جلد 21، شماره 1 - ( 1-1401 )
جلد 21 شماره 1 صفحات 90-71 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه الزهرا
چکیده: (951 مشاهده)
زمینه و هدف: یکی از مشکلات شایع در جمعیت عمومی، علائم جسمانیسازی است؛ بنابراین شناسایی عواملی که در ایجاد این علائم نقش دارند، در پیش‌گیری از بروز آن‌ها مؤثر خواهد بود. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط بین الگوهای روابط موضوعی و علائم جسمانیسازی با میانجی‌گری ناگویی هیجانی انجام شد.
مواد و روش‌ها: روش این پژوهش توصیفی از نوع مدل‌یابی بود. به این منظور 295 نفر از افراد ساکن سمنان در بازه سنی 18 تا 60 سال در بهمن و اسفند 1399 با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و از طریق پیمایش اینترنتی به پرسش‌نامه‌های روابط موضوعی Bell، علائم جسمانیسازی (PHQ-15) و ناگویی هیجانی Toronto پاسخ دادند. داده‌ها با آزمون همبستگی Pearson و مدل‌سازی معادلات ساختاری تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که این مدل از برازش خوبی برخوردار است و بین الگوهای روابط موضوعی با علائم جسمانیسازی (601/3=T، 538/0=β) و ناگویی هیجانی (756/11=T، 800/0=β) رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (05/0>p)، اما بین علائم جسمانیسازی و ناگویی هیجانی رابطه معناداری مشاهده نشد (816/0=T، 110/0=β) و در نتیجه نقش میانجی ناگویی هیجانی در تحلیل داده‌ها معنی‌دار واقع نشد (05/0<p).
نتیجه‌گیری: در مجموع یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که با شناسایی الگوهای روابط موضوعی در افراد می‌توان تا حدی احتمال ابتلاء به علائم جسمانیسازی و ناگویی هیجانی را پیش‌بینی کرد. لذا پیشنهاد می‌شود که درمان‌گران بالینی در برقراری ارتباط با افراد مبتلا به علائم جسمانیسازی، الگوهای روابط موضوعی آن‌ها را مورد توجه قرار دهند.
واژه‌های کلیدی: روابط موضوعی، جسمانیسازی، ناگویی هیجانی، سمنان
مواد و روش‌ها: روش این پژوهش توصیفی از نوع مدل‌یابی بود. به این منظور 295 نفر از افراد ساکن سمنان در بازه سنی 18 تا 60 سال در بهمن و اسفند 1399 با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و از طریق پیمایش اینترنتی به پرسش‌نامه‌های روابط موضوعی Bell، علائم جسمانیسازی (PHQ-15) و ناگویی هیجانی Toronto پاسخ دادند. داده‌ها با آزمون همبستگی Pearson و مدل‌سازی معادلات ساختاری تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که این مدل از برازش خوبی برخوردار است و بین الگوهای روابط موضوعی با علائم جسمانیسازی (601/3=T، 538/0=β) و ناگویی هیجانی (756/11=T، 800/0=β) رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (05/0>p)، اما بین علائم جسمانیسازی و ناگویی هیجانی رابطه معناداری مشاهده نشد (816/0=T، 110/0=β) و در نتیجه نقش میانجی ناگویی هیجانی در تحلیل داده‌ها معنی‌دار واقع نشد (05/0<p).
نتیجه‌گیری: در مجموع یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که با شناسایی الگوهای روابط موضوعی در افراد می‌توان تا حدی احتمال ابتلاء به علائم جسمانیسازی و ناگویی هیجانی را پیش‌بینی کرد. لذا پیشنهاد می‌شود که درمان‌گران بالینی در برقراری ارتباط با افراد مبتلا به علائم جسمانیسازی، الگوهای روابط موضوعی آن‌ها را مورد توجه قرار دهند.
واژه‌های کلیدی: روابط موضوعی، جسمانیسازی، ناگویی هیجانی، سمنان
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانپزشكي
دریافت: 1400/9/19 | پذیرش: 1400/11/27 | انتشار: 1401/2/1
دریافت: 1400/9/19 | پذیرش: 1400/11/27 | انتشار: 1401/2/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |