چکیده
زمینه و هدف: استئوآرتریت شایع‌ترین بیماری مفصلی انسان است. متأسفانه عدم کنترل کافی درد، عوارض و یا عدم تحمل بیمار، استفاده از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی را در درمان، به ویژه در افراد مسن محدود می‌کند. در این بررسی، اثرات ضد درد کاربامازپین با دیکلوفناک و پلاسبو در تسکین درد استئوآرتریت زانو مورد مقایسه قرار گرفته است.
مواد و روش‌ها: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، به مدت دوازده ماه بر روی ۶۰ نفر انجام گرفت. پس از تشخیص بیماری توسط پزشک متخصص، بیماران در یکی از سه گروه درمان با کاربامازپین، دیکلوفناک و یا پلاسبو قرار گرفتند. بعد از دو هفته، میزان بهبودی درد توسط Visual Analogue scale اندازه‌گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون آماری مجذور کای استفاده گردید.
یافته‌ها: در گروه تحت درمان با کاربامازپین، میزان درد قبل و بعد از درمان از نظر آماری اختلاف معنی‌دار داشت (۰۵/۰> p ). در گروه دیکلوفناک، نیز این اختلاف معنی‌دار بود (۰۵/۰> p ). در حالی که در گروه پلاسبو، این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار نبود. در مقایسه اثر کاربامازپین با دیکلوفناک، شدت درد تقریباً به یک نسبت کاهش یافته بود و اختلاف معنی‌دار نبود.
نتیجه‌گیری: کاربامازپین حداقل به اندازه یک داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی می‌تواند در کاهش درد مفصلی بیماران با استئوآرتریت مفصل زانو مفید باشد و در مواردی که عدم تحمل یا تأثیر و یا عارضه نسبت به آنها وجود دارد، جانشین مناسبی است.
واژه‌های کلیدی: استئوآرتریت مفصل زانو، کاربامازپین، دیکلوفناک سدیم
