مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

چکیده

  زمینه و هدف: پاسخ ضعیف تخمدان به داروهای محرک تخمک‌گذاری از مهم‌ترین مشکلات روش‌های کمک باروری است . هدف این مطالعه شناسایی فاکتورهای مؤثر بر پاسخ تخمدانی به گنادوتروپین در سیکل درمانی (In Vitro Fertilization) IVF بود.

  مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی ۳۰۶ زن زیر ۴۰ سال که برای اولین بار در مرکز ناباروی فاطمه‌الزهرا (س) بابل تحت درمان IVF قرار گرفتند، انجام شد. پاسخ‌دهندگان براساس تعداد فولیکول‌های غالب به سه گروه پاسخ ضعیف، طبیعی و بالا تقسیم شدند و فاکتورهای مؤثر احتمالی بر پاسخ تخمدانی در آن‌ها بررسی شد .

  یافته‌ها: میانگین سن زنان در پاسخ‌دهندگان ضعیف و طبیعی، بیشتر از پاسخ‌دهندگان بالا بود. میانگین طول مدت ناباروری، سطح FSH و LH پایه روز دوم سیکل، تعداد آمپول‌های گنادوتروپین تجویز شده و طول مدت تحریک تخمدانی در سه گروه اختلاف معنی‌داری نداشت. میانگین تعداد اووسیت‌های استخراج شده در سه گروه پاسخ‌دهنده ضعیف تخمدانی (۷۹/۱ ± ۷۳/۲)، طبیعی (۳/۳ ± ۶۲/۶) و بالا (۶۲/۵ ± ۸/۱۴) به طور معنی‌داری متفاوت بود. در آنالیز رگرسیون چند متغیره، طول مدت ناباروری و سطح LH پایه روز دوم سیکل از متغیرهای مستقل پیش‌گویی‌کننده باروری تخمک بودند.

  نتیجه‌گیری: در آنالیز رگرسیون چند متغیره، نشانگرهای پاسخ تخمدانی به جز LH روز دوم سیکل و طول مدت ناباروری، معیار قابل پیش‌بینی بر باروری تخمک نبودند، بنابراین انتخاب ورود زنان به سیکل درمانی IVF بر اساس معیارهای پاسخ تخمدانی به بررسی‌های بیشتری نیاز دارد.

  واژه‌های کلیدی: لقاح خارج رحمی، تحریک تخمک‌گذاری، پاسخ تخمدانی

  چکیده

  زمینه و هدف: درمان ناباروری با تحریک تخمک‌گذاری شروع می‌شود. داروهای مختلفی جهت تحریک تخمک‌گذاری توسط شرکت‌های دارویی ساخته شده‌اند که اثرات متفاوتی دارند. هدف این مطالعه مقایسه کارآیی چهار نوع داروی محرک تخمک‌گذاری انسانی تهیه شده از شرکت‌های مختلف با داروی محرک تخمک‌گذاری حیوانات آزمایشگاهی بوده است.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی از ۳۰ سر موش سوری نژاد NMARI با سن یکسان (۸ هفته) استفاده شد. موش‌های گروه آزمایش با ۱۰ واحد از داروهای hMG۱ ( Human Menopausal Gonadotropin۱ ) ، hMG۲
( Human Menopausal Gonadotropin ۲ ) ، uFSH ( Urinary Follicle Stimulating Hormone ) ، rFSH ( Recombinant Follicle Stimulating Hormone ) و موش‌های گروه کنترل با PMSG ( Pregnant Mare Serum Gonadotropin ) به وسیله تزریق داخل صفاقی برای تخمک‌گذاری تحریک شدند. تخمک‌های آسپیره شده پس از برداشت سلول‌های کومولوس از نظر تعداد، وضعیت بلوغ و میزان دژنره بودن بررسی شدند.

  یافته‌ها: تعداد کلی تخمک‌ها در گروه‌های مختلف با یکدیگر تفاوت معنی‌داری نداشت. ولی تعداد تخمک‌های MII در گروه hMG۱ (۸۸/۷ ± ۸۳/۱۵) به طور معنی‌داری بیشتر از گروه‌های uFSH (۰۲/۰= p ، ۲۸/۳ ± ۵) و rFSH (۰۴/۰= p ، ۶/۳ ± ۱۶/۶) بود. هم‌چنین درصد تخمک‌های دژنره در گروه uFSH (صفر) به طور معنی‌داری کمتر از گروه PMSG (۶۲/۵ ± ۷) بود (۰۱/۰= p ).

  نتیجه‌گیری: داروهای مورد استفاده برای تحریک تخمک‌گذاری در انسان، از نظر تعداد کلی تخمک‌های به دست آمده و بلوغ تخمک‌ها در موش آزمایشگاهی اثر یکسانی ندارند. استفاده از hMG۱ بهترین نتیجه را در مورد تعداد کلی تخمک‌‌ها و نیز درصد تخمک‌های MII داشت. هیچ‌گونه برتری بین داروی نوترکیب rFSH و دیگر داروها دیده نشد.

  واژه‌های کلیدی: تحریک تخمک‌گذاری، گنادوتروپین‌های نوترکیب، گنادوتروپین‌های ادراری، موش