زمینه و هدف: در درمانهای ارتودنسی، آلیاژهای فلزی مختلفی استفاده میشوند،
که برای مدت طولانی در تماس با بافتهای دهان قرار میگیرند. خصوصیت میکروبی و
آنزیمی محیط دهان، شرایط مناسبی را برای خوردگی فلزات تأمین مینماید و باعث
آزادسازی عناصری مانند نیکل، کروم، مس و نقره از سیمها، بندها و براکتهای
ارتودنسی میگردد. هدف از این تحقیق، اندازهگیری میزان یون نیکل آزاد شده از
دستگاه ارتودنسی شبیهسازی شده در بیماران ارتوگناتیک در بزاق مصنوعی و مقایسه این
میزان با سطح ایمن نیکل است .
مواد و روشها: در این
مطالعه نیمه تجربی تعداد 60 دستگاه ارتودنسی شبیهسازی شده معادل با یک چهارم فکی
در 3 نوع متفاوت (گروههای20 تایی) مورد بررسی قرار گرفتند. 3 گروه به ترتیب بعد
3،6 و 2 ماه از نظر میزان یون نیکل آزاد در بزاق مصنوعی به روش جذب اتمی با دستگاه
اسپکتروفوتومتری اندازهگیری شدند و سپس میزان نیکل برای کل دهان در هر یک از سه
گروه محاسبه و با میزان ایمن نیکل مقایسه شد. آنالیز آماری با آزمون One sample t-test
انجام شد.
یافتهها: میانگین و انحراف معیار میزان یون نیکل محاسبه شده برای کل
دهان در گروه اول 45/533±1198، در گروه دوم
40/390±5/825 و در گروه سوم 47/455±5/1290 میکروگرم بر پیکولیتر بود. میانگین
نیکل آزاد شده در هر سه گروه از آستانه ایمن 2500 کمتر بود و این اختلاف از نظر
آماری معنیدار شد (001/0>p).
نتیجهگیری: مقدار یون
نیکل آزاد شده و محاسبه شده برای کل دهان در هر گروه کمتر از حد سمی آن بود که
پیشنهاد کننده کاربرد ایمن دستگاههای فوق میباشد.
واژههای کلیدی: ارتودنسی،
نیکل، جراحی ارتوگناتیک
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |