چکیده
زمینه و هدف: علایم جسمانیسازی،
سطوح بالایی از نگرانی، اضطراب و واکنش افراطی در پاسخ به علایم فیزیکی را در
افراد ایجاد میکند و گفته میشود که جسمانیسازی میتواند از اختلال در ابرازگری
هیجان بوجود آمده باشد. با توجه به اهمیت این امر، پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی
در پیشبینی علایم جسمانیسازی در دانشجویان انجام گرفت.
مواد و روشها: این مطالعه از نوع توصیفی است. نمونه
مورد مطالعه شامل 115 دانشجو (65 دختر و 50 پسر) بود که به روش نمونهگیری تصادفی
چند مرحلهای از جامعه دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی در سال تحصیلی 93-1392
انتخاب شدند. برای جمعآوری اطلاعات از مقیاس ناگویی
خلقیToronto
، پرسشنامه ابرازگری هیجانیBerkeley و خرده مقیاس جسمانیسازی آزمون تجدید
نظر شده فهرست علایم 90 سؤالی (SCL-90 R)
استفاده شد. دادههای به دست آمده با استفاده از آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون و
تحلیل رگرسیون چندگانه خطی تحلیل شد.
یافتهها: نتایج همبستگی
نشان داد علایم جسمانیسازی با دشواری در توصیف احساسات (34/0=r؛
001/0>p)، دشواری در تشخیص احساسات (39/0=r؛
001/0>p)، تفکر معطوف به سطح (18/0=r؛
02/0=p) و نمره کلی ناگویی خلقی (39/0=r؛
001/0>p) رابطه مثبت ولی با بیانگری منفی هیجان (17/0-=r؛
03/0=p)، بیانگری مثبت هیجان (15/0-=r؛
05/0=p) و نمره کلی ابرازگری هیجان (18/0-=r؛
02/0=p) ارتباط منفی دارد. نتایج تحلیل رگرسیون خطی نیز نشان داد 20% از
کل واریانس علایم جسمانیسازی به وسیله ناگویی خلقی به
ویژه دشواری در تشخیص احساسات تبیین میشود.
نتیجهگیری: نتایج مطالعه
حاضر نشان میدهد ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی در علایم جسمانیسازی
نقش دارند. این یافتهها از این فرض حمایت میکنند که علایم جسمانیسازی را میتوان
نوعی اختلال در بیان هیجان در نظر گرفت.
واژههای کلیدی: ناگویی
خلقی، ابرازگری هیجان، علایم جسمانیسازی، دانشجویان
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |