مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

  چکیده

  زمینه و هدف: خودکشی به عنوان یکی از اورژانس‌های روان‌پزشکی مورد توجه تمامی روان‌پزشکان و شبکه بهداشت است. در سال‌های اخیر، خودکشی در تمام سنین به ویژه در سنین نوجوانی افزایش داشته است. پدیده پیشگیری در خودکشی بسیار مهم‌تر از مقوله درمان می‌باشد. لذا در پژوهش حاضر فراوانی اختلالات روانی و عوامل مرتبط با اقدام به خودکشی در بیماران مراجعه‌کننده به اورژانس بیمارستان حضرت علی‌ابن‌ابیطالب (ع) رفسنجان مورد بررسی قرار گرفته است.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی، 113 نفر که با تشخیص اقدام به خودکشی در اورژانس بیمارستان حضرت علی‌ابن‌ابیطالب (ع) در سال 1386 پذیرش شده بودند، انتخاب شدند. پرسش‌نامه چندوجهی شخصیتی دانشگاه مینوسوتا و پرسش‌نامه مشخصات فردی و عوامل خطر خودکشی برای نمونه‌ها تکمیل شد. پس از جمع‌آوری اطلاعات، جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری رگرسیون خطی و همبستگی استفاده شد.

  یافته‌ها: افسردگی با 58%، خود بیمارانگاری با 56%، اسکیزوفرنی 54% و شخصیت ضداجتماعی با 54%، بالا‌ترین فراوانی را، در گروه مورد مطالعه داشتند. بیماری‌های جسمی با 7/17% کمترین درصد را در بین ده عامل مرتبط با اقدام به خودکشی دارا بودند و سایر عوامل از جمله افسردگی با 5/57% و وضعیت تأهل با 8/47% به مراتب درصد‌های بالاتری داشتند، برحسب مقیاس 10 ماده‌ای خطر خودکشی، 1/7% اقدام‌کنندگان به خودکشی نیاز به بستری داشتند. نمره مقیاس خطر خودکشی 6/71% از اقدام‌کنندگان، در حدی بود که نیاز به بستری داوطلبانه را مطرح می‌کرد. ارتباط معنی‌داری بین میانگین نمره فرد در چک لیست عوامل خطر و اختلالات خود بیمارانگاری، افسردگی، ضد اجتماعی، اضطراب و اسکیزوفرنی وجود داشت.

  نتیجه‌گیری: اختلالات روانی، پیش‌بینی‌کننده اقدام به خودکشی هستند. همچنین حضور همزمان تعداد بیشتری از ده عامل مرتبط با خودکشی مثل وضعیت تأهل، افسردگی، سوءمصرف مواد و سنین نوجوانی، افزایش‌دهنده میزان جدی بودن خودکشی، در موارد اقدام به خودکشی می‌باشند.

  واژه‌های کلیدی: خودکشی، اختلالات روان‌پزشکی، عوامل خطر