مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

  چکیده

  زمینه و هدف: دویدن، از الگوهای اساسی حرکت است که باعث بهبود اختلالات عملکردی در اندام تحتانی می‌گردد . هدف از انجام این مطالعه، تعیین شیوه مناسب در تمرین دویدن (به جلو و عقب) برای بهبود عملکرد اندام تحتانی بوده است.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه مداخله‌ای که در سال 1388 در سمنان انجام شد، 40 داوطلب دختر سالم با دامنه سنی 24-18 سال شرکت نمودند. هر داوطلب به صورت تصادفی در یکی از دو گروه (دویدن به جلو یا عقب) قرار گرفت. برنامه مداخله شامل دو شیوه دویدن بود که در طول یک دوره شش هفته‌ای، سه روز در هفته انجام می‌شد. برای تعیین شیوه مناسب دویدن، چهار نوع آزمون عملکردی (آزمون‌های رومبرگ تعدیل شده، پرش عمودی، پرش طول روی یک پا و جهش متوالی روی یک پا) در اندام تحتانی بکار گرفته شد. ارزیابی‌ها به صورت پیش‌آزمون و پس‌آزمون انجام شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط آزمون‌های t زوجی و مستقل انجام گرفت.

  یافته‌ها: در خلال تمرین دویدن به عقب، تفاوت آماری معنی‌داری در پیش‌آزمون و پس‌آزمون، بر روی هر 4 شیوه ارزیابی وجود داشت (05/0 p< ) و این امر باعث بهبود عملکرد اندام تحتانی شد ولی در خلال دویدن به جلو تفاوت معنی‌دار در پیش‌آزمون و پس‌آزمون، تنها بر روی 2 شیوه ارزیابی وجود داشت (05/0 p< ). نتایج حاصل از چهار آزمون نشان داد که اثر تمرینات دویدن به عقب به طور معنی‌داری از دویدن به جلو بیشتر است (05/0 p< ).

  نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد تمرینات دویدن به عقب در مقایسه با تمرینات دویدن به جلو، شیوه مناسب‌تری برای بهبود عملکرد اندام تحتانی می‌باشد.

  واژه‌های کلیدی: دویدن به عقب، دویدن به جلو، آزمون‌های عملکردی اندام‌ها