BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-937-fa.html
، داریوش الیاس‌پور ، سید مهدی طباطبایی ، علی‌اصغر جامه بزرگی ، فرناز فرشچی ، محمد حیدری
چکیده
زمینه و هدف: استفاده از اسپلینت‌های مچ و دست یکی از روش‌هایی است که در حال حاضر به صورت متداول به عنوان یک درمان مکمل جهت کاهش اسپاستی‌سیتی مچ دست در بیماران مبتلا به سکته مغزی استفاده می‌شود. با این وجود اختلاف نظرهای فراوانی در مورد میزان کارآیی آن وجود دارد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه تأثیر اسپلینت‌های داینامیک و استاتیک بر میزان اسپاستی‌سیتی مچ دست بیماران مبتلا به سکته مغزی بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مداخله‌ای 31 بیمار مبتلا به سکته مغزی انتخاب و به طور تصادفی بین یکی از گروه‌های اسپلینت داینامیک، اسپلینت استاتیک و گروه کنترل تقسیم شدند. تمام نمونه‌های این پژوهش به جزء گروه کنترل در طول سه ماه مطالعه تحت مداخله اسپلینتی قرار گرفتند؛ به طوری که 5 روز در هفته و به طور متوسط 6 ساعت در روز از اسپلینت‌هایشان استفاده می‌کردند. اسپاستی‌سیتی مچ در دو زمان شروع مطالعه و انتهای ماه سوم توسط معیار اصلاح شده اشورث و نیز تست‌های الکترومیوگرافی اندازه‌گیری شد. برای تحلیل آماری داده‌های حاصل از آزمون اصلاح شده اشورث و داده‌های الکترومیوگرافی به ترتیب از آزمون‌های کروسکال- والیس و آنالیز واریانس یکطرفه استفاده گردید.
یافته‌ها: تحلیل آماری داده‌ها کاهش معنی‌دار اسپاستی‌سیتی را در هیچ‌یک از گروه‌ها توسط هیچ‌کدام از آزمون‌های اصلاح شده اشورث و الکترومیوگرافی نشان نداد (05/0 p> ).
نتیجه گیری: بر پایه این یافته‌ها، استفاده از اسپلینت در توانبخشی بیماران مبتلا به سکته مغزی نمی‌تواند به عنوان یک روش کاهنده اسپاستی‌سیتی مچ دست سودمند باشد.
واژه‌های کلیدی: اسپاستی‌سیتی مچ دست، سکته مغزی، اسپلینت‌های داینامیک و استاتیک
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
