مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

  چکیده

  زمینه و هدف: توانایی پزشکان در مراکز بهداشتی و درمانی شهری و روستایی می‌تواند به عنوان یک عامل اصلی در موفقیت برنامه‌های خدمات بهداشتی و درمانی کشوری از اهمیت بسیار بالایی برخوردار باشد. در این مطالعه، میزان تأثیر حضور این پزشکان و استفاده از تجارب آنها در آموزش دانشجویان پزشکی کارورز بهداشت مورد بررسی قرار گرفته است.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه مداخله‌ای دو دوره دانشجویان پزشکی کارورز بهداشت (30 نفر در هر گروه) در دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان به عنوان آموزش‌گیرندگان و تمامی پزشکان (12 نفر) شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی آموزشی دانشگاه وارد مطالعه شدند. پزشکان مذکور در کارگاه‌های آموزشی که توسط گروه آموزشی پزشکی اجتماعی برگزار گردید، شرکت نمودند تا با نحوه مشارکت خود آشنا گردند. اطلاعات مورد نظر از دو گروه (گروه آموزش‌دیده در مراکز فاقد پزشک همکار و گروه آموزش‌دیده در مراکز دارای پزشک همکار) پس از پایان دوره و نیز در طول دوره با استفاده از پرسش‌نامه‌ جمع‌آوری شد. سه شاخص نمره کل کارورزی؛ میزان رضایت از دوره و نمره آزمون علمی برای مقایسه بین دو گروه به کار رفت. اطلاعات با استفاده از آزمون‌های t و Mann Whitney U test و آزمون غیرپارامتریک مجذور کای مورد بررسی قرار گرفتند.

  یافته‌ها: هیچ‌گونه اختلاف آماری معنی‌دار بین دو گروه از نظر سن، جنس و وضعیت درسی در شروع بررسی وجود نداشت. میانگین نمره کارورزی کسب شده توسط دانشجویان آموزش دیده در مراکز دارا و فاقد پزشکان آموزش‌دیده به ترتیب 98/0 ± 18 و 2/1 ± 3/17 (از 20) و میانگین نمرات علمی به ترتیب 1/1 ± 9/2 و 78/0 ± 1/2 بوده است (از 5). نتایج نشان داد میانگین‌ نمرات در گروه دانشجویان دوره‌دیده در مراکز دارای پزشک آموزش‌دیده به طور معنی‌داری بیش از گروه دیگر می‌باشد (01/0 p< ).

  نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که همکاری آموزشی پزشکان شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی در امر آموزش دانشجویان پزشکی کارورز نه تنها سطح علمی و عملی کارورزان را افزایش می‌دهد بلکه در مجموع، رضایت دانشجویان پزشکی کارورز را از طی دوره آموزشی کارورزی بهداشت نیز ارتقاء می‌بخشد.

  واژه‌های کلیدی: کارورز بهداشت، پزشک عمومی، آموزش پزشکی جامعه‌نگر