BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-1779-fa.html
زمینه و هدف: به تازگی ویبریشن به عنوان یک مداخله در درمان توانبخشی، ضایعات عضلانی، اسکلتی و عصبی مورد استفاده قرار گرفته است . از آنجایی‌که استئوآرتریت زانو شایع‌ترین بیماری مفصلی محسوب می‌شود، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات ویبریشن موضعی عضله چهارسرران بر عوارض استئوآرتریت زانو در بیماران زن مبتلا طراحی شد.
مواد و روش‌ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده، با شرکت 34 بیمار زن مبتلا به استئوآرتریت یکطرفه یا دوطرفه مفصل تیبیوفمورال انجام شد که به طور تصادفی در دو گروه ویبریشن و کنترل قرار گرفتند. گروه کنترل 15 جلسه فیزیوتراپی مرسوم استئوآرتریت زانو و گروه ویبریشن علاوه بر برنامه درمانی فوق، ویبریشن موضعی روی عضله چهارسررانی زانوی مبتلا دریافت کردند. قبل و بعد از مداخله و بعد از 4 هفته پیگیری متغیرهای حداکثر گشتاور انقباض هم مرکز عضله چهارسررانی در سرعت 30، 60 و 90 درجه بر ثانیه، دامنه حرکتی فعال خم شدن، آستانه درد فشاری و میزان تورم مفصل زانو اندازه‌گیری شد. از آزمون‌های آماری MANOVA و Dunnett برای مقایسه بین گروه‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: افزایش معنی‌دار دامنه حرکتی خم شدن زانو در پای غالب بیماران (016/0= p ) و افزایش آستانه درد فشاری پای راست (023/0= p ) و پای چپ (019/0= p ) در گروه ویبریشن نسبت به گروه کنترل، بعد از مداخله مشاهده شد. اما حداکثر گشتاور عضلات چهارسر زانو و تورم مفصلی بین دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت.
نتیجه‌گیری: ویبریشن موضعی عضله چهارسررانی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، موجب بهبودی دامنه حرکتی مفصل زانو و کاهش درد مفصلی گردید، ولی تأثیر چشمگیری در بهبود دیگر عوارض این ضایعه نظیر تورم و ضعف عضلانی نداشت.
واژه‌های کلیدی: ویبریشن موضعی، استئوآرتریت زانو، درد، دامنه حرکتی
دریافت: 1392/4/2 | پذیرش: 1392/4/12 | انتشار: 1392/4/12
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
