جلد 6، شماره 2 - ( 6-1386 )
جلد 6 شماره 2 صفحات 100-91 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
نصرت‌آبادی سید جعفر، فصیحی هرندی دکتر مجید، فرومدی دکتر علیرضا، محمودی دکتر مجید، دانشور دکتر حمید. ارزیابی تأثیر مشتقات جدید 1 و 3 و 4 تیادی‌آزول بر تخریب لیشمانیا ماژور
در روش آزمایشگاهی. مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان. 1386; 6 (2) :91-100
چکیده: (3451 مشاهده)
زمینه و هدف: درمان اساسی لیشمانیوز جلدی بیشتر بر اساس ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان هم‌چون گلوکانتیم و پنتوستام بوده است اما به دلایلی هم‌چون مقاومت دارویی و کم اثر شدن داروهایی که در حال حاضر به کار می‌روند به ترکیبات یا داروهای جدید نیاز مبرم می‌باشد. در این مطالعه تأثیر ضد انگلی مشتقات جدید 1 و 3 و 4 تیادی‌آزول علیه انگل لیشمانیا ماژور به دو صورت تأثیر بر آماستیگوت‌ها و پروماستیگوت‌ها در محیط کشت در مقایسه با تارتارامتیک بررسی شده است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه آزمایشگاهی پس از این که پروماستیگوت‌های انگل لیشمانیا ماژور در محیط کشت به فاز ثابت رشد رسیدند آن‌ها را به نسبت 5 به 1، به ماکروفاژهای صفاق موشBALB/c اضافه نموده و سپس رقت‌های مختلف مشتقات جدید 1 و 3 و 4 تیادی‌آزول و داروی کنترل (تارتارامتیک) را اضافه نمودیم و پس از 5 روز میزان تأثیر با محاسبه PSI(Parasite survival index) مورد بررسی قرار گرفت. هم‌چنین جهت بررسی اثر این مشتقات بر فرم خارج سلولی انگل، از روش MTTاستفاده گردیدکه میزانOD رنگ حاصله از احیاء MTTبه فورمازان پس از 72 ساعت خوانده شده و 50 ICمحاسبه گردید.
یافته‌ها: بعضی از این مشتقات در غلظت 6/4 میکروگرم بر میلی‌لیتر تأثیراتی بین 67%-6% علیه فرم‌های داخل سلولی انگل داشته و در روش MTT تأثیرترکیبات بر فرم پروماستیگوتی انگل 50IC بین 6/7-6/3 میکروگرم بر میلی‌لیتر بوده است.
نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده از پژوهش نشان می‌دهد که دو ترکیب از مشتقات به کار رفته تأثیر قابل ملاحظه‌ای بر لیشمانیا ماژور داشته است و به نظر می‌رسد که می‌توان از آن‌ها به عنوان ترکیبات جایگزین مناسب در مطالعات آینده استفاده نمود.
واژه‌های کلیدی: لیشمانیا ماژور، 1 و 3 و 4 تیادی‌آزول، تارتارامتیک
مواد و روش‌ها: در این مطالعه آزمایشگاهی پس از این که پروماستیگوت‌های انگل لیشمانیا ماژور در محیط کشت به فاز ثابت رشد رسیدند آن‌ها را به نسبت 5 به 1، به ماکروفاژهای صفاق موشBALB/c اضافه نموده و سپس رقت‌های مختلف مشتقات جدید 1 و 3 و 4 تیادی‌آزول و داروی کنترل (تارتارامتیک) را اضافه نمودیم و پس از 5 روز میزان تأثیر با محاسبه PSI(Parasite survival index) مورد بررسی قرار گرفت. هم‌چنین جهت بررسی اثر این مشتقات بر فرم خارج سلولی انگل، از روش MTTاستفاده گردیدکه میزانOD رنگ حاصله از احیاء MTTبه فورمازان پس از 72 ساعت خوانده شده و 50 ICمحاسبه گردید.
یافته‌ها: بعضی از این مشتقات در غلظت 6/4 میکروگرم بر میلی‌لیتر تأثیراتی بین 67%-6% علیه فرم‌های داخل سلولی انگل داشته و در روش MTT تأثیرترکیبات بر فرم پروماستیگوتی انگل 50IC بین 6/7-6/3 میکروگرم بر میلی‌لیتر بوده است.
نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده از پژوهش نشان می‌دهد که دو ترکیب از مشتقات به کار رفته تأثیر قابل ملاحظه‌ای بر لیشمانیا ماژور داشته است و به نظر می‌رسد که می‌توان از آن‌ها به عنوان ترکیبات جایگزین مناسب در مطالعات آینده استفاده نمود.
واژه‌های کلیدی: لیشمانیا ماژور، 1 و 3 و 4 تیادی‌آزول، تارتارامتیک
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
انگل شناسي
دریافت: 1399/3/19 | پذیرش: 1399/3/19 | انتشار: 1399/3/19
دریافت: 1399/3/19 | پذیرش: 1399/3/19 | انتشار: 1399/3/19
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
