چکیده
زمینه و هدف: پرتوزایی طبیعی سالهاست مورد توجه دانشمندان قرار گرفته است. معمولاً سطح پرتوگیری انسان از منابع مختلف طبیعی حدود ۵/۲ میلیسیورت در سال است. این میزان در برخی از مناطق دنیا، بسیار بیشتر است. رامسر یکی از مهمترین این نقاط است که دارای بیشترین سطح پرتوزایی طبیعی در مناطق مسکونی تمام زمین است. بر طبق گزارش سال 2000 میلادی UNSCEAR رامسر دارای حداکثر 260 و میانگین 2/10 میلیسیورت در سال است. در این مطالعه علاوه بر دوزیمتری مجدد ناحیه و اندازهگیری برخی از فاکتورهای خونی، ارتباط آنها با سطح پرتوزایی محل سکونت افراد مورد مطالعه قرار گرفت.
مواد و روشها : این مطالعه مقطعی از اردیبهشت تا تیر ماه سال 1390، روی 60 نفر از ساکنین مناطق با پرتوزایی بالا و مناطق با پرتوزایی عادی رامسر به صورت تصادفی انتخاب شده بودند انجام شد پس از دوزیمتری منازل آنها و تکمیل پرسشنامه طراحی شده، نمونه خون آنها در شرایط استریل به آزمایشگاه انتقال یافته و تعداد گلبولهای قرمز، سفید و پلاکتها و زیر گروههای گلبولهای سفید شمارش شد. نتایج به دست آمده با آزمون t مستقل مورد مقایسه قرار گرفتند.
یافتهها: نتایج این مطالعه تأییدکننده مطالعات قبل که نشاندهنده پرتوگیری بالا بهویژه در ساکنین طالش محله رامسر بود شمارش لنفوسیتها و سایر سلولها در این افراد به تفکیک جنس، در مقایسه با منطقه عادی، تفاوت معنیدار نداشت.
نتیجهگیری: علیرغم دوز مؤثر دریافتی بالا، اثرات تحریکی بر شمارش سلولهای خونی ساکنین آن مناطق دیده نشد و به نظر میرسد الگوی تغییرات تعداد سلولهای این افراد، با شرایط محل زندگی آنها سازگار شده باشد.
واژههای کلیدی: رامسر، ایران، پرتوزایی طبیعی، لنفوسیتهای خون محیطی
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |