چکیده

زمینه و هدف: علایم جسمانی‌سازی، سطوح بالایی از نگرانی، اضطراب و واکنش افراطی در پاسخ به علایم فیزیکی را در افراد ایجاد می‌کند و گفته می‌شود که جسمانی‌سازی می‌تواند از اختلال در ابرازگری هیجان بوجود آمده باشد. با توجه به اهمیت این امر، پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی در پیش‌بینی علایم جسمانی‌سازی در دانشجویان انجام گرفت.

مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی است. نمونه مورد مطالعه شامل 115 دانشجو (65 دختر و 50 پسر) بود که به روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای از جامعه دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی در سال تحصیلی 93-1392 انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات از مقیاس ناگویی خلقیToronto ، پرسش‌نامه ابرازگری هیجانیBerkeley  و خرده مقیاس جسمانی‌سازی آزمون تجدید نظر شده‌ فهرست علایم 90 سؤالی (SCL-90 R) استفاده شد. داده‌های به دست آمده با استفاده از آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه خطی تحلیل شد.

یافته‌ها: نتایج همبستگی نشان داد علایم جسمانی‌سازی با دشواری در توصیف احساسات (34/0=r؛ 001/0>p)، دشواری در تشخیص احساسات (39/0=r؛ 001/0>p)، تفکر معطوف به سطح (18/0=r؛ 02/0=p) و نمره کلی ناگویی خلقی (39/0=r؛ 001/0>p) رابطه مثبت ولی با بیانگری منفی هیجان (17/0-=r؛ 03/0=p)، بیانگری مثبت هیجان (15/0-=r؛ 05/0=p) و نمره کلی ابرازگری هیجان (18/0-=r؛ 02/0=p) ارتباط منفی دارد. نتایج تحلیل رگرسیون خطی نیز نشان داد 20% از کل واریانس علایم جسمانی‌سازی به وسیله ناگویی خلقی به ویژه دشواری در تشخیص احساسات تبیین می‌شود.

نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می‌دهد ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی در علایم جسمانی‌سازی نقش دارند. این یافته‌ها از این فرض حمایت می‌کنند که علایم جسمانی‌سازی را می‌توان نوعی اختلال در بیان هیجان در نظر گرفت.

واژه‌های کلیدی: ناگویی خلقی، ابرازگری هیجان، علایم جسمانی‌سازی، دانشجویان