهای خاص و مهمی در زمینه پیشگیری از خودکشی دست یافت.
دسته اول مطالعات شامل تفسیر­ها و نقطه نظرات (نامه به سردبیر، نامه نگاری، تفسیر، تحریریه و اظهار نظرها) میباشند. 16 مقاله ]37-21[. نویسندگان این مقالات هر کدام به شرح و بررسی ارتباط بین خودکشی و COVID-19 در نقاط مختلف دنیا و کشورهای مختلف پرداخته­اند. بیشتر این مطالعات از بنگلادش و هند انتشار یافته­اند. مهمترین موضوعات مورد بحث در این مطالعات، ارائه راهکارها و استراتژی­های لازم برای پیشگیری از خودکشی در طی این همه­گیری، ارتباط بین ترس، بیکاری، فقر و عوامل اقتصادی با خودکشی و COVID-19، پیشگیری از خودکشی در بین افراد مشهور در هند، جوامع روستایی، کشاورزان، در معرض خطر بودن بازماندگان و ارتباط بین خودسوزی و COVID-19 می­باشد.
دسته دوم مطالعات، شامل مطالعات مروری می­باشند که نویسندگان این مقالات به جمع­بندی مطالعات انجام گرفته در زمینه­ی تأثیرات احتمالی پاندمی COVID-19 بر رفتار خودکشی و اقدام به آن پرداختهاند. 4 مقاله ]41-38[. بیشتر این مطالعات در بنگلادش، هند و آلمان انجام گرفتهاند. به طور کلی، مهمترین عوامل مرتبط با خودکشی و COVID-19 حاصل جمعبندی نتایج این مطالعات، اختلالات روانپزشکی (افسردگی، ترس و اضطراب)، عوامل اقتصادی (رکود اقتصادی، بیکاری، از دست دادن شغل و تعطیلی بازار کار)، عوامل اجتماعی (قطع ارتباط اجتماعی، ننگ اجتماعی برای فرد و خانواده افراد مبتلا) و اختلالات تحصیلی (تعطیلی مدارس و دانشگاه­ها، اختلال در روش مطالعه و آزمون­ها) می­باشد. همه این عوامل را ناشی از قرنطینه، جداسازی و ایجاد محدودیت­ها در سطح جامعه بیان کرده­اند.
دسته سوم، مطالعاتی را شامل می­شود که یک یا چند مورد خودکشی (گزارش مورد و گزارش موارد) را که طی دوره همه­گیری  COVID-19 در کشورهای مختلف رخ داده است، گزارش کردهاند. 17 مقاله ]57-42 , 14[. بیشترین تعداد  این مطالعات در بنگلادش و هندوستان و بعد از آن در پاکستان انجام گرفته است. بیشتر این مطالعات حاصل تجزیه و تحیل گزارشهای رسانه­ای از موارد اتفاق افتاده خودکشی در طی این اپیدمی می­باشد. بحران مالی و اقتصادی، ترس از ابتلاء به بیماری، غم و اندوه ناشی از ابتلاء و اختلالات تحصیلی مهمترین عوامل ذکر شده در خودکشی­های رخ داده و گزارش شده می­باشد.
دسته چهارم، مهمترین مطالعات پژوهشی اصیل در زمینه­ تأثیرات احتمالی پاندمی COVID-19  بر رفتار خودکشی و اقدام به آن در سراسر جهان را شامل می­شود. 16 مقاله (73-58). مطالعات این دسته بیشتر توصیفی بوده و با استفاده از پرونده­های الکترونیکی، نظرسنجی­ها و پرسشنامهها­ی آنلاین، اطلاعات مختلفی را در زمینه اختلالات روانشناختی، عوامل اقتصادی و تحصیلی در دوره همه­گیری که با رفتار و افکار خودکشی مرتبط هستند را جمع­آوری و تجزیه و تحلیل کردهاند. بیشتر این مطالعات در ایالات متحده و بعد از آن در انگلیس، هند، بنگلادش و کلمبیا انجام گرفته است.
