چکیده: (2102 مشاهده)
آلودگی با ویروس هپاتیت B (HBV) و عوارض آن که شامل سیروز کبدی و کارسینومای هپاتوسلولار میباشند، یکی از مهمترین مشکلات بهداشتی در سراسر جهان میباشد. استراتژی سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای کنترل مؤثر عفونت HBV واکسیناسیون با آنتیژن سطحی ویروس (HBsAg) میباشد. نتایج بسیاری از مطالعات نشان میدهند که 10-1% افراد قادر به تولید مقادیر مصونیت بخش از آنتیبادی (anti- HBs>10 IU/L) متعاقب دریافت واکسن نمیباشند. این عدم پاسخ دهی به HBsAg به عوامل متعددی از قبیل بیان آنتیژنها و هاپلوتیپ های خاصی از سیستم HLA، نقص در خزانه لنفوسیت های T و B اختصاصی HBsAg، نقص در اعمال سلول های عرضه کننده آنتیژن، تحمل ایمونولوژیک و عدم تعادل در اعمال سلول های T کمک کننده نسبت داده شده است. به علاوه عوامل ایمونیزاسیون از قبیل دوز واکسن، نوع واکسن، تعداد و زمان بندی تزریقات، محل و راه تزریقات میزان پاسخدهیبه واکسن را تحت تأثیر قرار میدهند. هم چنین پاسخ ایمنی به واکسن هپاتیت B، تحت تأثیر عوامل میزبان از قبیل جنس، سن، وزن ، ژنتیک، صلاحیت ایمنی افراد و سیگار کشیدن قرار میگیرد. نشان داده شده است که با افزایش زمان بعد از واکسیناسیون میزان anti- HBs کاهش مییابد. این پدیده ضرورت انجام واکسیناسیون یادآور را مطرح کرده است. در این مقاله عوامل مؤثر بر پاسخ دهی به واکسن هپاتیت B، دلایل ایمونولوژیکی عدم پاسخ دهی به واکسن و مدت زمان دوام مصونیت مورد بررسی قرار میگیرند.
کلمات کلیدی : واکسن هپاتیت B ، ایمونوژنیسته، عدم پاسخ دهی، آنتیبادی ضد HBs
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
ايمونولوژي دریافت: 1399/3/22 | پذیرش: 1399/3/22 | انتشار: 1399/3/22