مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

چکیده

  زمینه و هدف: ناتوانی حرکتی به شکل شلی عضلانی، اختلالی شایع پس از سکته مغزی است. هر چقدر دوره شلی عضلانی طولانی‌تر باشد بهبودی حرکتی به همان نسبت کندتر می‌شود. در این تحقیق عوامل مرتبط با طول دوران شلی عضلانی و پیش‌آگهی نهایی بیماران دچار اختلالات عروقی مغزی مورد بررسی قرار گرفته است.

  مواد و روش‌‌ها: در این بررسی توصیفی برای تمام بیماران (110 نفر) دچار اختلالات عروقی مغز پذیرش شده در بخش اعصاب بیمارستان لقمان شهر تهران در مدت 6 ماه (اردیبهشت تا آبان سال 1386) فرم اطلاعاتی تکمیل گردید. فرم مذکور با استفاده از پرسش‌نامه‌‌های استاندارد ارزیابی حرکتی آدامز ( Adams ) و آکسفوردیش ( Oxfordish ) تنظیم شد و بیمارانی که دچار شلی عضلانی کامل بودند در زمان‌های 72 ساعت، 1، 2 و 4 هفته پس از عارضه از نظر برگشت علایم حرکتی مجدداً بررسی شدند.

  یافته‌‌ها: از 110 بیمار مورد مطالعه در این تحقیق 29 بیمار (4/26%) از ابتدا دچار شلی کامل عضله و از این تعداد 12 بیمار (4/41%) دچار ضایعه انسدادی نسبی گردش خون قدامی مغز بودند، در حالی که بیمارانی که از همان ابتدا درجه تون عضلانی طبیعی داشتند (34 مورد) اکثراً دارای صدمات لاکونر بوده [23 مورد (64/67%)] و بیماران با شلی کامل عضلانی نسبت به گروه با ضایعه انسداد نسبی گردش قدامی، دوران شلی کوتاه‌تری داشتند.

  نتیجه‌گیری: نتایج نشان‌دهنده شیوع بیشتر ضایعات انسدادی گردش خون قدامی و لاکونر بوده و به نظر می‌رسد که بیماران با ضایعه انسدادی نسبی گردش خون قدامی مغز از نظر بهبود حرکتی دارای پیش‌آگهی ضعیف‌تری می‌باشند.

  واژه‌های کلیدی: شلی عضلانی، ضایعه عروق مغزی، بهبود حرکتی ، شدت و محل اختلال