مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

زمینه و هدف: پیچ‌خوردگی مچ پا از شایع‌ترین آسیب‌های این مفصل می‌باشد، به طوری که 22% ضایعات ورزشی مربوط به پیچ‌خوردگی مچ پا می‌شود. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات فنوفورزیس هیدروکورتیزون 1% و لیزر کم توان در درمان پیچ‌خوردگی مچ پای درجه 2 بود.

مواد و روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور در درمانگاه فیزیوتراپی فاطمیه رفسنجان در سال 1393-1392 انجام گرفت. تعداد 90 بیمار مبتلا به پیچ‌خوردگی مچ پا به طور تصادفی به سه گروه مساوی 30 نفری تقسیم شدند و تحت بررسی سه روش فنوفورزیس هیدروکورتیزون 1%، لیزر و درمان رایج به مدت 10 جلسه قرار گرفتند. ارزیابی درد، التهاب و حرکات مچ پا از طریق آنالوگ بصری، متر نواری و گونیامتر در طی جلسات اول، پنجم و دهم بررسی گردید. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه‌گیری مکرر، آزمون مقایسات زوجی TUKEY و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد لیزر در مقایسه با فنوفورزیس هیدروکورتیزون 1% و درمان رایج به مدت 10 جلسه در کاهش درد در حین استراحت مچ پای پیچ‌خورده مؤثرتر بود (001/0p<). در رابطه با کاهش التهاب فنوفورزیس، لیزر و درمان رایج با هم تفاوت معنی‌داری نداشتند (79/0= p). همچنین، در رابطه با خون مردگی مچ پا، روش فنوفورزیس از لیزر و درمان رایج مؤثرتر بود (001/0p<).

نتیجه‌گیری: از یافته‌های این مطالعه می‌توان نتیجه گرفت که لیزردرمانی به مدت 10 جلسه می‌تواند درد ناشی از پیچ‌خوردگی پا را در مقایسه با فنوفورزیس هیدروکورتیزون 1% کاهش دهد ولی در بهبودی حرکات مچ پا فنوفورزیس از لیزر و درمان رایج اثر بهتری داشت.

واژه‌های کلیدی: فنوفورزیس هیدروکورتیزون 1%، لیزر کم توان، پیچ‌خوردگی مچ پا، درمان