جلد 20، شماره 7 - ( 7-1400 )
جلد 20 شماره 7 صفحات 746-733 |
برگشت به فهرست نسخه ها
محقق اردبیلی
چکیده: (2515 مشاهده)
زمینه و هدف: سلنیوم یک عنصر کمیاب است و نانوذره آن دارای فعالیت ضد میکروبی بوده و به دلیل سمیت کم و عملکرد بیولوژیکی عالی دارای کاربردهای زیادی در مهندسی بافت میباشد. هدف از این تحقیق تعیین تأثیر نانوذرات سلنیوم در برهمکنش سلولهای بنیادی بر داربست سلولزدایی شده عصب سیاتیک موش صحرایی بود.
ﻣﻮاد و روشﻫﺎ: در این مطالعه آزمایشگاهی تأثیر نانوذرات سلنیوم در برهمکنش سلولهای بنیادی بر داربستهای سلولزدایی شده عصب سیاتیک موش صحرایی با استفاده از تکنیک سلولزدایی ساندل داربستهای سلولزدایی شده تهیه و در محلول بافر نمکی فسفات حاوی آنتی بیوتیک نگهداری شد. ارزیابی بیومکانیکی و بافت شناسی داربستها به وسیله میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله بعد کشت سلولهای بنیادی چربی بر روی داربست انجام گرفت و میزان زندهمانی سلولها در حضور نانوذرات سلنیوم از طریق آزمون سمیت شناسی (MTT) [3-(4, 5-dimethylthiazol-2-yl)-2, 5-diphenyltetrazolium bromide] سنجیده شد. تجزیه و تحلیل دادهها با آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی Tukey انجام شد.
یافتهها: آزمون تست کششی نشان داد که بعد از سلولزدایی اجزای ماتریکس خارج سلولی نظیر کلاژن، لامنین و الاستین در داربست حفظ شده است. همچنین محتوی DNA به طور معناداری در گروه داربست کاهش یافت (*P<0.01). نتایج آزمونMTT ، نشان داد که نانوذرات سلنیوم هیچگونه سمیتی بر سلولهای بنیادی کشت شده بر روی داربست ندارد.
نتیجهگیری: قابلیت زیستسازگاری داربست و زندهمانی سلولهای بنیادی تحت تیمار با نانوذرات سلنیوم نسبت به گروه کنترل تفاوت قابل ملاحظهای نداشت. بنابراین میتواند به عنوان یک فاکتور تقویت کننده برای افزایش کارآیی داربستها به منظور کاربرد در ترمیم ضایعات عصبی مورد ارزیابی قرار گیرد.
واژههای کلیدی: نانوذرات سلنیوم، سلول بنیادی، داربست سلولزدایی شده، ترمیم، مهندسی بافت
ﻣﻮاد و روشﻫﺎ: در این مطالعه آزمایشگاهی تأثیر نانوذرات سلنیوم در برهمکنش سلولهای بنیادی بر داربستهای سلولزدایی شده عصب سیاتیک موش صحرایی با استفاده از تکنیک سلولزدایی ساندل داربستهای سلولزدایی شده تهیه و در محلول بافر نمکی فسفات حاوی آنتی بیوتیک نگهداری شد. ارزیابی بیومکانیکی و بافت شناسی داربستها به وسیله میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله بعد کشت سلولهای بنیادی چربی بر روی داربست انجام گرفت و میزان زندهمانی سلولها در حضور نانوذرات سلنیوم از طریق آزمون سمیت شناسی (MTT) [3-(4, 5-dimethylthiazol-2-yl)-2, 5-diphenyltetrazolium bromide] سنجیده شد. تجزیه و تحلیل دادهها با آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی Tukey انجام شد.
یافتهها: آزمون تست کششی نشان داد که بعد از سلولزدایی اجزای ماتریکس خارج سلولی نظیر کلاژن، لامنین و الاستین در داربست حفظ شده است. همچنین محتوی DNA به طور معناداری در گروه داربست کاهش یافت (*P<0.01). نتایج آزمونMTT ، نشان داد که نانوذرات سلنیوم هیچگونه سمیتی بر سلولهای بنیادی کشت شده بر روی داربست ندارد.
نتیجهگیری: قابلیت زیستسازگاری داربست و زندهمانی سلولهای بنیادی تحت تیمار با نانوذرات سلنیوم نسبت به گروه کنترل تفاوت قابل ملاحظهای نداشت. بنابراین میتواند به عنوان یک فاکتور تقویت کننده برای افزایش کارآیی داربستها به منظور کاربرد در ترمیم ضایعات عصبی مورد ارزیابی قرار گیرد.
واژههای کلیدی: نانوذرات سلنیوم، سلول بنیادی، داربست سلولزدایی شده، ترمیم، مهندسی بافت
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
زيست شناسي
دریافت: 1400/1/24 | پذیرش: 1400/4/23 | انتشار: 1400/7/26
دریافت: 1400/1/24 | پذیرش: 1400/4/23 | انتشار: 1400/7/26
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |