مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

سابقه و هدف: هپارین داخل وریدی درمان مؤثری برای بیماران با سندرم‌ حاد کرونری می‌باشد و به دو روش بولوس 6 ساعته و یا انفوزیون وریدی مداوم قابل تجویز می‌باشد. ترومبوسیتوپنی ناشی از تزریق هپارین بین 30-0 درصد گزارش شده است که بروز آن در روش‌های مختلف تجویز هپارین متفاوت می‌باشد. این مطالعه، جهت تعیین بروز ترومبوسیتوپنی در دو روش مختلف تجویز هپارین داخل وریدی در بیماران بستری شده در سی‌سی‌یو بیمارستان علی‌ابن‌ابیطالب (ع) رفسنجان انجام شد.

مواد وروش‌ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی روی 64 بیمار (35 مرد و 29 زن) با میانگین سنی 6±52 سال با سندرم حاد کرونری بستری شده در بخش سی‌سی‌یو که به طور تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند انجام شد. 32 نفر انفوزیون مداوم هپارین (گروه A) و 32 نفر هپارین به صورت بولوس 6 ساعته وریدی دریافت نمودند (گروه B). 4 بیمار (2 مرد و 2 زن) از گروه هپارین بولوس و یک بیمار از گروه انفوزیون وریدی به علت زمان بستری کمتر از 24 ساعت از مطالعه حذف شدند. دوز هپارین بر اساس وزن بدن و سپس با اندازه‌گیری زمان پروترومبین فعال شده درحدود 5/1 تا 2 برابر زمان کنترل تنطیم شد. در هر دو گروه پلاکت‌های خون قبل از شروع هپارین و روز سوم بعد از تجویز هپارین و هم‌چنین روز هفتم پس از بستری اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری بین دو گروه A و B از نظر سن و جنس، تجویز متوسط هپارین روزانه، مدت زمان درمان با هپارین، متوسط میزان کلی هپارین و داروهای مصرفی وجود نداشت. میانگین پلاکت در گروه A، 20±210 هزار در میلی‌متر مکعب و در گروه B، 18±208 هزار در میلی‌مترمکعب بود که از نظر آماری اختلاف معنی‌داری بین دو گروه وجود نداشت. در گروه انفوزیون مداوم هپارین یک مورد (1/3درصد) ترومبوسیتوپنی دیده شد، اما در روش هپارین بولوس 6 ساعته وریدی 4 مورد ترومبوسیتوپنی (8/14 درصد) مشاهده شد که با 05/0p< این اختلاف معنی‌دار بود.

نتیجه‌گیری: ترومبوسیتوپنی ناشی از تجویز هپارین در روش انفوزیون مداوم هپارین کمتر از روش بولوس 6 ساعته وریدی می‌باشد، بنابراین روش انفوزیون مداوم در بیماران با سندرم حاد کرونری که نیاز به درمان با هپارین دارند، توصیه می‌شود.

واژه‌های کلیدی: ترومبوسیتوپنی، سندرم حاد کرونری، انفوزیون وریدی هپارین، بولوس هپارین