مطالعات دسته اول فقط به پرداختن یک عامل خطر خاصی که در ارتباط بین خودکشی و COVID-19 مؤثر است پرداخته­اند. Bhuiyan و همکاران ]26[ عوامل اقتصادی، Kawohl  and Nordt ]26[ بیکاری، Ettman و همکاران ]30[ عوامل استرس­زا و Weems  و همکاران ]38[ عوامل اقتصادی و اجتماعی را در این ارتباط بررسی کرده­اند. در حالی که در دسته دوم به جمع­بندی مطالعات انجام گرفته در این زمینه که همه عوامل خطر را بررسی کرده­اند، پرداخته­اند. در مطالعات دسته سوم یا گزارش مورد و گزارش موارد خودکشی ناشی از همه عوامل اقتصادی، اجتماعی، روانشناختی در کشور­های مختلف اتفاق افتاده است. Singh  و همکاران ]43[ و Acharya ]58[ بیشترین موارد خودکشی در نپال را ناشی از عوامل اقتصادی،Shoib  و همکاران ]46[ و Dsouza  و همکاران ]50[، بیشترین موارد خودکشی در هند را عوامل روانشناختی به ویژه ترس از عفونت، Islam ]47[ بیشترین موارد خودکشی در بنگلادش را ناشی از بیکاری، ترس، افسردگی و عوامل اجتماعی ذکر کرده­اند. در مطالعات دسته چهارم هم که مطالعات پژوهشی اصیل هستند، با انجام مطالعات پژوهشی از جمله توصیفی مقطعی، تمامی عوامل مؤثر در ارتباط بین خودکشی و همه‌گیری COVID-19 را مورد بررسی قرار داده­اند. در این مطالعات هم عوامل روانشناختی، عوامل اقتصادی و اختلالات تحصیلی به ترتیب مهمترین عوامل مؤثر در این ارتباط بودند.
با نگاهی کلی می­توان دریافت که همه مطالعات بر این موضوع توافق نظر دارند که مهمترین عواقب و عوارض عالمگیری COVID-19، اختلالات روانشناختی (استرس، اضطراب، غم، نگرانی، عصبانیت، دلخوری، سرخوردگی، احساس گناه، درماندگی، تنهایی در خانه، اختلافات و خشونت­های خانوادگی، عصبی، بی­خوابی، انزوای)، عوامل اجتماعی (قطع ارتباط اجتماعی، ننگ اجتماعی برای فرد و خانواده افراد مبتلا)، عوامل اقتصادی (رکود اقتصادی، از دست دادن شغل، بیکاری، فقر)، اختلالات تحصیلی (تعطیلی مدارس و دانشگاه­ها)، اختلال یادگیری (روش­های تدریس متفاوت)، اختلال در آزمون، در خانه ماندن و تنها شدن و نداشتن سرگرمی دانش­آموزان می­باشند.
با بررسی کامل مقالات انجام گرفته، مخصوصاً مطالعات دسته چهارم یعنی مطالعات پژوهشی اصیل، می­توان به این نتیجه رسید که این بیماری بر پنج حیطه خیلی مهم شامل 1) عوامل مربوط به سلامت روان و ایجاد اختلالات روانپزشکی در افراد، 2) عوامل مرتبط با تعاملات اجتماعی افراد، 3) عوامل مرتبط با اقتصاد و اشتغال افراد، 4) عوامل مرتبط با تحصیلات و 5) عوامل مرتبط با اختلالات جسمی، تأثیر می­گذارد. بنابراین، با توجه به این­ که اختلال در هرکدام از این پنج حیطه می­تواند زمینه­ساز ایجاد افکار و رفتار خودکشی در افراد باشد، می­توان نتیجه گرفت که شیوع و ادامه این بیماری در جامعه با افزایش موارد رفتار خودکشی همراه است. همچنین، با بررسی مقالات می­توان دریافت که این بیماری، در افرادی که سابقه بیماری مثل انواع سرطان­ها، دیابت، پرفشاری­خون و سایر بیماری­های زمینه­ای، نقص سیستم ایمنی و یا سابقه مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی دارند بیشتر رخ می­دهد. موارد خودکشی نیز در افرادی که قبلا سابقه اختلال روانشاختی و یا سابقه قبلی افکار و رفتار خودکشی از جمله اقدام قبلی به خودکشی را داشته­اند در طی این همه­گیری بیشتر اتفاق می­افتد.
از همه موارد ذکر شده در بالا می­توان به این نتیجه رسید که اکثر این اختلالات به دلیل، فاصله­گذاری اجتماعی، جداسازی بیمار حین و بعد از درمان، قرنطینه کردن افراد و خانواده­ها، تنها شدن و نداشتن ارتباطات اجتماعی می­باشد که همه این موارد از اصول اصلی پیشگیری و درمان این بیماری می­باشد. با توجه به این که خودکشی یک بیماری روانشناختی و اجتماعی می­باشد و تمامی عواملی که بر روان و جسم فرد و جامعه تأثیر می­گذارد، می­تواند عوامل خطری برای خودکشی محسوب گردد. از آنجایی که تمامی عوامل خطر این بیماری بر روی روان و جسم فرد مؤثر است بنابر­این خیلی غیر منتظره و دور از ذهن نمی­باشد که همه‌گیری این بیماری و عوامل خطر آن باعث افزایش میزان روند خودکشی در جوامع ­گردد.
در خاتمه، شایان توجه است که در همان ابتدای پاندمی COVID-19 و به منظور بررسی علمی تأثیرات این بیماری بر روی رفتارهای خودکشی، گروهی متشکل از 44 دانشمند متخصص در زمینه پیشگیری از خودکشی، تشکیل شد. این گروه با عنوان همکاری پژوهشی بین المللی پیشگیری از خودکشی کووید-19International COVID- 19 Suicide Prevention Research Collaboration (ICSPRC) سعی دارد تا در تلاشی هماهنگ، به بررسی تأثیرات این بیماری بر روی رفتارهای خودکشی بپردازد ]35[. در ادامه فعالیت‌های این گروه، اعضاء اولیه که نمایندگانی از کشورهای با درآمد کم، متوسط و زیاد از بیست کشور جهان بودند، تصمیم گرفتند تا با جذب اعضاء از سایر کشورها، دامنه فعالیت­های خود را افزایش دهند. آنها همچنین موافقت کردند که ضمن تبادل تجربیات دست اول پژوهشی خود، از دوباره کاری­های پژوهشی جلوگیری به عمل آورند ]33[.
با مطالعه مطالب فوق به نظر می­رسد نکات زیر به عنوان پیشنهاد می­تواند در کاهش روند میزان خودکشی در دوران این اپیدمی مؤثر واقع گردد. انجام مطالعات بیشتر در این زمینه مخصوصاً مطالعات مداخله­ای که تأثیر راهکارها را بسنجد، دسترسی آسان برای مراقبت­های بهداشت روان افراد در معرض خطر، پرهیز از گوش دادن و نشر اطلاعات از منابع نامعتبر، مداخلات و برنامه­های مبتنی بر شواهد از جمله کمک گرفتن از خطوط تلفن بحران، روش­های جایگزین آموزش تحصیلی دانش­آموزان، تهیه و پخش برنامه­ها و فیلم­های آموزشی توسط صدا و سیما، فعال کردن بازار کار و کمک­های مالی برای رفع رکود­های اقتصادی و حمایت از افراد در معرض خطرخودکشی، نشر و تبلیغ پیام‌های مناسب، در اختیار قرار دادن تجهیزات کافی برای پرسنل بیمارستان و مراکز سلامت و آموزش­های لازم در برخورد با مراجعین و مبتلایان توصیه می­گردد. با توجه به اینکه مطالعه­ای در خصوص ارتباط بین خودکشی و COVID-19 در طی این همه­گیری در کشور ایران انجام نگرفته بود، بنابراین توصیه به انجام چنین مطالعات می­گردد.
از محدودیت­های این مطالعه می­توان به 1)  انجام نگرفتن مطالعه­ پژوهشی در کشور تا روند خودکشی در این دوران در کشور ایران هم مورد بحث و بررسی و مقایسه قرار گیرد. 2) هیچ مطالعه مداخله­ای در دنیا که تأثیر راهکارهای پیشنهادی در جهت پیشگیری از خودکشی در دوران این اپیدمی را نشان دهد انجام نگرفته است.
نتیجه‌گیری
پاندمی  COVID-19 به یک مساله بسیار مهم سلامت در سطح جهان تبدیل گردیده است. امروزه ماهیت بیماری همراه با عواقب و عوارض آن با انجام مطالعات متعدد شناسایی گردیده است. با توجه به این­که خودکشی یکی از مهمترین عواقب روانشناختی دوران این همه­گیری می­باشد. به نظر میرسد، انجام مطالعات بیشتر در این زمینه، دسترسی آسان به خدمات روانپزشکی و بهداشت روان، پرهیز از گوش دادن و نشر اطلاعات، فیلم و تصاویر از منابع نامعتبر، کمک گرفتن از خطوط تلفن بحران، فعال کردن بازار کار، حمایت و کمک­های مالی دولت به اقشار در معرض خطر، نشر و تبلیغ پیام­های مناسب، تجهیزات کافی برای پرسنل بیمارستان و مراکز سلامت می­تواند در کاهش روند موارد خودکشی مؤثر باشد.
 
 
 
References[j1] 
 
 
 
[1] Sadock B J S VA, Ruiz P. Synopsis of Psychiatry, Behavioral Sciences/ Clinical Psychiatry, Indian J Psychiatry 2009 Oct-Dec; 51(4): 331.
[2] Rezaian M. Epidemiology of Suicide. 2 ed. Arak: Author's Publication 2002. P21-2. [Farsi]
[3] Bursztein Lipsicas C, Mäkinen IH, Apter A, De Leo D, Kerkhof A, Lönnqvist J, Michel K, Salander Renberg E, Sayil I, Schmidtke A, van Heeringen C, Värnik A, Wasserman D. Attempted suicide among immigrants in European countries: an international perspective. Soc Psychiatry Psychiatr Epidemiol 2012 Feb; 47(2): 241-51. doi: 10.1007/s00127-010-0336-6.
[4] Kessler RC, Berglund P, Borges G, Nock M, Wang PS. Trends in suicide ideation, plans, gestures, and attempts in the United States, 1990-1992 to 2001-2003. JAMA. 2005 May 25; 293(20): 2487-95. doi: 10.1001/jama. 293.20.2487.
[5] World Health Organization. Preventing suicide: a resource for media professionals WMMGWHO, 2000. Available Nov 18, 2015; from: http://www.who. int/mental_health/resources/suicide/en /index .html.
[6] Gvion Y, Apter A. Suicide and suicidal behavior. Epidemiol Rev 2008; 30(1): 133–54.
[7] Vijayakumar L PJ, Whiteford H. Suicide in developing countries (3) prevention efforts. Crisis 2005; 26(3): 120-4.
[8] https://www.who.int/news-room/q-a-detail/q-a-coronaviruses.
[9] World Health Organization. Global Surveillance for human infection with novel coronavirus (‎‎‎‎2019-nCoV)‎‎‎‎: interim guidance 2020  January 31.  https://apps.who.int/iris/handle/10665/330857.
[10] Bogoch II, Watts A, Thomas-Bachli A, Huber C, Kraemer MUG, Khan K. Pneumonia of unknown aetiology in Wuhan, China: potential for international spread via commercial air travel. J Travel Med 2020 Mar 13;27(2): taaa008. doi: 10.1093/jtm/taaa008.
[11] Lu H, Stratton CW, Tang YW. Outbreak of pneumonia of unknown etiology in Wuhan, China: The mystery and the miracle. J Med Virol 2020 Apr; 92(4): 401-402. doi: 10.1002/jmv.25678.
[12] Rothan HA, Byrareddy SN. The epidemiology and pathogenesis of coronavirus disease (COVID-19) outbreak. J Autoimmun 2020; 109: 102433. doi: 10.1016/j.jaut.2020.102433.
[13] McIntyre RS, Lee Y. Preventing suicide in the context of the COVID19 pandemic. World psychiatry 2020; 19(2): 250.
[14] Mamun MA, Griffiths MD. First COVID-19 suicide case in Bangladesh due to fear of COVID-19 and xenophobia: Possible suicide prevention strategies. Asian J Psychiatr 2020; 51: 102073.
[15] Zandifar A, Badrfam R. Iranian mental health during the COVID-19 epidemic. Asian J Psychiatr 2020 Jun;51: 101990. doi: 10.1016/j.ajp.2020.101990. [Farsi]
[16] Ahorsu DK, Lin CY, Imani V, Saffari M, Griffiths MD, Pakpour AH. The fear of COVID-19 scale: development and initial validation. Int J Ment Health Addict 2020 Mar 27:1-9. https://doi.org/10.1007/s 11469-020-00270-8
[17] Banerjee D. The COVID-19 outbreak: Crucial role the psychiatrists can play. Asian J Psychiatr 2020 Apr;50:102014. doi: 10.1016/j.ajp.2020.102014.
[18] Mamun MA, Griffiths MD. A rare case of Bangladeshi student suicide by gunshot due to unusual multiple causalities. Asian J Psychiatr 2020 Mar;49:101951. doi: 10.1016/j.ajp.2020.101951.
[19] Cheung YT, Chau PH, Yip PS. A revisit on older adults suicides and Severe Acute Respiratory Syndrome (SARS) epidemic in Hong Kong. Int J Geriatr Psychiatry  2008 Dec;23(12):1231-8. doi: 10.1002/gps.2056.
[20] Goyal K, Chauhan P, Chhikara K, Gupta P, Singh MP. Fear of COVID 2019: First suicidal case in India.  Asian J Psychiatr 2020;49:101989.
[21] Sher L. Are COVID-19 survivors at increased risk for suicide?. Acta neuropsychiatrica 2020 Oct; 32(5):270-.
[22] Rezaie L, Schwebel DC. The COVID-19 pandemic and suicide by self-immolation: Is risk increasing?  Burns 2020 Nov; 46(7): 1716. https://doi.org/10.1016/j.
[23] Kar SK, Arafat SM, Ransing R, Menon V, Padhy SK, Sharma P, Marthoenis M. Repeated celebrity suicide in India during COVID-19 crisis: an urgent call for attention. Asian J Psychiatr  2020 Oct; 53: 102382.
[24] Bhuiyan AKMI, Sakib N, Pakpour AH, Griffiths MD, Mamun MA. COVID-19-Related Suicides in Bangladesh Due to Lockdown and Economic Factors: Case Study Evidence from Media Reports. Int J Ment Health Addict  2020 May 15:1-6. doi: 10.1007/s11469-020-00307-y.
[25] Inoue K, Hashioka S, Kawano N. Risk of an increase in suicide rates associated with economic downturn due to COVID-19 pandemic. Asia-Pacific J of Public Health 2020 Sep;32(6-7):367-.
[26] Kawohl W, Nordt C. COVID-19, unemployment, and suicide. Lancet Psychiatry 2020 May;7(5):389-390. doi: 10.1016/S2215-0366(20)30141-3.
[27] Hawton K, Marzano L, Fraser L, Hawley M, Harris-Skillman E, Lainez YX. Reporting on suicidal behaviour and covid-19—need for caution. Lancet Psychiatry 2021 Jan 1;8(1):15-7.
[28] Monteith LL, Holliday R, Brown TL, Brenner LA, Mohatt NV. Preventing Suicide in Rural Communities During the COVID19 Pandemic. J Rural Health 2021 Jan;37(1):179-84.
[29] Ettman CK, Gradus JL, Galea S. Invited Commentary: Reckoning With the Relationship Between Stressors and Suicide Attempts in a Time of COVID-19. Am J Epidemiol 2020 Nov 2;189(11):1275-1277. doi: 10.1093/aje/kwaa147.
[30] Wand AP, Zhong BL, Chiu HF, Draper B, De Leo D. COVID-19: the implications for suicide in older adults. Int Psychogeriatr 2020 Oct;32(10):1225-30.
[31] Sheffler JL, Joiner TE, Sachs-Ericsson NJ. The Interpersonal and Psychological Impacts of COVID-19 on Risk for Late-Life Suicide. Gerontologist 2021 Jan 21;61(1):23-29. doi: 10.1093/geront/gnaa103.
[32] Deady M, Tan L, Kugenthiran N, Collins D, Christensen H, Harvey SB. Unemployment, suicide and COVID-19: using the evidence to plan for prevention. Med J Aust 2020.Jun.22.  213 (4): 153-154.e1. || doi: 10.5694/mja2.50715
[33] Niederkrotenthaler T, Gunnell D, Arensman E, Pirkis J, Appleby L, Hawton K, et al. Suicide research, prevention, and COVID-19. Crisis 2020; 41(5), 321-330. http://dx.doi.org/10.1027/0227-5910/a000731
[34] John A, Pirkis J, Gunnell D, Appleby L, Morrissey J. Trends in suicide during the covid-19 pandemic. The BMJ 2020 Nov 12;371.
[35] Gunnell D, Appleby L, Arensman E, Hawton K, John A, Kapur N, et al. Suicide risk and prevention during the COVID-19 pandemic. Lancet Psychiatry  2020;7(6):468-71.
[36] Wasserman D, Iosue M, Wuestefeld A, Carli V. Adaptation of evidencebased suicide prevention strategies during and after the COVID19 pandemic. World psychiatry 2020;19(3):294-306.
