مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

  چکیده

  زمینه و هدف: شیوع کاندیدیازیس واژن در مطالعات مختلف، 27%- 8/4% گزارش شده است. در درمان واژینیت کاندیدایی، ترکیبات گروه آزول موضعی، از جمله کلوتریمازول، قابل دسترس‌ترین شیوه درمان است. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان حساسیت گونه‌های کاندیدا، نسبت به داروهای رایج در درمان واژینیت کاندیدیازیس نظیر فلوکونازول، کلوتریمازول و نیستاتین طراحی شده است.

  مواد و روش‌ها: این مطالعه تجربی در مدت 7 ماه (پاییز 1386 لغایت بهار 1387)، بر روی 105 بیمار مبتلا به عفونت کاندیدایی انجام شده است. تفکیک گونه‌ها بر اساس آزمایش‌های جرم تیوب، کروم آگار و کلامیدوسپور صورت گرفت . از روش دیسک دیفیوژن جهت تعیین حساسیت دارویی استفاده شد. در پایان مرحله انکوباسیون، قطر هاله عدم رشد اطراف دیسک‌ ها اندازه‌گیری و با یکدیگر مقایسه شدند.

  یافته‌ها: گونه‌های شناسایی شده در آزمایش کروم آگار شامل کاندیدا آلبیکانس (6/66%) ، کاندیدا گلابراتا و سایر غیرآلبیکانس‌ها (9/21%)، کاندیدا تروپیکالیس (6/8%) و کاندیدا کروزیی (9/2%) بودند. نود و چهار درصد کل نمونه‌ها به داروی کلوتریمازول، 55% به داروی فلوکونازول و 99% به نیستاتین حساس بوده‌اند. همچنین 8/43% از نمونه‌های کاندیدا آلبیکانس به داروی فلوکونازول حساس و 26% مقاوم بوده‌اند. در نوع غیر آلبیکانس 18% به فلوکونازول مقاومت نشان دادند.

  نتیجه‌گیری : با توجه به حساسیت بالای نیستاتین (99%) در مقایسه با کلوتریمازول و فلوکونازول در محیط آزمایشگاه نسبت به گونه‌های کاندیدای جدا شده از واژینیت‌های کاندیدایی، به نظر می‌رسد که نیستاتین می‌تواند در درمان واژینیت ناشی از انواع گونه‌های مقاوم کاندیدا مناسب باشد.

  واژه‌های کلیدی: فلوکونازول، کلوتریمازول، نیستاتین، واژینیت کاندیدایی