حمیدرضا جعفری‌نوه، محمد محسن تقوی، مهدی شریعتی کوهبنانی، ابراهیم رضوانی،
جلد ۱۱، شماره ۴ - ( ۵-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هدف: در حال حاضر کوشش‌های زیادی برای بهبود زخم‌های دیابتیک صورت می‌گیرد. نقش بالقوه اسیدهای چرب امگا-۳ و امگا-۶ در بهبود زخم‌های دیابتیک مورد بحث می‌باشد. در این مطالعه، اثرات کاربرد موضعی روغن ماهی و روغن ذرت حاوی اسیدهای چرب امگا- ۳ و امگا- ۶ روی بهبود زخم پوستی در موش‌های دیابتی مزمن مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، ۳۵ موش نر بالغ به شکل تصادفی به ۵ گروه تقسیم شدند. دیابت در چهار گروه بوسیله تزریق زیر جلدی استرپتوزوتوسین به مقدار ۵۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم القا شد. پنجمین گروه به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. در گروه‌های دیابتیک، یک گروه به عنوان گروه بدون درمان (گروه شم)، و دو گروه دیگر به ترتیب روغن ماهی و ذرت دریافت کردند. گروه آخر دیابتیک، با روغن‌های ماهی و ذرت توأماً درمان شدند. در قسمت میانی پشت همه حیوانات زخمی به‌وسعت ۳ سانتی‌متر مربع ایجاد گردید. چهار هفته بعد از القاء دیابت، درمان تا بهبودی کامل ادامه یافت. در روزهای ۳، ۷، ۱۱، ۱۵ و ۲۰، مساحت سطح زخم اندازه‌گیری شد. در همین زمان‌ها تغییرات بافت‌شناسی با استفاده از روش هماتوکسیلین- ائوزین مطالعه شد.
یافته‌ها: نتایج این بررسی نشان داد سطح زخم در گروه درمان شده با روغن ماهی و ذرت توأماً در روزهای ۱۱، ۱۵ و ۲۰ بعد از درمان کمتر از گروه بدون درمان بود. میزان بهبودی زخم در گروه درمان شده با روغن ماهی و ذرت در روز بیستم، ۹۸% بود در حالی که همین پارامتر، در گروه بدون درمان ۷۰% بود. مطالعات بافت‌شناسی نشان داد رشد اپیدرم، ارتشاح سلولی و تراکم کلاژن در گروه درمان شده با روغن ماهی و ذرت به طور توأم، تقریباً مشابه با گروه کنترل است.
نتیجه‌گیری: کاربرد موضعی روغن ماهی و ذرت به شکل توأم ممکن است منجر به تسریع بهبود زخم‌های پوستی در موش‌های دیابتیک مزمن شود.
واژه‌های کلیدی: دیابت، روغن ماهی، روغن ذرت، بهبود زخم
کاوه خزائیل، عباس صادقی، زهره قطب الدین، زهرا بصیر، مریم علی حیدری، عارف نورایی،
جلد ۲۰، شماره ۱۰ - ( ۱۰-۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: هیپوکسی دوران بارداری باعث اختلال در تکامل مغز جنین می‌شود. روغن ماهی به‌عنوان کاهنده استرس اکسیداتیو، التهاب و آپوپتوز، در بهبود حافظه عمل می‌کند. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر روغن ماهی بر تغییرات هیستومورفومتری مخ و مخچه زادههای حاصل از مدل هیپوکسی در موش‌های باردار انجام شد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، ۳۶ سر موش صحرایی ماده باردار نژاد ویستار به شش گروه ۶تایی شامل: کنترل، هیپوکسی، روغن ماهی (۱ میلی‌گرم/کیلوگرم/روزانه، خوراکی)، روغن ماهی (۵/۰ میلی‌گرم/کیلوگرم/روزانه، خوراکی)، هیپوکسی + روغن ماهی (۱ میلی‌گرم/کیلوگرم/روزانه، خوراکی) و هیپوکسی + روغن ماهی (۵/۰ میلی‌گرم/کیلوگرم/روزانه، خوراکی) تقسیم شدند. دوره تیمار از روز ششم تا پانزدهم بارداری بود. در روز ۳۰ پس از تولد، موش‌ها کشته شده و پس از برداشتن مغز و اندازه‌گیری وزن آن، در بافر فرمالین ۱۰ درصد فیکس شدند. تغییرات هیستومورفومتریک مخ و مخچه با استفاده از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین بررسی شد. داده‌ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی Tukey تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: هیپوکسی باعث کاهش میانگین وزن، حجم، طول، عرض و ضخامت مغز و همچنین باعث افزایش میانگین تعداد سلول‌های عصبی آسیب دیده، اندازه بدنه سلول‌های پورکنژ و درصد سلول‌های آسیب دیده پورکنژ شد (۰۵/۰>p). درحالی که تجویز روغن ماهی به موش‌های هیپوکسی شده، باعث بهبود پارامترهای ذکر شده گردید (۰۵/۰>p).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، هیپوکسی دوران بارداری می‌تواند تأثیرات مخربی بر مغز زاده‌ها داشته باشد و تجویز روغن ماهی تا حدودی می‌تواند از اثرات مخرب هیپوکسی بر مغز زاده‌ها جلوگیری کند.
واژه‌های کلیدی: مخ، مخچه، هیپوکسی، روغن ماهی، موش صحرایی