[37] Weems CF, Carrion V, Mccurdy B, Scozzafava MD. Increased risk of suicide due to economic and social impacts of social distancing measures to address the Covid-19 pandemic: A forecast Researchgate.net 2020; 340(48 )79-93. DOI: 10.13140/RG. 2.2.21601. 45926
[38] Moutier C. Suicide Prevention in the COVID-19 Era: Transforming Threat Into Opportunity. JAMA Psychiatry 2020 Oct 16. doi: 10.1001/ jamapsychiatry.2020.3746.
[39] Que J, Yuan K, Gong Y, Meng S, Bao Y, Lu L. Raising awareness of suicide prevention during the COVID-19 pandemic. Neuropsychopharmacol Rep 2020 Dec;40(4):392-395. doi: 10.1002/npr2.12141.
[40] Sher L. The impact of the COVID-19 pandemic on suicide rates. QJM. 2020 Oct 1;113(10):707-712. doi: 10.1093/qjmed/hcaa202.
[41] Khan AR RK, Arendse N. Men, suicide, and Covid-19: Critical masculinity analyses and interventions. Postdigit Sci Educ 2020; 2(3): 651-6.
[42] Mamun MA, Syed NK, Griffiths MD. Indian celebrity suicides before and during the COVID-19 pandemic and their associated risk factors: Evidence from media reports. J Psychiatr Res 2020; 131: 177-79. doi: 10.1016/j.jpsychires.2020.09.002. 
[43] Shoib S, Nagendrappa S, Grigo O, Rehman S, Ransing R. Factors associated with COVID-19 outbreak-related suicides in India. Asian J Psychiatry  2020; 53: e102223.
[44] Islam SD, Bodrud-Doza M, Khan RM, Haque MA, Mamun MA. Exploring COVID-19 stress and its factors in Bangladesh: a perception-based study. Heliyon 2020; 6(7): e04399.
[45] Manzar M.D, Albougami A, Usman N, Mamun M.A. COVID-19 Suicide among Adolescents and Youths during the Lockdown: An Exploratory Study based on Media Reports. Preprints 2020; 080709. doi: 10.20944/preprints202008.0709.v1.
[46] Rubayet F, Aziz MN, Maliha SR, Autoshi NA, Nabila RA. Male suicide incidences in Bangladesh: what could be the reasons?. IJSAB International 2020; 4(11): 70-4.
[47] Dsouza DD, Quadros S, Hyderabadwala ZJ, Mamun MA. Aggregated COVID-19 suicide incidences in India: Fear of COVID-19 infection is the prominent causative factor. Psychiatry Research 2020; 290: 113145. DOI: 10.1016/ j.psychres.2020. 113145.
[48] Mamun MA, Bodrud-Doza M, Griffiths MD. Hospital suicide due to non-treatment by healthcare staff fearing COVID-19 infection in Bangladesh? Asian J Psychiatr 2020;54:102295.
[49] Mamun MA, Bhuiyan AI, Manzar MD. The first COVID-19 infanticide-suicide case: Financial crisis and fear of COVID-19 infection are the causative factors. Asian J Psychiatr 2020;54:102365.
[50] Pirnia B, Dezhakam H, Pirnia K, Malekanmehr P, Rezaeian M. Grief of COVID-19 is a mental contagion, first family suicide in Iran. Asian J Psychiatr 2020 Dec; 54:102340. doi: 10.1016/j.ajp.2020.102340.
[51] Mamun MA, Ullah I. COVID-19 suicides in Pakistan, dying off not COVID-19 fear but poverty?–The forthcoming economic challenges for a developing country. Brain Behav Immun 2020.may.11; 87, 163–166. https://doi.org/10.1016/j.bbi.2020.05.028
[52] Mamun MA, Chandrima RM, Griffiths MD. Mother and son suicide pact due to COVID-19-related online learning issues in Bangladesh: An unusual case report. Int J Ment Health Addict 2020; 1-4.
[53] Hossain MM, Purohit N, Sharma R, Bhattacharya S, McKyer ELJ, Ma P. Suicide of a farmer amid COVID-19 in India: Perspectives on social determinants of suicidal behavior and prevention strategies. Center for Open Science 2020; DOI: 10.31235/osf.io/ekam3
[54] Lathabhavan R, Griffiths M. First case of student suicide in India due to the COVID-19 education crisis: a brief report and preventive measures. Asian J Psychiatr 2020 Oct 1; 53: 102202.  doi: 10.1016/j.ajp 2020.102202
[55] Qin P, Mehlum L. National observation of death by suicide in the first 3 months under COVID19 pandemic. Acta psychiatrica Scandinavica 2020.oct.27; 143(1). https://doi.org/10.1111/acps. 13246
[56] Isumi A, Doi S, Yamaoka Y, Takahashi K, Fujiwara T. Do suicide rates in children and adolescents change during school closure in Japan? The acute effect of the first wave of COVID-19 pandemic on child and adolescent mental health. Child Abuse Negl 2020; 110: 104680.
