چکیده

  زمینه و هدف: تعداد اسپرم‌های زنده در نمونه سمن ( Semen ) یکی از شاخص‌هایی است که در بررسی علل ناباروری بایستی مورد توجه قرار گیرد. بسته به شرایط و امکانات هر آزمایشگاه، به ویژه اهداف تشخیصی یا درمانی، یک یا چند روش به کار گرفته می‌شود . در این مطالعه سه روش HOST ، VCA و ENT از لحاظ هزینه و امکانات مورد نیاز ، دقت تشخیص و زمان لازم جهت انجام این آزمایشات به منظور تعیین ارجحیت نسبت به یکدیگر مقایسه شده‌اند.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه آزمایشگاهی، 6 نمونه سمن از داوطلبین سالم مراجعه‌کننده به آزمایشگاه آندرولوژی بیمارستان هلم‌شایر انگلستان در سال 1383 مورد بررسی قرار گرفت. از هر نمونه سمن با استفاده از روش Percoll gradien ، 1 میلی‌لیتر سوسپانسیون از اسپرم با غلظت 10⁶×5 اسپرم بر میلی‌گرم تهیه شد. در 4 اپندورف ،180 میکرولیتر از سوسپانسیون ریخته شد. به 3 اپندورف حاوی سوسپانسیون فوق، 1/0 میکروگرم بر میلی‌لیتر از لیپوپلی‌ساکارید کلامیدیا به حجم 20 میکرلیتر بر میلی‌لیتر اضافه شد. به اپندورف آخر نیز 20 میکرولیتر بر میلی‌لیتر از EBSS ×1 به عنوان کنترل اضافه گردید. اپندورف‌ها به مدت 6 ساعت درانکوباتور با دمای 37 درجه سانتی‌گراد و دی‌اکسید‌کربن 5% نگهداری شدند. میزان حیات و مرگ اسپرم‌ها با سه روش پیش گفت، با استفاده از آزمون‌های آماری One-way ANOVA ارزیابی قرار گرفت.

  یافته‌ها: م یزان مرگ اسپرم در مجاورت 1/0 میکروگرم بر میلی‌لیتر از لیپوپلی‌ساکارید کلامیدیا به طور قابل توجهی افزایش یافت [( Host ، 1/4 ± 5/35%) و ( ENT 9/3 ± 4/34%) و ( VCA ، 3/3 ± 8/33%)، (05/0 p< )] اما این افزایش در گروه آزمون نسبت به یکدیگر معنی‌دار نبود.

  نتیجه‌گیری: چنانچه ارزیابی قابلیت حیات اسپرم فقط جنبه تشخیصی داشته باشد، تکنیک ائوزین – نیگروزین به عنوان روش برتر پیشنهاد می‌شود. زیرا روشی ارزان، ساده، سریع، سهل‌الصول و بدون نیاز به امکانات خاص می‌باشد.

  واژه‌های کلیدی: اسپرم، قابلیت حیات، سمیت سلولی ، تورم هیپواسموتیک، ائوزین- نیگروزین