جلد 17، شماره 2 - ( 2-1397 )
جلد 17 شماره 2 صفحات 130-115 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Heydari-Bafrooei E, Askari S. Detection of Prostate Specific Antigen Using an Electrochemical Aptamer-Based Biosensor . JRUMS 2018; 17 (2) :115-130
URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-3977-fa.html
URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-3977-fa.html
حیدری بفروئی اسماعیل، عسکری سمیرا. تشخیص آنتی‌ژن اختصاصی پروستات با استفاده از بیوسنسور الکتروشیمیایی مبتنی بر آپتامر . مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان. 1397; 17 (2) :115-130
دانشگاه ولیعصر رفسنجان
چکیده: (4933 مشاهده)
چکیده
زمینه و هدف: یکی از روشهای مؤثر تشخیص و درمان سرطان پروستات تشخیص نشانگر زیستی آن می‌باشد. در حال حاضر بهترین نشانگر زیستی برای کنترل و تشخیص این سرطان، آنتی‌ژن اختصاصی پروستات (Prostate specific antigen; PSA) است. هدف پژوهش حاضر طراحی بیوسنسور الکتروشیمیایی مبتنی بر آپتامر (آپتاسنسور الکتروشیمیایی) جهت اندازهگیری PSA است.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش آزمایشگاهی از نانو لوله‌های کربنی چند دیواره (MWCNTs)، نانوذرات طلا (AuNPs)، نانوصفحات گرافناکسید کاهشیافته (rGO) و کیتوسان (CS) به منظور هدایت الکتریکی و افزایش سطح استفاده شد. هم‌چنین از آپتامر اختصاصی PSA جهت اتصال PSA به سطح الکترود استفاده شد. از تکنیکهای ولتامتری پالس تفاضلی، ولتامتری چرخه‌ای و طیف‌سنجی امپدانس الکتروشیمیایی جهت بررسی خواص الکتروشیمیایی و اهمیت نانوکامپوزیت سنتز شده استفاده شد. این آپتاسنسور برای اندازهگیری PSA چهار نمونه خونی افراد مبتلا به سرطان پروستات به کار گرفته شد و با روش آزمایشگاهی ایمونو رادیومتری مقایسه گردید. تجزیه و تحلیل داده‌های با آزمون t مستقل انجام شد.
یافته‌ها: بر اساس منحنی درجه‌بندی، حد تشخیص 0/6 پیکوگرم بر میلی‌لیتر و محدوده خطی 0/100-01/0 نانوگرم بر میلی‌لیتر برای PSA به‌دست آمد. تکرارپذیری و تکثیرپذیری آپتاسنسور برای غلظت 9/0 نانوگرم بر میلی‌لیتر PSA به ترتیب با درصد انحراف استانداردهای نسبی (Relative standard deviation; RSD%) 39/2 و 01/4 درصد حاصل شد.
نتیجه‌گیری: نتایج مقایسههای انجامشده بین روش ارائه شده و روش ایمونو رادیومتری، قابلیت به کارگیری آپتاسنسور ساخته شده در اندازهگیری نمونههای حقیقی را نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد بیوسنسور ساخته شده با حدتشخیص کم و محدوده خطی وسیع می‌تواند ابزار مناسبی جهت تشخیص سرطان پروستات باشد.
واژه‌های کلیدی: آنتی‌ژن اختصاصی پروستات، آپتامر، ولتامتری پالس تفاضلی، آپتاسنسور، الکتروشیمی
زمینه و هدف: یکی از روشهای مؤثر تشخیص و درمان سرطان پروستات تشخیص نشانگر زیستی آن می‌باشد. در حال حاضر بهترین نشانگر زیستی برای کنترل و تشخیص این سرطان، آنتی‌ژن اختصاصی پروستات (Prostate specific antigen; PSA) است. هدف پژوهش حاضر طراحی بیوسنسور الکتروشیمیایی مبتنی بر آپتامر (آپتاسنسور الکتروشیمیایی) جهت اندازهگیری PSA است.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش آزمایشگاهی از نانو لوله‌های کربنی چند دیواره (MWCNTs)، نانوذرات طلا (AuNPs)، نانوصفحات گرافناکسید کاهشیافته (rGO) و کیتوسان (CS) به منظور هدایت الکتریکی و افزایش سطح استفاده شد. هم‌چنین از آپتامر اختصاصی PSA جهت اتصال PSA به سطح الکترود استفاده شد. از تکنیکهای ولتامتری پالس تفاضلی، ولتامتری چرخه‌ای و طیف‌سنجی امپدانس الکتروشیمیایی جهت بررسی خواص الکتروشیمیایی و اهمیت نانوکامپوزیت سنتز شده استفاده شد. این آپتاسنسور برای اندازهگیری PSA چهار نمونه خونی افراد مبتلا به سرطان پروستات به کار گرفته شد و با روش آزمایشگاهی ایمونو رادیومتری مقایسه گردید. تجزیه و تحلیل داده‌های با آزمون t مستقل انجام شد.
یافته‌ها: بر اساس منحنی درجه‌بندی، حد تشخیص 0/6 پیکوگرم بر میلی‌لیتر و محدوده خطی 0/100-01/0 نانوگرم بر میلی‌لیتر برای PSA به‌دست آمد. تکرارپذیری و تکثیرپذیری آپتاسنسور برای غلظت 9/0 نانوگرم بر میلی‌لیتر PSA به ترتیب با درصد انحراف استانداردهای نسبی (Relative standard deviation; RSD%) 39/2 و 01/4 درصد حاصل شد.
نتیجه‌گیری: نتایج مقایسههای انجامشده بین روش ارائه شده و روش ایمونو رادیومتری، قابلیت به کارگیری آپتاسنسور ساخته شده در اندازهگیری نمونههای حقیقی را نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد بیوسنسور ساخته شده با حدتشخیص کم و محدوده خطی وسیع می‌تواند ابزار مناسبی جهت تشخیص سرطان پروستات باشد.
واژه‌های کلیدی: آنتی‌ژن اختصاصی پروستات، آپتامر، ولتامتری پالس تفاضلی، آپتاسنسور، الکتروشیمی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
