مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

gte vml ۱]>  چکیده

زمینه و هدف: از تفکر انتقادی می‌توان به عنوان یکی از انواع مهم تفکر نام برد که از جمله مهارت‌هایی‌ست که زمینه‌ساز تصمیمات صحیح ا‌ست. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه میزان گرایش و بکارگیری تفکر انتقادی در نزد دانشجویان مقاطع مختلف تحصیلی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال ۱۳۹۲ طراحی گردیده است.

مواد و روش‌ها: مطالعه از نوع مقطعی بوده و در آن از پرسش‌نامه سنجش میزان گرایش به تفکر انتقادی ریکتس
Critical Thinking Disposition Inventory questionnaire (CTDI) استفاده گردید. پرسش‌نامه دو قسمتی شامل پرسش‌های دموگرافیک و تفکر انتقادی می‌باشد که در اختیار تعداد ۲۵۰ نفر از دانشجویان قرار گرفت که ۱۶۵ نفر (۶۶%) از دانشجویان پرسش‌نامه‌ها را تکمیل نمودند. سپس داده‌ها با استفاده از آزمون‌های t test و ضریب همبستگی و آنالیز واریانس یک‌طرفه (ANOVA) تجزیه و تحلیل گردید.

یافته‌ها: در مجموع از ۱۶۵ نفر دانشجویی که در این پژوهش شرکت کردند؛ میانگین نمره تفکر انتقادی آنها معادل ۱/۳۱±۱۱/۲۲ تعیین گردید. تفکر انتقادی در دانشجویان پسر به طرز معنی‌داری بیشتر از دانشجویان دختر بود (۱/۳۴±۱۱/۴۱ در برابر ۱/۲۱±۱۰/۹۴). بین تفکر انتقادی و سن رابطه معنی‌دار وجود نداشت، اما بین معدل درسی دانشجویان و تفکر انتقادی همبستگی معنی‌دار، معکوس و ضعیفی دیده شد (-۰/۱۵۶=r و ۰/۰۴۵=p). همچنین، در بین مقاطع تحصیلی، از نظر خرده مقیاس‌های بالندگی و تعهد، اختلاف‌های معنی‌داری مشاهده گردید (به ترتیب ۰/۰۵≥p و ۰/۰۲=p).

نتیجه‌گیری: در این مطالعه، تفکر انتقادی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در مقایسه با برخی از دانشگاه‌های دیگر، نسبتاً مناسب برآورد گردید؛ هر چند به نظر می‌رسد که نیاز به آموزش و به کارگیری تفکر انتقادی به خصوص برای دانشجویان کارورز بیشتر احساس می‌شود.

واژه‌های کلیدی: تفکر انتقادی، خلاقیت، بالندگی، تعهد، دانشجویان پزشکی

gte vml ۱]> چکیده

زمینه و هدف: ارزیابی شایستگی بالینی اطلاعاتی ارزشمند در تنظیم اهداف آموزشی متناسب با نیاز دانشجویان و ارتقای کیفی فرایند‌های آموزشی دانشگاهی در اختیار مسئولین قرار می‌دهد. در این مطالعه شایستگی بالینی دانشجویان سال چهارم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در مقطع کارآموزی ارزیابی شده است.

مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی، در سال ۱۳۹۰ به ارزیابی شایستگی بالینی کلیه دانشجویان سال چهارم دانشگاه علوم پزشکی گیلان که همگی دوره مهارت‌های بالینی را گذرانده بودند، پرداخته است. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه‌ای شامل بررسی شایستگی‌های نه گانه دانشجویان پزشکی بود. برای تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری کای دو و آنالیز واریانس در نرم‌افزار  SPSSاستفاده شد.

یافته‌ها: شصت و هشت دانشجو با میانگین سنی ۲۴ سال وارد مطالعه شدند. ۷۸%، درحیطه برقراری ارتباط مؤثر با بیمار، نتایج عالی به دست آوردند. در حیطه‌های مهارت بالینی، استفاده از علوم در تشخیص و درمان، یادگیری مادام‌العمر، خودآگاهی، زمینه‌های اجتماعی بهداشت و تشخیص نقش پزشک حرفه‌ای، نتایج در ۸۴% از دانشجویان متوسط و تنها در حیطه استدلال و قضاوت اخلاقی اکثر دانشجویان نتایج ضعیف داشتند. میزان شایستگی بالینی به تفکیک حیطه‌ها بر حسب جنس و سن اختلاف آماری معنی‌داری نداشت.

نتیجه‌گیری: دانشجویان مورد بررسی از شایستگی خوبی برای ورود به عرصه درمان در بالین بیمار برخوردار بوده‌اند.

واژه‌های کلیدی: دانشجویان پزشکی، شایستگی بالینی، آموزش مبتنی بر شایستگی

چکیده

زمینه و هدف: هر کشوری برای توسعه و ترقی نیازمند فعالیت‌های پژوهشی سازمان یافته است. از آنجا که دانشجویان به عنوان نیروهای پویا و آینده‌ساز در هر جامعه شناخته می‌شوند، بنابراین باید موانع اجرای پژوهش در بین آنها شناسایی و اقدامات لازم جهت برطرف کردن آنها انجام گردد. این پژوهش با هدف شناخت موانع احتمالی و ارائه راهکارهای مناسب جهت رفع آنها طراحی گردیده است.

مواد و روش‌ها: مطالعه از نوع مقطعی و در آن از پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی استفاده گردید. پرسشنامه دو قسمتی و شامل یک بخش سؤالات دموگرافیک و درسی و بخش دیگر سؤالات مربوط به خودکارآمدی پژوهشی می‌شد. پرسشنامه به روش سرشماری در بین ۱۰۰ نفر از دانشجویان کارورز دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان توزیع گردید که ۶۸ نفر آن را تکمیل نمودند. داده‌ها توسط نسخه ۲۰ نرم‌افزار SPSS و با استفاده از آزمون‌های تی (t-test) و آنالیز واریانس یک‌طرفه (ANOVA) یا از آزمون‌های معادل غیر پارامتری آنها یعنی Mann- Whitney و Kruskal- Wallis مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان کارورز ۲۹/۸۲±۱۲۷/۸۷ برآورد گردید. رابطه آماری میان خودکارآمدی پژوهشی و جنسیت معنی‌دار بود (۰/۰۲۸=p)، به نحوی که این میزان در دختران با میانگین ۱۳۲/۶۷ و در پسران با ۱۱۵/۴۷ بدست آمد. همچنین، بین خودکارآمدی پژوهشی با علاقه به رشته پزشکی (۰/۰۰۳‌=p)، شرکت در کارگاه‌های پژوهشی (۰/۰۰۷=p) و فعالیت‌های پژوهشی (۰/۰۰۱=p) نیز روابط معنی‌داری دیده شد. اما رابطه خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان با وضعیت تأهل، ترم تحصیلی، میزان سواد پدر، میزان سواد مادر و شرکت در کمیته تحقیقات دانشجویی معنی‌دار نبود.

نتیجه‌گیری: با توجه به میزان نسبتاً ضعیف خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان کارورزِ دانشگاه، بر لزوم فعالیت دانشجویان در این مورد تأکید می‌شود. باید علاقه و انگیزه در دانشجویان بوجود آید و آنان در این راه تشویق شوند تا در آینده شاهد افزایش فعالیت‌های تحقیقاتی باشیم و این تحقیقات نباید تنها به پایان‌نامه‌های دانشجویی خلاصه شود.

واژه‌های کلیدی: خودکارآمدی پژوهشی، خرده مقیاس پژوهشی، دانشجویان پزشکی کارورز

چکیده

زمینه و هدف: یکی از ارکان ضروری بهبود کیفیت نظام آموزشی، ارزیابی مداوم روند تحصیلی می‌باشد. دوره علوم پایه لازمه پیشرفت تحصیلی، حل مشکلات و تصمیم‌گیری بالینی در دوره‌های بعدی است. لذا این مطالعه با هدف بررسی عوامل مؤثر بر نتایج آزمون جامع علوم پایه پزشکی از دیدگاه دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان طراحی گردید.

مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان پزشکی ورودی سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ بود که به روش سرشماری وارد مطالعه شدند (۱۸۵ نفر). اطلاعات از طریق پرسش‌نامه و چک‌لیست جمع‌آوری و سپس با استفاده از روش آمار توصیفی و آنالیز کواریانس تجزیه و تحلیل گردید.

یافته‌ها: میزان پاسخ‌گویی در این مطالعه ۹/۶۴% بود. طبق یافته‌های پژوهش بین متغیر زمینه‌ای سن با نمره جامع علوم پایه رابطه معکوس وجود داشت (۰۱۳/۰=p). بین نتایج امتحان جامع علوم پایه با اهمیت تدریس دروس از نظر دانشجو در دروس جنین‌شناسی، ایمونولوژی و اهمیت واحد درسی در دروس تغذیه، جنین‌شناسی و میزان علاقه‌مندی در درس جنین‌شناسی و حجم سر فصل در درس بافت‌شناسی و کیفیت تدریس در دروس بهداشت، قارچ‌شناسی و حشره‌شناسی ارتباط آماری معنی‌داری مشاهده شد (۰۵/۰>p).

نتیجه‌گیری: با توجه به نقش مهم و اساسی دروس علوم پایه در پرورش شایستگی‌های پزشکان آینده، و به منظور پیشرفت و ایجاد تحول در آموزش پزشکی، ایجاد گام‌های اصلاحی در آموزش پزشکی ضروری به نظر می‌رسد.

واژه‌های کلیدی: دیدگاه دانشجویان پزشکی، عوامل مؤثر، نتایج آزمون جامع علوم پایه، رفسنجان

چکیده

زمینه و هدف: ارزیابی مستمر مقاطع تحصیلی به‌خصوص در دانشگاه‌های علوم پزشکی، از اهمیت بسزایی برخوردار است. یکی از مهم‌ترین آزمون‌ها که می‌تواند نشان‌‌دهنده پیشرفت تحصیلی دانشجویان باشد، آزمون جامع علوم پایه پزشکی است. مطالعه حاضر به‌ منظور ارزیابی نتایج آزمون جامع علوم پایه در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان صورت گرفته است.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی است که در سال ۱۳۹۳ انجام گردید. جامعه آماری آن شامل کلیه دانشجویان پزشکی ورودی سال‌های ۱۳۸۳ لغایت ۱۳۸۸ شرکت‌کننده در آزمون‌های جامع علوم پایه بود. اطلاعات مورد نیاز به روش سرشماری و با استفاده از پرونده‌های الکترونیکی و یا پوشه‌های مربوط به نتایج آزمون جامع و چک‌لیست جمع‌آوری گردید. داده‌های جمع‌آوری‌شده با کمک نرم‌افزار آماری SPSS نسخه ۱۵ مورد تحلیل قرار گرفت. برای تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و از مدل رگرسیون خطی چندگانه استفاده گردید. سطح معنی‌داری در آزمون‌ها ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.

یافته‌ها: در طول ۶ سال مورد بررسی، ۱۹۹ دانشجوی پزشکی در آزمون‌های جامعه علوم پایه شرکت کرده بودند. بیشترین میانگین نمره امتحان جامع مربوط به ورودی سال ۱۳۸۳ (۶۳/۲۰±۷۱/۱۲۹) بوده است و دانشجویان کم‌سن (کمتر یا مساوی ۲۰ سال)، دختر، با طول دوره علوم پایه ۵/۲ سال و دانشجویان با تعداد ورودی کمتر از ۴۰ نفر به ترتیب با مقادیر ۰۲۹/۰=p، ۰۳۶/۰=p، ۰۱۷/۰=p و ۰۰۱/۰=p در امتحان جامع عملکرد مطلوب‌تری داشتند.

نتیجه‌گیری: با توجه به میانگین نمره کسب ‌شده توسط دانشجویان پزشکی و مقایسه آن با سایر دانشگاه‌ها بر لزوم تقویت هر چه بیشتر بنیه علمی دانشجویان در این زمینه تأکید می‌گردد.

واژه‌های کلیدی: علوم پایه، امتحان جامع، دانشجویان پزشکی