چکیده

  زمینه و هدف: RUNX۲ اختصاصی‌ترین فاکتور نسخه‌برداری در تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی به استئوبلاست می‌باشد. در این تحقیق، میزان بیان کمّی این فاکتور در طول تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی به استئوبلاست با استفاده از محیط تمایزی استئوبلاستی و داروی زولدرونیک اسید مورد ارزیابی قرار گرفت.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، سلول‏های بنیادی مزانشیمی انسانی تحت تیمار با محیط تمایزی استئوبلاستی و داروی زولدرونیک اسید قرار گرفتند. استخراج RNA در هفته‏های اول، دوم و سوم تمایز استئوبلاستیک و از سلول‏های بنیادی مزانشیمی تمایز نیافته صورت گرفت. بیان کمّی RUNX۲ با روش quantitative Real Time-PCR سنجیده شد.

  یافته‌ها: بیان ژن RUNX۲ تحت تأثیر محیط تمایزی در هفته‌های اول، دوم و سوم تمایز در مقایسه با سلول‌های بنیادی مزانشیمی تمایز نیافته، به ترتیب ۰۹/۰±۷۶/۱، ۲۵/۰±۵۴/۳ و ۱۷/۰±۴۰/۳ برابر و تحت تیمار با داروی زولدرونیک اسید به ترتیب ۱۳/۰±۹۱/۲، ۳۰/۰±۲۵/۳ و ۲۳/۰±۳۶/۳ برابر بود. مقایسه میزان افزایش بیان ژن RUNX۲ در هفته اول تمایز با محیط تمایزی و داروی زولدرونیک اسید اختلاف معنی‌دار از نظر آماری نشان می‌دهد (۰۵/۰ p< ). در حالی که میزان بیان RUNX۲ در هفته دوم و سوم تمایز با محیط تمایزی و داروی زولدرونیک اسید تقریباً یکسان بود.

  نتیجه‌گیری : بیان ژن RUNX۲ در طول تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی به استئوبلاست تحت تأثیر محیط تمایزی و داروی زولدرونیک اسید افزایش پیدا می‌کند. افزایش بیان RUNX۲ در هفته اول تیمار با زولدرونیک اسید بیانگر تأثیر تسریع تمایز استئوبلاستی با داروی زولدرونیک اسید می‌باشد.

  واژه‌های کلیدی: سلول‌های بنیادی مزانشیمی، محیط تمایزی، زولدرونیک اسید، فاکتور نسخه‌برداری RUNX۲

  زمینه و هدف: درگیری عروقی و غدد لنفاوی جدار کولون اصلی‌ترین و شناخته شده‌ترین عامل مؤثر بر پیش آگهی سرطان‌های کولورکتال، می‌باشد. مطالعه حاضر جهت بررسی ارتباط تمایز مورفولوژیک کارسینوم کولورکتال با درگیری عروقی و غدد لنفاوی جدار کولون انجام گردیده است.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، تعداد ۵۲ بیمار مبتلا به سرطان‌های کولورکتال بین سال‌های ۱۳۸۵ الی ۱۳۸۹ در بیمارستان امام رضا (ع) و بعثت شهر تهران که بدخیمی آن‌ها به روش پاتولوژیک تأیید شده بود و تحت کولکتومی قرار گرفته بودند مجدداً تحت بررسی پاتولوژی قرار گرفتند. نتایج به صورت آمار توصیفی (تعداد، درصد، میانگین و انحراف معیار) گزارش گردید. به منظور بررسی ارتباط بین متغیرها از آزمون مجذور کای استفاده شد.

  یافته ‌ها: در این مطالعه مشخص گردید که بین تمایز مورفولوژیک و درگیری غدد لنفاوی جدار کولون (۹۳۶/۰= p ) و درگیری لنف نودهای محیطی (۳۶۵/۰= p ) ارتباط آماری معنی‌داری وجود ندارد. در حالی که بین درجه تمایز مورفولوژیک و درگیری عروقی (۰۳۱/۰= p ) و متاستاز دوردست (۰۳۱/۰= p ) ارتباط آماری معنی‌داری وجود داشت.

  نتیجه‌گیری: تمایز مورفولوژیک تومور می‌تواند پیشگویی‌کننده درگیری عروقی و متاستاز دوردست در مبتلایان به کارسینوم کولورکتال باشد، هر چند که در مطالعه ما این ارتباط در مورد درگیری لنف نود دیده نشد.

  واژه‌های کلیدی: کارسینوم کولورکتال ، تمایز مورفولوژیک، درگیری عروقی، غدد لنفاوی

زمینه و هدف: سلول‌های بنیادی بافت چربی از نظر ظاهری بسیار شبیه به سلول‌های استرومایی مغز استخوان هستند و میتوانند جایگزینی مناسب برای این سلول‌ها باشند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه درصد حیات و تمایز خود به خودی سلول‌های بنیادی بافت چربی و سلول‌های استرومایی مغز استخوان در پاساژهای طولانی مدت می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه آزمایشگاهی ابتدا سلول‌های بنیادی بافت چربی و مغز استخوان از موش‌های صحرایی تهیه شد و سپس در پاساژهای مختلف درصد سلول‌های مرده با روش (live and dead cells assay) و توانایی تمایز خود به خودی سلول‌ها به سلول‌های چربی‌ساز و استخوان‌ساز به ترتیب با استفاده از رنگ‌آمیزی Oil Red O و Alizarin red بررسی شد. اطلاعات به دست آمده توسط Student t-test و روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) بررسی گردید.

یافته‌ها: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد میانگین درصد سلول‌های مرده در پاساژهای پنجم، دهم و پانزدهم برای سلول‌های استرومایی مغز استخوان به ترتیب (۳۶/۰±۲۶/۲، ۴۵/۰±۳۹/۳ و ۹۵/۰±۹۲/۶) و برای سلول‌های بنیادی بافت چربی به ترتیب (۱۹/۰±۷/۰، ۳۹/۰±۸۹/۰ و ۵۵/۰±۲۳/۳) بدست آمد. همچنین، در بررسی تمایز خود به خودی به سلول‌های استخوان‌ساز نتایج بدست آمده در پاساژ پانزدهم برای سلول‌های استرومایی مغز استخوان (۳۸/۰±۲۵/۳) و برای سلول‌های بنیادی بافت چربی (۳/۰ ± ۴۸/۰) بود، که این نتایج دارای اختلاف معنی‌دار بودند (۰۵/۰>p). همچنین، در بررسی تمایز سلول‌ها به سلول‌های چربی‌ساز نتایج نشان داد تا پاساژ ۱۵ سلول‌های بنیادی بافت چربی توانایی تمایز خود به خودی به سلول‌های چربی‌ساز را ندارند ولی سلول‌های مغز استخوان در پاساژ پانزدهم به میزان ۲۴/۰‌±‌۰۷/۱ تمایز را نشان دادند.

نتیجه‌گیری: با توجه به درصد سلول‌های مرده و تمایز خودبه خودی در پاساژهای طولانی مدت، سلول‌های بنیادی بافت چربی می‌توانند منبع جایگزین مناسبی برای سلول‌های بنیادی مغز استخوان به منظور کاربرد‌های درمانی باشند.

gte vml ۱]>  چکیده

زمینه و هدف: بیماری‌ها و آسیب‌های مختلف می‌توانند منجر به از بین رفتن بافت غضروفی شوند. ایجاد روش مهندسی بافت غضروف بر پایه سلول‌های بنیادی، فرصت امیدوارکننده‌ای را به منظور ترمیم سلول‌های آسیب دیده فراهم ساخته است. به تازگی، سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی به دلیل خصوصیات منحصر به فردی همچون تمایز به رده‌های مختلف سلولی توجه زیادی را به خود معطوف ساخته است. هدف از انجام این مطالعه، معرفی سیستم کشت پلت سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی انسان به عنوان یک مدل کشت آزمایشگاهی به منظور اهداف مهندسی بافت غضروف می‌باشد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت آزمایشگاهی در سال ۱۳۹۱ در آزمایشگاه سلول‌های بنیادی جهاد دانشگاهی قم انجام شد. در این مطالعه، ابتدا سلول‌های بنیادی مزانشیمی از بافت چربی انسان جداسازی شده و پس از تکثیر در محیط آزمایشگاهی توسط انجام سانتریفوژ به شکل سیستم پلت در محیط تمایزی کندروژنیک حاوی محیط DMEM کشت گردیده و توانایی بقای سلولی و بیان ژن‌های ویژه غضروف به ترتیب به وسیله روش‌های یل-۲و۵-دی متیل تترازولیوم MTT  و Real-time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. در این مطالعه، تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط آزمون t مستقل صورت پذیرفت.

یافته‌ها: نتایج حاصل از این مطالعه با استفاده از ارزیابی MTT و Real-time PCR به ترتیب توانایی بقا و تکثیر سلولی و بیان ژن‌های مخصوص غضروف را در سلول‌های تمایز یافته به بافت چربی با استفاده از سیستم کشت پلت مشخص نمود.

نتیجه‌گیری: طبق نتایج حاصل از این مطالعه، روش کشت پلت می‌تواند به عنوان یک راهکار مناسب جهت تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی به رده غضروفی مورد استفاده قرار گیرد.

واژه‌های کلیدی: سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی انسان، سیستم کشت پلت، تمایز به رده غضروفی

زمینه و هدف: تحمل مشکلات زندگی در مادران سرپرست خانواده به دلیل سبک زندگی متفاوت‌شان منجر به برخی عوارض روان‌شناختی و جسمی می‌شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین تمایز‌یافتگی، واکنش سوگ و سبک‌های اسنادی با آشفتگی روان‌شناختی در مادران سرپرست خانواده بود.
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی ‌است. جامعه آماری شامل تمامی مادران سرپرست خانواده ساکن شهر قم در سال ۱۴۰۲ بود و به روش نمونه‌گیری در دسترس از ارگان‌های کمیته امداد امام خمینی(ره)، آموزش و پرورش و مراکز بهزیستی، ۲۰۰ نفر انتخاب شدند. مادران از طریق پرسش­نامه‌های تمایز‌یافتگی خود (Differentiation of Self Inventory; DSI-۴۶)، آثار سوگ (Hogan Grief Reaction Checklist; HGRC)، سبک‌های اسنادی (Attributional Style Questionnaire; ASQ) و آشفتگی روان‌شناختی (Depression, Anxiety, Stress Scale-۲۱; DASS-۲۱) ارزیابی شده و داده‌ها با آزمون همبستگی Pearson و رگرسیون خطی چندگانه تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که ضریب همبستگی بین تمایز‌یافتگی (۳۹/۰-=r)، اسناد مثبت (۱۶/۰-=r) و رشد شخصی (۳۸/۰-=r) با آشفتگی روان‌شناختی همبستگی معکوس و معنادار و درماندگی ناشی از سوگ (۸۴/۰=r) با آشفتگی روان‌شناختی همبستگی مستقیم و معنادار وجود ‌دارد (۰۱/۰>P).
نتیجه­گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد تمایز‌یافتگی، واکنش به سوگ و سبک‌های اسنادی می‌توانند پیش‌بینی کننده آشفتگی روان‌شناختی مادران سرپرست خانواده باشند. به‌نظر می‌رسد با مشاوره پس از رویدادهای تروماتیک مانند مرگ یا طلاق، این زنان آشفتگی‌های روان‌شناختی کمتری را تجربه خواهند کرد.
واژه‌های کلیدی: آشفتگی روان‌شناختی، تمایز‌یافتگی، واکنش سوگ، سبک‌های اسنادی، مادران سرپرست خانواده