مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

چکیده

زمینه و هدف: تأمین نیازهای عاطفی، مؤلفه‌ای تأثیرگذار در میزان توانایی فرد برای مقابله مؤثر با بیماری و مدیریت آن است. لذا این پژوهش با هدف تعیین ارتباط بین نیازهای عاطفی با سطح خودکارآمدی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه‌کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در سال 1393 انجام شد.

مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر مطالعه‌ای توصیفی است که بر روی 360 بیمار مبتلا به سرطان بستری در بیمارستان امید شهر مشهد با روش نمونه‌گیری آسان از اسفند 1392 تا تیر 1393 انجام شد و بیماران با استفاده از فرم اطلاعات فردی، پرسشنامه خودکارآمدی بیماری‌های مزمن (CDSES) و پرسشنامه نیازهای عاطفی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌ها برحسب نوع متغیر، با آزمون‌های آنالیز واریانس، t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج این مطالعه حاکی از کسب نمره کلی خودکارآمدی 91/1±56/5 از 10 می‌باشد که نشان‌دهنده خودکارآمدی متوسط بیماران است. بیشترین میزان میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی بیماران به ترتیب در حیطه ارتباط با پزشک 71/2±84/6، مدیریت بیماری 36/2±32/6، کمک گرفتن از خانواده، دوستان و جامعه 18/2±79/5 بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمره کلی خودکارآمدی و نیازهای عاطفی، همبستگی منفی و معناداری وجود دارد (261/0-=r، 001/0p<)؛ یعنی هرچه بیشتر نیازهای عاطفی بیماران برآورده شود، سطح خودکارآمدی بیماران در جهت مدیریت بیماری نیز افزایش خواهد یافت.

نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که افزایش نیازهای عاطفی بیماران باعث کاهش سطح خودکارآمدی آنان می‌گردد و بالتبع آن، افزایش دفعات بستری و عود علائم بیماری را به همراه دارد. بنابراین، جهت کاهش نیازهای عاطفی و بهبود سطح خودکارآمدی، به برنامه‌ریزی‌های دقیق‌تر مداخلات آموزشی و حمایتی نیاز است.

واژه‌های کلیدی: خودکارآمدی، نیازهای عاطفی، سرطان، مشهد