چکیده
زمینه و هدف: تعیین شیوع پیرچشمی و انجام معاینات دورهای چشم، مشکلات ناشی از پیرچشمی را کاهش میدهد. هدف بررسی حاضر، تعیین شیوع پیرچشمی در مراجعین به کلیینک اپتومتری دانشکده توانبخشی دانشگاه شهید بهشتی بوده است.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، پرونده بیماران معاینه شده در سال ۱۳۸۷ مورد بررسی قرار گرفت. متغیرهای مورد بررسی سن، جنس، نوع و مقدار عیب انکساری، پیرچشمی و سلامتی سگمان قدامی و خلفی چشم بود. بیماران به دو گروه سنی کمتر از ۴۰ سال و بیشتر از ۴۰ سال تقسیم شدند. دادهها با استفاده از آزمونهای توصیغی و مجذور کای تجزیه و تحلیل گردیدند.
یافتهها: تعداد بیماران مورد مطالعه ۶۰۰ نفر بود. میانگین و انحرافمعیار سن کل بیماران، ۲۱ ± ۲۱/۳۴ و برای مبتلایان به پیرچشمی ۹/۱۰ ± ۵۳/۵۵ سال بود. شیوع پیرچشمی در کل بیماران، ۴۱% و در جمعیت بالای ۴۰ سال ۵/۹۲% بود. از ۲۴۶ بیمار پیرچشم، ۱۳۱ نفر (۳/۵۳%) زن و ۱۱۵ نفر (۷/۴۶%) مرد بودند. اختلاف نسبت مبتلایان به پیرچشمی در گروههای سنی مختلف معنیدار بود (۰۰۱/۰ p = ) اما این تفاوت در مردان و زنان معنیدار نبود.
نتیجهگیری: در این مطالعه با افزایش سن شیوع پیرچشمی افزایش نشان داد. شیوع پیرچشمی در بیماران دوربین از نزدیکبین بیشتر بود.
واژههای کلیدی: پیرچشمی، دامنه تطابق، سن و جنس