مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

چکیده

زمینه و هدف: خود‌مراقبتی معنوی به‌عنوان مجموعه‌ای از تمرینات مبتنی بر معنویت جهت ارتقاء بهبودی در زمان‌های بیماری و سلامت تعریف شده است. درک بیماران از نقش خود‌مراقبتی معنوی می‌تواند سبب مدیریت بیماری‌های مزمن شود. امید به زندگی، یک معیار مهم جهت تأثیر مرگ‌ومیر در طول عمر و منعکس‌کننده بیماری در یک جمعیت است. مطالعات نشان داده که نیاز بیمار به معنویت، در حضور بیماری تهدیدکننده حیات اهمیت پیدا می‌کند. بر این اساس، این مطالعه با هدف تعیین تأثیر خود‌مراقبتی معنوی به شیوه گروهی بر امید به زندگی در مبتلایان به بیماری عروق کرونر انجام گردید.

مواد و روش‌ها: این پژوهش، از نوع کارآزمایی آموزشی است که بر روی 111 بیمار مبتلا به بیماری عروق کرونر ترخیص‌شده از بخش مراقبت‌های ویژه قلبی بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان در سال 1394 انجام گرفت. نمونه‌ها به‌طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جلسات کارگاهی معنویت (3 جلسه یک و نیم ‌ساعته، یک روز در هر هفته) برای گروه مداخله اجرا شد. پرسش‌نامه امید به زندگی Miller قبل و بعد از مطالعه در هر دو گروه تکمیل گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون t مستقل و t زوجی و آزمون مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره امید به زندگی یک هفته بعد از مداخله، در گروه مداخله به‌طور معنی‌داری بیش از گروه کنترل بود (38/43±76/176 در برابر 87/41±50/159، 035/0p=). همچنین در گروه مداخله، میانگین نمره امید به زندگی بعد از مداخله به‌طور معنی‌داری نسبت به قبل از مداخله افزایش یافته بود (میانگین و انحراف معیار تغییرات 07/14±35/13، 001/0>p).

نتیجه‌گیری: با توجه به تأثیر مثبت خود‌مراقبتی معنوی بر امید به زندگی بیماران در این پژوهش، می‌توان به پرستاران توصیه نمود به بعد معنوی بیمار نیز توجه نمایند و آن را در مراقبت‌های معمول خود بگنجانند.

واژه‌های کلیدی: امید به زندگی، بیماری عروق کرونر، مراقبت معنوی