[57] Mamun MA, Akter T, Zohra F, Sakib N, Bhuiyan AI, Banik PC, et al. Prevalence and risk factors of COVID-19 suicidal behavior in Bangladeshi population: are healthcare professionals at greater risk? Heliyon 2020; 6(10): e05259.
[58] Soto-Sanz V, Falcó R, Piqueras JA. Socio-emotional Strengths Against Psychopathology and Suicidal Ideation in Fear of Covid-19. PREPRINT (Version 1) available a Research Square 2020. DOI: 10.21203/ rs.3.rs-73382/v1.
[59] Caballero-Domínguez CC, Jiménez-Villamizar MP, Campo-Arias A. Suicide risk during the lockdown due to coronavirus disease (COVID-19) in Colombia. Death Studies 2020; 25:1-6.
[60] Ammerman BA, Burke TA, Jacobucci R, McClure K. Preliminary investigation of the association between COVID-19 and suicidal thoughts and behaviors in the US. J of Psychiatr Research 2020;134:32-8.
[61] Crasta D, Daks JS, Rogge RD. Modeling suicide risk among parents during the COVID-19 pandemic: Psychological inflexibility exacerbates the impact of COVID-19 stressors on interpersonal risk factors for suicide. J Contextual Behavioral Science 2020; 18: 117-27.
[62] Iob E, Steptoe A, Fancourt D. Abuse, self-harm and suicidal ideation in the UK during the COVID-19 pandemic. Br J Psychiatry 2020;217(4):543-6.
[63] Ougrin D, Wong HC, Vaezinejad M, et al. Pandemic-Related Emergency Psychiatric Presentations for Self-Harm of Children and Adolescents in 10 Countries (PREP-Kids): A Retrospective International Cohort Study SSRN 2020. DOI: 10.2139/ssrn.3692541.
[64] Mansfield KE, Mathur R, Tazare J, et al. COVID-19 collateral: Indirect acute effects of the pandemic on physical and mental health in the UK. Med Rxiv 2020. DOI: 10.1101/2020.10.29.20222174.
[65] Debowska A HB, Boduszek D, Dolinski D. A repeated cross-sectional survey assessing university students' stress, depression, anxiety, and suicidality in the early stages of the COVID-19 pandemic in Poland. Psychol Med 2020 Oct 2; 1-4.
[66] Turkington R MM, Bond R, Ennis E, Potts C, Moore C, Hamra L, Morrissey J, Isaksen M, Scowcroft E, O'Neill S. Behavior of Callers to a Crisis Helpline Before and During the COVID-19 Pandemic: Quantitative Data Analysis. JMIR Ment Health 2020;7(11):e22984.
[67] Raifman J EC, Dean L, Barry C, Galea S. Economic precarity, social isolation, and suicidal ideation during the COVID-19 pandemic. medRxiv 2020 Jan 1;. doi: https://doi.org/10.1101/2020.10.05.20205955
[68] Czeisler MÉ, Lane RI, Petrosky E, Wiley JF, Christensen A, Njai R, Weaver MD, Robbins R, Facer-Childs ER, Barger LK, Czeisler CA. Mental Health, Substance Use, and Suicidal Ideation During the COVID-19 Pandemic-United States, June 24-30, 2020. MMWR Morb Mortal Wkly 2020 Aug 14;69(32):1049-57.
[69] Li D-J, Ko N-Y, Chen Y-L, Wang P-W, Chang Y-P, Yen C-F, et al. COVID-19-related factors associated with sleep disturbance and suicidal thoughts among the Taiwanese public: A Facebook survey. Int J Environ Res Public Health 2020;17(12):4479.
[70] Acharya SR, Shin YC, Moon DH. COVID-19 outbreak and suicides in Nepal: Urgency of immediate action.  Int J Social Psychiatr  2020 Sep; 28:0020764020963150.
