مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

  چکیده

  زمینه و هدف: نوروپاتی محیطی از جمله عوارض شایع بیماری دیابت است. در این بیماری، به علت درگیری اعصاب محیطی، اختلال تعادل بروز می‌کند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تمرین‌های تعادلی بر شاخص‌های تعادل بیماران دیابتی مبتلا به نوروپاتی بود.

  مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، تعداد 10 بیمار دیابتی مبتلا به نوروپاتی به عنوان گروه آزمون و 10 فرد سالم جور شده از نظر سن، به عنوان گروه کنترل سالم شرکت داده شدند. نمونه‌ها با روش غیراحتمالی ساده انتخاب گردیدند. شاخص‌های تعادلی آزمودنی‌ها در دو گروه در حالت‌های ایستاده روی دو اندام، اندام راست و چپ با چشمان باز و بسته اندازه‌گیری شد. افراد گروه آزمون ده جلسه تمرین تعادلی پیشرونده انجام دادند و مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند. سپس شاخص‌های تعادل قبل و بعد از تمرین در گروه آزمون با گروه افراد سالم مقایسه شد. 

  یافته‌ها: شاخص‌های تعادل کلی و جلویی- پشتی در گروه آزمون قبل و بعد از تمرین در حالت‌های مختلف تفاوت معنی‌داری داشت. دامنه معنی‌داری این اختلاف‌ها برای شاخص کلی تعادل با چشمان باز و شاخص جلویی- پشتی تعادل با چشم بسته به ترتیب 01/0 p< و 0001/0 p< بود. شاخص‌های تعادل در گروه آزمون قبل از تمرین در مقایسه با گروه افراد سالم تفاوت معنی‌دار داشت (006/0 p< ). پس از انجام ده جلسه درمان با تمرین تعادلی در گروه آزمون شاخص‌های تعادل در دو گروه تفاوت معنی‌دار نشان نداد. 

  نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، می‌توان گفت که درمان با تمرین‌های تعادلی می‌تواند موجب بهبودی شاخص‌های تعادل افراد دیابتی مبتلا به نوروپاتی شود. این بهبودی در حالت چشم باز بسیار چشمگیرتر است. بنابراین درمان با تمرین‌های تعادلی برای توانبخشی بیماران دارای نوروپاتی دیابتی توصیه می‌شود.

  واژه‌های کلیدی: تمرین‌های تعادلی، دیابت، شاخص تعادل، نوروپاتی