مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

  چکیده

  زمینه و هدف: درمان ناباروری با تحریک تخمک‌گذاری شروع می‌شود. داروهای مختلفی جهت تحریک تخمک‌گذاری توسط شرکت‌های دارویی ساخته شده‌اند که اثرات متفاوتی دارند. هدف این مطالعه مقایسه کارآیی چهار نوع داروی محرک تخمک‌گذاری انسانی تهیه شده از شرکت‌های مختلف با داروی محرک تخمک‌گذاری حیوانات آزمایشگاهی بوده است.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی از 30 سر موش سوری نژاد NMARI با سن یکسان (8 هفته) استفاده شد. موش‌های گروه آزمایش با 10 واحد از داروهای hMG1 ( Human Menopausal Gonadotropin1 ) ، hMG2
( Human Menopausal Gonadotropin 2 ) ، uFSH ( Urinary Follicle Stimulating Hormone ) ، rFSH ( Recombinant Follicle Stimulating Hormone ) و موش‌های گروه کنترل با PMSG ( Pregnant Mare Serum Gonadotropin ) به وسیله تزریق داخل صفاقی برای تخمک‌گذاری تحریک شدند. تخمک‌های آسپیره شده پس از برداشت سلول‌های کومولوس از نظر تعداد، وضعیت بلوغ و میزان دژنره بودن بررسی شدند.

  یافته‌ها: تعداد کلی تخمک‌ها در گروه‌های مختلف با یکدیگر تفاوت معنی‌داری نداشت. ولی تعداد تخمک‌های MII در گروه hMG1 (88/7 ± 83/15) به طور معنی‌داری بیشتر از گروه‌های uFSH (02/0= p ، 28/3 ± 5) و rFSH (04/0= p ، 6/3 ± 16/6) بود. هم‌چنین درصد تخمک‌های دژنره در گروه uFSH (صفر) به طور معنی‌داری کمتر از گروه PMSG (62/5 ± 7) بود (01/0= p ).

  نتیجه‌گیری: داروهای مورد استفاده برای تحریک تخمک‌گذاری در انسان، از نظر تعداد کلی تخمک‌های به دست آمده و بلوغ تخمک‌ها در موش آزمایشگاهی اثر یکسانی ندارند. استفاده از hMG1 بهترین نتیجه را در مورد تعداد کلی تخمک‌‌ها و نیز درصد تخمک‌های MII داشت. هیچ‌گونه برتری بین داروی نوترکیب rFSH و دیگر داروها دیده نشد.

  واژه‌های کلیدی: تحریک تخمک‌گذاری، گنادوتروپین‌های نوترکیب، گنادوتروپین‌های ادراری، موش