چکیده
زمینه و هدف: آفلاتوکسین B1، سمیترین نوع آفلاتوکسین و از قویترین مواد سرطانزای کبدی است که توسط برخی از گونههای جنس آسپرژیلوس تولید میگردد. کنترل موفق رشد این کپک میتواند گامی مهم در پیشگیری از سرطان باشد. این پژوهش با هدف ارزیابی تأثیر جدایههای لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و لاکتوباسیلوس برویس بر رشد آسپرژیلوس فلاووس و کاهش آفلاتوکسین B1 به اجرا درآمد.
مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشگاهی که در سال 1393 انجام شد، پس از شناسایی جدایههای لاکتیکی یک نمونه خمیرترش سنتی با استفاده از واکنش زنجیرهای پلیمراز، تأثیر آنها بر رشد آسپرژیلوس فلاووس و توانایی آنها در کاهش آفلاتوکسین B1 با کمک آزمون الایزای رقابتی مستقیم مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، تأثیر زمان گرمخانهگذاری و تیمار حرارتی بر میزان باقیمانده آفلاتوکسین B1 در حضور جدایههای مذکور ارزیابی شد. دادهها با استفاده از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافتهها: در پایان دوره گرمخانهگذاری، قطر کلنی آسپرژیلوس فلاووس در حضور لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس برویس و نمونه کنترل به ترتیب 50/1، 46/3 و 00/9 سانتیمتر بود. همچنین درصد باقیمانده آفلاتوکسین B1 پس از گرمخانهگذاری در حضور لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس در زمانهای 0، 24 و 48 ساعت به ترتیب 60/50، 93/48 و 24/41% و در حضور لاکتوباسیلوس برویس به ترتیب 26/66، 40/64 و 61/55% بود. سلول مرده این جدایهها در مقایسه با سلول زنده آنها به نحو مؤثرتری (05/0p<) توانست آفلاتوکسین B1 را کاهش دهد.
نتیجهگیری: با توجه به قابلیت بالای باکتریهای لاکتیکی مورد مطالعه در این پژوهش در کنترل رشد آسپرژیلوس فلاووس و کاهش آفلاتوکسین B1، شاید بتوان از قابلیت نگهدارندگی زیستی آنها با هدف کاهش خطر ابتلاء به سرطان استفاده نمود.
واژههایکلیدی: لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس برویس، الایزای رقابتی، واکنش زنجیرهای پلیمراز، آفلاتوکسین B1
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |