مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

  چکیده

  زمینه و هدف: نوزادان دارای درک کامل درد هستند و درد در نوزادان باعث تغییرات فیزیولوژیک و هیجانی و حتی عوارض منفی طولانی مدت در نوزادان می‌شود. ختنه نوزادی یکی از شایع‌ترین اعمال جراحی است و مهار عصب پشتی آلت تناسلی روش معمول بی‌حسی در ختنه نوزادی می‌باشد. اگر چه این روش مؤثر است اما دارای عوارضی از قبیل خطر تزریق لیدوکائین به داخل رگ و احتمال تشکیل هماتوم و خون‌مردگی در ناحیه تزریق است. افشانه لیدوکائین فاقد عوارض مذکور است. این مطالعه جهت مقایسه اثر ضد دردی افشانه لیدوکائین با مهار عصب پشتی آلت تناسلی طراحی و اجرا شد.

  مواد و روش‌ها: مطالعه کار آزمایی بالینی تصادفی بر روی نوزادانی که قرار بود تحت عمل ختنه قرار گیرند انجام شد. ۵ دقیقه قبل از انجام ختنه‌، ۲۵ نفر با افشانه لیدوکائین و ۲۹ نفر با مهار عصب پشتی آلت تناسلی بی‌حسی موضعی دریافت کردند. شدت درد نوزادان با استفاده ازجدول نمره‌بندی درد در نوزادان در طول ختنه‌، ۱۵ دقیقه و۳۰ دقیقه بعد از آن محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون‌های من‌ویتنی و آزمون فریدمن استفاده گردید.

  یافته‌ها: در هر دو گروه فوق با افزایش زمان در طول زمان‌های صفر‌، ۱۵ و ۳۰ دقیقه نمره شدت درد کاهش یافت. در مقایسه دو گروه با هم شدت درد در طول ختنه و در ۱۵ دقیقه بعد از آن در گروه مهار عصب پشتی آلت تناسلی به طور معنی‌داری کمتر از گروه افشانه لیدوکائین بود، اما در دقیقه ۳۰ شدت درد دو گروه با هم تفاوت معنی‌داری نداشت.

  نتیجه‌گیری: افشانه لیدوکائین دارای اثرات ضد دردی است که در طول ختنه و ۱۵ دقیقه بعد، کمتر از مهار عصب پشتی آلت تناسلی اما ۳۰ دقیقه بعد با آن برابری می‌کند. اما با توجه به عوارض خاطره درد و پاسخ‌های هیجانی و فیزیولوژیک آن‌، مهار عصب پشتی آلت تناسلی روش مؤثر برای کاهش درد است، هر چند عوارض تزریق آن هنوز ایمن بودن آن را به طور کامل تضمین نمی‌کند.

  واژه‌های کلیدی: ختنه‌، افشانه لیدوکائین‌، مهار عصب پشتی آلت تناسلی‌، نوزادان

  چکیده

  زمینه و هدف: زایمان یکی از بزرگ‌‌ترین حوادث زندگی یک زن باردار به شمار می‌رود که اگرچه فرآیندی طبیعی است، ولی بالقوه خطرناک می‌باشد. یکی از روش‌های دارویی برای تسکین درد زایمان در لیبر، استفاده از گاز انتونوکس است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه آپگار نوزادان مادرانی که از گاز انتونوکس استفاده کرده‌اند با مادرانی که از این گاز بهره نبرده‌اند، انجام شد.

  مواد و روش‌ها : این مطالعه نیمه‌تجربی بر روی ۲۷۰ زن باردار بستری در بیمارستان شهیدان مبینی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی سبزوار انجام شد. نمونه‌های پژوهش به روش نمونه‌گیری آسان جمع‌آوری شدند. ابزار پژوهش پرسش‌نامه «بررسی تأثیر گاز انتونوکس به عنوان عامل زایمان بی‌درد بر آپگار نوزادان» ‌بود. بیماران با توجه به مشخصات نمونه به عنوان یکی از گروه‌های شاهد یا آزمون انتخاب ‌شدند و پرسش‌نامه توسط پژوهشگر تکمیل گردید. پس از تولد نوزاد نیز آپگار دقایق اول، ۵ و ۲۰ تعیین و ثبت شد. تجزیه و تحلیل آماری توسط نرم‌افزار SPSS و با آزمون‌های آماری تی، مجذور کای و فیشر انجام گرفت.

  یافته‌ها: گروه‌های شاهد و آزمون از نظر عوامل مداخله‌گر مانند: سن، طول مراحل زایمان و استفاده از اینداکشن با هم همسان‌ بودند. آزمون تی مستقل تفاوت معنی‌داری را بین میزان آپگار دقایق ۱، ۵ و۲۰ در گروه شاهد نسبت به گروه آزمون نشان داد (۰۵/۰ p< ).

  نتیجه‌گیری : با توجه به اهمیت کنترل درد در زایمان و نقش آن در کاهش استرس مادر، گاز انتونوکس می‌تواند روش خوبی برای تسکین درد بوده و بهبود آپگار نوزادان را به دنبال داشته باشد.

  واژه‌های کلیدی: گاز انتونوکس، آپگار نوزادان، زایمان بی‌درد

چکیده 

زمینه و هدف: نتایج مطالعات نشان می‌دهد وضعیت نوزاد در بهبود اکسیژن رسانی مؤثر است. بنابراین، این مطالعه با هدف مقایسه وضعیت‌های دمر و طاقباز بر اشباع اکسیژن شریانی نوزادان نارس جدا شده از دستگاه تهویه مکانیکی انجام شد.

مواد وروش‌ها: این کارآزمایی بالینی در سال ۱۳۹۱ بر روی ۴۰ نوزاد نارس جدا شده از دستگاه تهویه مکانیکی در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان افضلی‌پور کرمان انجام شد. نوزادان به مدت ۳ ساعت در دو وضعیت قرار داده شدند. درصد اشباع اکسیژن شریانی هر ۱۵ دقیقه در برگه چک لیست دو قسمتی ثبت شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های اندازه‌گیری‌های مکرر و t زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد میانگین درصد اشباع اکسیژن شریانی در وضعیت دمر ۹۶/۱±۱۵/۹۶ به طور معنی‌داری بالاتر از میانگین درصد اشباع اکسیژن شریانی در وضعیت طاقباز ۹۶/۱±۴۹/۹۵ بود (۰۰۱/۰p<).

نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه و بالاتر بودن میانگین درصد اشباع اکسیژن شریانی در وضعیت دمر، در صورت عدم وجود ممنوعیت، پرستاران می‌توانند با بکار گیری وضعیت مناسب در نوزادان نارس جدا شده از دستگاه تهویه مکانیکی، به بهبود اکسیژن رسانی در آنها کمک کنند.

واژه‌های کلیدی: نوزاد نارس، جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی، وضعیت دمر، وضعیت طاقباز، اشباع اکسیژن شریانی، بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان