جلد 1، شماره 3 - ( 6-1381 )
جلد 1 شماره 3 صفحات 177-170 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Effects of Vanadyl Sulphate on Glucose Homeostasis in Severe Diabetes Induced by Streptozotocin in Rats. JRUMS 2002; 1 (3) :170-177
URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-5450-fa.html
URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-5450-fa.html
اثرات سولفات وانادیل بر روی هومئوستاز گلوکز در موش‌های
صحرایی با دیابت وخیم. مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان. 1381; 1 (3) :170-177
چکیده: (1444 مشاهده)
سابقه و هدف: هیچ مطالعه‌ای در شرایط in vivo وجود ندارد که نشان دهد، القاء یوگلیسمی به وسیله وانادیل، مستقل از انسولین پلاسما است، بنابراین مطالعه حاضر طراحی شد تا اعمال ضددیابتی وانادیل را در موش‌های صحرایی با دیابت وخیم که انسولین پلاسمایی آنها پایین است، بررسی نماید.
مواد و روش‌ها: موش‌های صحرایی با تزریق داخل وریدی mg/kg55-50 استرپتوزتوسین (STZ) دیابتی شدند. 15 روز بعد از تزریق، گلوکز خون حیوان‌ها بالای mg/dl500 بود، هم‌چنین مصرف آب روزانه آنها افزایش یافت. میزان انسولین پلاسما در حیوان‌های دیابتی (µu/ml 3±14) حدود 25 درصد موش‌های صحرایی سالم بود. بعد از القاء دیابت این موش‌ها به دو گروه تقسیم شدند: گروه I، حیوان‌هایی که mg/dl 5/0 سولفات وانادیل در یک محلول پایه (وانادیل) به صورت خوراکی دریافت کردند و گروه II، یک محلول پایه که حاوی 50 میلی‌اکی‌والان در لیتر کلرور سدیم بود، دریافت کردند.
یافته‌ها: از آنجایی که درمان 90 روزه با وانادیل نتوانست گلوکز خون را در گروه I (mg/dl 10±420) به میزان‌های طبیعی کاهش دهد، یوگلیسمی برای یک مدت زمان دو ماهه با تزریق داخل صفاقی انسولین NPH به دست آمد. نیاز روزانه به انسولین در موش‌های تحت درمان با وانادیل در گروه I (u/kg/day1±8)، 8 درصد این میزان نیاز، در گروه II (u/kg/day7±103) بود.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد می‌کنند که وانادیل نرموگلیسمی را در موش‌های صحرایی دیابتی که میزان انسولین در آنها پایین است، ایجاد نمی‌کند، اما حساسیت بافت‌های محیطی را به انسولین افزایش می‌دهد.
واژه‌های کلیدی: دیابت، حساسیت به انسولین، وانادیل، گلوکز، موش صحرایی
مواد و روش‌ها: موش‌های صحرایی با تزریق داخل وریدی mg/kg55-50 استرپتوزتوسین (STZ) دیابتی شدند. 15 روز بعد از تزریق، گلوکز خون حیوان‌ها بالای mg/dl500 بود، هم‌چنین مصرف آب روزانه آنها افزایش یافت. میزان انسولین پلاسما در حیوان‌های دیابتی (µu/ml 3±14) حدود 25 درصد موش‌های صحرایی سالم بود. بعد از القاء دیابت این موش‌ها به دو گروه تقسیم شدند: گروه I، حیوان‌هایی که mg/dl 5/0 سولفات وانادیل در یک محلول پایه (وانادیل) به صورت خوراکی دریافت کردند و گروه II، یک محلول پایه که حاوی 50 میلی‌اکی‌والان در لیتر کلرور سدیم بود، دریافت کردند.
یافته‌ها: از آنجایی که درمان 90 روزه با وانادیل نتوانست گلوکز خون را در گروه I (mg/dl 10±420) به میزان‌های طبیعی کاهش دهد، یوگلیسمی برای یک مدت زمان دو ماهه با تزریق داخل صفاقی انسولین NPH به دست آمد. نیاز روزانه به انسولین در موش‌های تحت درمان با وانادیل در گروه I (u/kg/day1±8)، 8 درصد این میزان نیاز، در گروه II (u/kg/day7±103) بود.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد می‌کنند که وانادیل نرموگلیسمی را در موش‌های صحرایی دیابتی که میزان انسولین در آنها پایین است، ایجاد نمی‌کند، اما حساسیت بافت‌های محیطی را به انسولین افزایش می‌دهد.
واژه‌های کلیدی: دیابت، حساسیت به انسولین، وانادیل، گلوکز، موش صحرایی
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فيزيولوژي
دریافت: 1399/3/25 | پذیرش: 1399/3/25 | انتشار: 1399/3/25
دریافت: 1399/3/25 | پذیرش: 1399/3/25 | انتشار: 1399/3/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