[71] Balaji M, Patel V . Hunger, fear and isolation: An analysis of media reports of COVID-19 related suicides in India&nbsp, PREPRINT (Version 1) 2020 available at Research Square [https://doi.org/ 10.21203/rs.3.rs-99851/v1]
[72] Singh R, Baral KP, Mahato S. An urgent call for measures to fight against increasing suicides during COVID-19 pandemic in Nepal. Asian J Psychiatr 2020; 54: 102259. doi: 10.1016/j.ajp.2020.102259.
[73] Nomura S, Kawashima T, Yoneoka D, Tanoue Y, Eguchi A, Gilmour S, Kawamura Y, Harada N, Hashizume M. Trends in suicide in Japan by gender during the COVID-19 pandemic, up to September 2020. Psychiatry Res 2021 Jan; 295: 113622. doi: 10.1016/j.psychres.2020.113622.
[74] John A, Pirkis J, Gunnell D, Appleby L, Morrissey J. Trends in suicide during the covid-19 pandemic. BMJ  2020 Nov 12; 371:m4352. doi: 10.1136/bmj.m4352.
[75] McIntyre RS, Lee Y. Projected increases in suicide in Canada as a consequence of COVID-19. Psychiatry Research 2020; 290: 113104. DOI: 10.1016/ j.psychres. 2020.113104.


 
Possible Effects of COVID-19 Pandemic on Suicide Behavior in the World: A Structured Review Study
 
 
A. Rahmani[3], M. Rezaeian[4]
 
 
Received: 2020/11/29 Sent for Revision: 2020/12/26 Received Revised Manuscript: 2021/02/10 Accepted: 2021/02/14
 
 
Background and Objectives: Several studies on the consequences of COVID-19 pandemic have indicated mental health disorders that can trigger suicidal behavior. Therefore, the aim of this study was to study the possible effects of the COVID-19 pandemic on suicidal behavior using a structured review.
Materials and Methods: This study is a structured review. For reteriving the related articles keywords such as Pandemic COVID-19, Suicide, Attempted Suicide and their Farsi equivalents were used to search MEDLINE, PsycINFO, PubMed, Scopus, Web of Science and Google Scholar. Due to the novelty of this pandemic and its great effects on people's mental health, it was tried all related articles be retrieved and placed in the following four groups: 1) Commentary and points of view, 2) Review articles, 3) Case report and case series, and 4) Original research articles.
Results: About 1560 articles were obtained. 1507 articles were not related to our subject, which were deleted.Finally, 53 related articles were reviewed. In addition to physical problems, psychological disorders such as suicide, economic problems, and disruption of social interactions are the most important consequences of this pandemic, which result from social distancing, segregation, quarantine, and limitations associated with the disease.
Conclusion: It seems that easy access to and mental health services, avoiding publishing information, film and images from unreliable sources, getting help from crisis hotlines, activating the labor market, support and assistance by government funding, and providing adequate equipment for hospital and health center staff can be effective in reducing suicides.
Key words: COVID-19 pandemic, suicide, suicide attempt
 
Funding: None
Conflict of interest: None
Ethical approval: None
 
How to cite this article: Rahmani A, Rezaeian M. Possible Effects of COVID-19 Pandemic on Suicide Behavior and Attempt in the World: A Structured Review Study. J Rafsanjan Univ Med Sci 2021; 20 (1): 85-118. [Farsi]


 
[1]- دانشجوی کارشناسی ارشد اپیدمیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران
[2]- استاد گروه آموزشی اپیدمیولوژی و آمار زیستی، دانشکده پزشکی، مرکز تحقیقات محیط کار، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران
تلفن: 31315123-0341، دورنگار: 31315123-034، پست الکترونیکی: moeygmr2@yahoo.co.uk
 
[3]- MSc Student of Epidemiology, Medical School,  Rafsanjan University of Medical Sciences, Rafsanjan, Iran, ORCID: 0000-0002-7218-8706
[4]- Prof., Dept. of Epidemiology and Biostatistics, Occupational Environmental Research Center, Medical School, Rafsanjan University of Medical Sciences, Rafsanjan, Iran, ORCID: 0000-0003-3070-0166
(Corresponding Author) Tel: (034) 31315123, Fax: (034) 31315123, E-mail: moeygmr2@yahoo.co.uk

 [j1]رفرنس ها دقیقا مطابق با فرمت مجله تنظیم گردند.
نوع مطالعه: مقاله مروري | موضوع مقاله: آمار و اپيدميولوژي
دریافت: 1399/9/8 | پذیرش: 1399/11/28 | انتشار: 1400/2/1

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Journal of Rafsanjan University of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb